Πήγα σε μάγισσες και χαρτορίχτρες...λέει το λαϊκόν άσμα

Στην καλή μας χώρα υπάρχει (μάλλον όπως και αλλού) σημαντικό πρόβλημα ανεργίας… Υπάρχει επίσης αρκετή ημιμάθεια, αλλά και μπόλικη αμάθεια(όπως και αλλού)…
Και υπάρχουν και οι μηχανισμοί που για κάποιο λόγο (άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο προφανή) την συντηρούν. Είναι εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοπτικές εκπομπές. Σε καιρούς λοιπόν ανεργίας και δυσκολιών, είναι μία καλή ευκαιρία, αλλά και ιδέα να ασχοληθεί κανείς (και ως εργασιακή αποκατάσταση) με το υπερφυσικό.

Ψάχνεις τρόπο να βρεις δουλίτσα; Να μερικά επαγγέλματα (όχι τόσο συνηθισμένα) που εγγυώνται ότι θα περνάς καλά και μάλιστα με εξαιρετικές απολαβές… Μάγος, μέντιουμ, χαρτορίχτρα (κυρίως για γυναίκες), αστρολόγος, ομοιοπαθητικός, μάντης, ραβδοσκόπος, τηλεπαθητικός, τηλεκινητικός, μυστικιστής, θεραπευτής, κοκκαλοσκόπος, μελλοντολόγος για να αναφέρω μερικά που μου έρχονται αμέσως στο μυαλό. Αν είσαι πραγματικά ταλαντούχο άτομο που του αρέσει να διευρύνει τους ορίζοντές του και να ταράζει και τα κοινωνικά δεδομένα, μπορείς κάλλιστα να εμπλουτίσεις την ήδη υπάρχουσα γκάμα προσθέτοντας μία ακόμα ειδικότητα. Το γεγονός είναι ένα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω και πολλά προβλήματα να λυθούν. Άρα, υπάρχουν και πολλοί πιθανοί «πελάτες», γιατί επάγγελμα χωρίς πελατολόγιο είναι σαν πίτσα χωρίς τυρί ( για να γίνω και ολίγον πιο αγοραίος).

Και φυσικά υπάρχει και η αντίστοιχη προβολή από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης, που τους αρέσει να ερεθίζουν την προδιάθεση του κοινού στο υπερφυσικό- ελπιδοφόρο άγνωστο- που μπορεί να μεταφραστεί σε υψηλά νούμερα θεαματικότητας- βλέπε Δρούζα, Χαρδαβέλλα κτλ. Αποτέλεσμα είναι ένα ενδιαφέρον τηλεοπτικό προϊόν, που ανάλογα και με το ταλέντο του παρουσιαστή είναι και ολίγον από πανηγυράκι, έχει και τίποτε γραφικούς τύπους, κανά φασαριόζο τσαμπουκά να κάνει τον τσακωμούλη του, κανά ημίτρελο να πετάξει μερικές σκόρπιες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, και η θεαματικότητα εγγυάται το παντεσπάνι της ομάδος παραγωγής.

Καλά όλα αυτά έως εδώ και αρκετά γνωστά στους περισσότερους. Που είναι όμως το ενδιαφέρον; Που είναι το αντίπαλο δέος σε όλη αυτό το υπερφυσικό «σερβίρισμα»;(διότι νομίζω ότι είναι καλό να κρατούμε και τις ισορροπίες).

