Το μυαλό μου μου μιλάει συνεχώς.
Και μου λέει διάφορα πράματα.
Κάποια είναι χρήσιμα. Κάποια είναι ενοχλητικά.
Κάποια πρέπει να γίνουν επιτακτικά.
Ορισμένες φορές διαφωνώ με το μυαλό μου. Εκεί υπάρχει πρόβλημα.
Μου λέει: Κάνε αυτό. Εγώ του απαντώ: Ξεκόλλα.
Σαν γεροντοκόρη με πιέζει:
Κάνε το, κάνε το , κάνε το. Και εγώ του ανταπαντώ: Σε έχω βαρεθεί.
Κόφ’ το, γιατί
Θα ‘χουμε κακά ξεμπερδέματα… Τότε, μερικές φορές ηρεμεί…για λίγο. Μετά όμως μπορεί να επανέλθει ακόμα πιο απαιτητικό.
Τότε αποφασίζω ότι είναι η ώρα να το δελεάσω. Του προσφέρω μία εναλλακτική ενασχόληση.
Κάποιο « γλυκάκι», που θα του αποσπάσει την προσοχή. Ένα μικρό δωράκι, ας πούμε: Μία όμορφη οπτική παράσταση.
Μία υπόσχεση που θα το ευχαριστήσει.
Ένα παιχνίδι που θα το χαλαρώσει.
Πολλές φορές του ψιθυρίζω… νιώθω λέξεις να φτάνουν έως τη γλώσσα μου, η οποία όμως μένει ακίνητη,
και να γυρνάνε να κάνουν διάλογο με τον κύριο που κατοικεί αποπάνω.
Ορισμένες φορές κάνουμε υπέροχες συζητήσεις οι δυό μας.
Βέβαια, έτσι το καλομαθαίνω, γιατί δεν το έχω μάθει στο όχι.
Και αυτό όμως εντάξει… Προς το παρόν είναι εργατικό και την ψιλοκάνει τη δουλειά του, ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες.
Θα δούμε… Νομίζω ότι μία εκ των ημερών θα πρέπει να του δώσω κανά ρεπό για να ξεκουραστεί.
Εσύ πότε έδωσες του δικού σου άδεια για τελευταία φορά;