Υπάρχουν λοιπόν και αρκετοί σκεπτικιστές, που είναι έτοιμοι να απορρίψουν την εκ προοιμίου αποδοχή όλων αυτών. Υπάρχει ένας ενδιαφέρων τύπος ο οποίος λέγεται ο «καταπληκτικός Ράντι» (Amazing Randi-αγγλιστί). Αυτό είναι ο τίτλος της δουλειάς, γιατί το προηγούμενο επάγγελμά του ήταν ταχυδακτυλουργός (τώρα είναι συνταξιούχος). Επειδή όμως όπως και εδώ έτσι και για το εξωτερικό η πραγματική ζωή ξεκινά μετά την σύνταξη, (δεν περίμενα ότι ένας ταχυδακτυλουργός θα ένοιωθε την ανάγκη και για δεύτερη καριέρα!) ο καλός αυτός παππούλης έχει βάλει σκοπό της ζωής του να ξεσκεπάζει όλους τους θαυματοποιούς-απατεώνες που υποστηρίζουν ότι έχουν «ιδιαίτερες» δυνάμεις και κοροϊδεύουν τον κοσμάκη. Και τους ξεσκεπάζει με πολύ αξιοπρεπή τρόπο και μάλιστα έχει θεσπίσει και έπαθλο. Όποιος επιδείξει γνήσιες υπερφυσικές δυνάμεις παίρνει πακτωλό χρημάτων! Και μη φανταστείτε τίποτε φραγκοδίφραγκα. Παίρνει το πολύ σεβαστό ποσό του 1.000.000 US $.

Το έπαθλο πρέπει να μετράει ήδη περίπου είκοσι χρόνια ζωής και έως τώρα δεν το έχει πάρει κανείς! (το έχουν όμως ζαχαρώσει πολλοί! Το βασικό προαπαιτούμενο; Ελεγχόμενες συνθήκες εκτέλεσης και κάποια διαδικασία ελέγχου ανάλογα με την περίπτωση κάθε φορά. (Βοηθάει και το γεγονός πως ο Ράντι ήταν ταχυδακτυλουργός οπότε ξέρει που να στρέψει την προσοχή του κάθε φορά ανάλογα με την κομπίνα. Έχει μάλιστα και ιστοσελίδα για να εκπαιδεύει και να προστατεύει όπως υποστηρίζει τον κοσμάκη από τα αρπακτικά ,το www.randi.org. Το you tube έχει πολλά βιντεάκια με αυτόν που εξηγεί πολλά κόλπα και ξεσκεπάζει απατεώνες οπότε όποιος ενδιαφέρεται παραπάνω μπορεί να το ψάξει.

Το 1.000.000 US $ είναι μεγάλη πρόκληση, δεν μπορείτε να πείτε…

Η πυραμιδα του maslow για τις ανάγκες του ανθρώπου

Αυτές τις ημέρες, μου ήρθε στο μυαλό μία πυραμίδα που είχαμε διδαχθεί στο σχολείο, αν δεν κάνω λάθος στο τέλος του γυμνασίου, ίσως και στις αρχές του Λυκείου. Ψάχνοντας την βρήκα πλέον στην ύλη του Δημοτικού (ά, ρε πως αλλάζουν οι καιροί!)
Είναι η πυραμίδα των αναγκών του Maslow ενός Ψυχολόγου που γεννήθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και ήταν ένας από τους εκφραστές της ανθρωπιστικής Ψυχολογίας.
Εν συντομία, αυτή η πυραμίδα υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος θέλει συνεχώς να βελτιώνεται. Για να το κάνει αυτό ξεκινά από τη βάση της πυραμίδας και καλύπτοντας ένα επίπεδο αναγκών μπορεί να προχωρήσει στο επόμενο. Η βάση της πυραμίδας είναι οι φυσικές ανάγκες δηλαδή οι βιολογικές ανάγκες που έχει ο άνθρωπος ως οργανισμός (φαγητό, νερό, ύπνος, αέρας κλπ.)
Στην επόμενη βαθμίδα περιλαμβάνεται μία ομάδα αναγκών που μπαίνουν κάτω από την ομπρέλα της ασφάλειας: Εκφράζουν την ανάγκη του ανθρώπου για στέγη, προστασία από τα στοιχεία της φύσης, υγεία και αίσθημα μη κινδύνου η απειλής της ζωής του από το περιβάλλον στο οποίο κινείται.
Αν ή όταν καλυφθούν αυτές οι ανάγκες, αρχίζουν πλέον οι κοινωνικές ανησυχίες του ατόμου. Εδώ περιλαμβάνονται η ανάγκη για φιλία, επικοινωνία, σχέσεις και φυσικά οικογένεια.
Στην περίπτωση που και αυτή η βαθμίδα της πυραμίδας καλυφθεί, τότε το άτομο αρχίζει να ενασχολείται με την αυτοεκτίμηση, την αποδοχή του εαυτού από το ίδιο το άτομο αλλά και από άλλους, μέσω επιτευγμάτων αυτοεκτίμησης και επιτυχιών, προσωπικών και κοινωνικών.
Το τελευταίο σκαλί της πυραμίδας και αυτό το οποίο λίγοι επιτυγχάνουν να «πατήσουν» είναι αυτό της αυτοπραγμάτωσης, όπου ένας άνθρωπος μπορεί να ξεδιπλώσει πλέον όλες τις δυνατότητές του ως ώριμο αποτελεσματικό και δημιουργικό ανθρώπινο ον.
Βέβαια, υπάρχει και η κριτική αυτής της άποψης, που υποστηρίζει πως η δομή της εκπλήρωσης τέτοιων αναγκών δεν είναι αυτή της πυραμίδας, πως ορισμένα επίπεδα αλληλοεπικαλύπτονται, κτλ, κτλ. Έτσι ή αλλιώς όμως, νομίζω πως αυτή η πυραμίδα αποτελεί τουλάχιστον ένα καλό μπούσουλα για περαιτέρω προβληματισμό.

Το μέλλον της χώρας...

Ο ένας ανησυχεί για το μέλλον της χώρας, ο άλλος ανησυχεί για το μέλλον της χώρας… Γενικώς υπάρχει μεγάλη περιρρέουσα ανησυχία…
Γι’ αυτό στις έρευνες που γίνονται οι Έλληνες παρουσιάζονται πολύ στρεσαρισμένοι… Πέφτει πολύ ανησυχία… Υπάρχει στην Ψυχολογία μία καμπύλη… Η καμπύλη του στρες. Έως ένα συγκεκριμένο σημείο το στρες βοηθά τη δημιουργικότητα και τις επιδόσεις… Από ένα σημείο και μετά όμως σε καταβάλλει και από εκεί και πέρα είσαι για να παίρνεις χάπια…
Μάλλον λοιπόν η πλειοψηφία των ανθρώπων του δημόσιου βίου πάσχουν από ανησυχία για όλους εμάς τους υπόλοιπους... και δεν μπορούν να λειτουργήσουν…

Γι΄ αυτό όλα καταπώς φαίνεται πάνε κατά διαόλου μεριά… Είναι σαφές πως τα άτομα είναι μπλοκαρισμένα… Και υποθέτω πως ο κύριος λόγος είναι η καλή τους προαίρεση και το βαρύ αίσθημα ευθύνης που φέρουν στις κακόμοιρες πλατούλες (;) τους, προσπαθώντας να εργαστούν για το κοινό (;) καλό. Γι’ αυτό και κάνω μία τολμηρή πρόταση!
Ας τους απαλλάξουμε από το βαρύ φορτίο της εξουσίας. Πως; Τραβάς ένα δημοψήφισμα.
Καταργείς όλους τους πολιτικούς… και προχωράς στο επόμενο πολίτευμα: την τυχαιοκρατία. Κάθε φορά οι άνθρωποι που κυβερνούν επιλέγονται τυχαία με κλήρωση σαν το λόττο. Κυβερνούν για λίγο, για να μην προλάβουν να μάθουν τα κόλπα και να γίνουν γρανάζι της μηχανής. (ας πούμε ένα μήνα) και μετά κληρώνεις άλλους… Πάντως χειρότερα από την τωρινή κατάσταση αποκλείεται να είναι. Άσε που μπορεί ώρες ώρες να έχει και λίγη πλάκα…

Οι περιπέτειες του ποκοπίκο ΙΙΙ

Ο ποκοπίκο άνοιξε αργά και καχύποπτα το αριστερό του μάτι (όπως είναι φανερό κοιμόταν από την αγαπημένη του δεξιά πλευρά). Κοίταξε το ηλεκτρονικό του ρολόι και ήταν μόλις 7:52 το πρωί. Έκλεισε το μάτι του και περίμενε υπομονετικά…
Το ξαναάνοιξε… Τώρα είχε πάει 7:57. Έπρεπε να κάνει υπομονή άλλα τρία λεπτά για να σηκωθεί από το κρεβάτι!.
Όπως είναι φανερό, σήμερα αδημονούσε να ξεκινήσει η μέρα του και ήταν έτοιμος να προσπεράσει το σύνηθες τελετουργικό των γουργουρισμάτων, τεντωμάτων, του υποχρεωτικού ξυσίματος των αρχιδιών του και των λοιπών όχι τόσο καθώς πρέπει συνηθειών του που σκιαγραφούσαν τη γλυκιά και αξιαγάπητη προσωπικότητά του.
Σήμερα λοιπόν ήταν μία ιδιαίτερη ημέρα. Και αυτό διότι ο ποκοπίκο θα έπαιρνε το χρίσμα! Δηλαδή, για να γίνω σαφέστερος, δεν θα βαφτιζόταν, θα έπαιρνε όμως το χρίσμα του δημάρχου της τενεκεδούπολης και αυτό θα ίσχυε για διάστημα μίας γεμάτης εβδομάδας! Δηλαδή και των 6 ημερών! (γιατί για τον ποκοπίκο η 7η ήταν πάντα η ιερή ημέρα της ξεκούρασης. Όποιος τολμούσε να τον ρωτήσει ή να αμφισβητήσει το δικαίωμά του στην ξεκούραση της έβδομης ημέρας λάμβανε την ίδια στερεότυπη απάντηση. Εδώ ο ίδιος ο Θεός ξεκουράστηκε την έβδομη ημέρα γιατί να μην κάνει το ίδιο και ο ποκοπίκο; Και με αυτή την αποσβολωτική απάντηση πάντα ένοιωθε μέσα του πως έκλεβε από τον απέναντι ακόμα και την παραμικρή πιθανότητα ανταπάντησης…
Ας γυρίσουμε όμως στην ιστορία με τη δημαρχία. Οι κάτοικοι της τενεκεδούπολης μπαϊλντισμένοι και αηδιασμένοι από την ανικανότητα των εκπροσώπων τους στο δήμο απαίτησαν δημοψήφισμα για να αποδείξουν ότι οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι πιο ανίκανοι από τον οποιοδήποτε για την διακυβέρνηση της τενεκεδούπολης αποφάσισαν λοιπόν τα δυο εξής ενδιαφέροντα: Το πρώτο, ότι ο δήμαρχος της πόλης για δοκιμαστικό διάστημα ενός χρόνου θα άλλαζε κάθε μία εβδομάδα. Το δεύτερο, ότι θα επιλέγεται τελείως τυχαία μεταξύ όλων των πολιτών της τενεκεδούπολης. Η λογική τους ήταν πως ακόμα και με βάση αυτούς του δύο εξωφρενικούς φαινομενικά κανόνες, μετά από ένα χρόνο τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα από τα χάλια που ζούσαν όλοι καθημερινά. Αν όντως ήταν έτσι θα καταργούσαν δια παντός τους αιρετούς άρχοντες, θα καταργούσαν τη δημοκρατία και θα δημιουργούσαν το επόμενο πολίτευμα! Την τυχαιοκρατία!!! Η τύχη λοιπόν, σε μία κρίση της συμπαντικής της σοφίας και μεγαλοδυναμίας αποφάσισε πως το πρώτο ιστορικό πρόσωπο αυτής της τεράστιας αλλαγής- δοκιμής θα έβρισκε τον τέλειο εκφραστή στο πρόσωπο του αγαπημένου μας ποκοπίκο! Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες μετά την επιλογή του την Κυριακή το βράδυ θα ξεκινούσε στα καινούργια του καθήκοντα ευθύς αμέσως από τη Δευτέρα το πρωί στις 8:00 ακριβώς και για διάστημα μίας εβδομάδας!
Αυτή είναι η καταγραφή των έργων και των ημερών του ποκοπίκο: πρώτου τυχαίου δημάρχου τενεκεδουπόλεως για μία εβδομάδα…
Ημέρα πρώτη:
Αφού λοιπόν εδέησε το ιστορικό ρολόι του ποκοπίκο να δείξει 8:00 (γιατί ό,τι ήταν στην κατοχή του ήταν πλέον ιστορικό-συλλεκτικό ακόμα και οι βρωμερές αθλητικές του λευκές καλτσούλες) ο ποκοπίκο έδωσε ένα πεταχτό αλλά ζουμερό φιλί στο μάγουλο της αγαπημένης του αφροξυλάνθης που κοιμόταν αμέριμνη δίπλα του και ξεκίνησε με τρομερά δημιουργική διάθεση την ημέρα του… Παρέλειψε όλο εκείνο το αγαπημένο του πρωινό τελετουργικό των πίου στην τουαλέτα και σε χρόνο ρεκόρ δέκα λεπτών έκλεινε την εξώπορτα του σπιτιού του πίσω του και ξεκινούσε να αλλάξει τα δεδομένα της τενεκεδούπολης… για πάντα.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες από το διαμέρισμά του του πρώτου ορόφου, συνάντησε στο ισόγειο τον διαχειριστή της πολυκατοικίας του, ο οποίος αντιμετώπιζε τον ποκοπίκο με ένα πολύ διδακτικό ύφος (ήταν παλιά δάσκαλος) και πάντα του άρεσε να του λέει κάτι που να τονίζει τη σοφία του. Σήμερα βρήκε να του πεί: Για σου δήμαρχε! Έχω κάτι ιδέες για το πώς μπορεί να βελτιώσουμε την αποχέτευση στην πολυκατοικία! Με τη βοήθεια του δήμου θα μπορέσουμε να κάνουμε θαύματα (και να βγάλουμε και εμείς το κατιτί μας για τον κόπο μας! (αυτό το τελευταίο του το ψιθύρισε πονηρά στο αυτί)).
Ο ποκοπίκο δεν τον συμπαθούσε και ιδιαίτερα, γιατί είχε πονηρό μάτι, έδινε πολλές συμβουλές και το κυριότερο- όταν πότιζε τα φυτά του ξεχείλιζε τα πιατάκια από τις γλάστρες-σαφές δείγμα ανθρώπου με έλλειψη της αίσθησης του μέτρου. Του χάρισε λοιπόν ένα από τα συνηθισμένα του μισοχαμόγελα (με το αριστερό τμήμα μόνο του στόματος) και χωρίς να πει κάτι άλλο συνέχισε για να ξεκινήσει το καινούργιο του έργο.
Βγαίνοντας από την εξώπορτα, όπως είναι φυσικό σε τόσο σημαντικά γεγονότα, είχε να αντιμετωπίσει πολλούς ρεπόρτερ που είχαν έρθει για να τον ρωτήσουν σημαντικά και πρωτότυπα πράγματα που ρωτούν οι ρεπόρτερ της τενεκεδούπολης, όπως το πώς αισθάνεται που είναι ο νέος δήμαρχος, το τι προτίθεται να κάνει τη βδομάδα που έρχεται, αν ξέρει πόσο κάνει το γάλα σε σουπερμάρκετ και πόσο σε φούρνο και το αν θα κάνει κάποιο πάρτι για να μπορέσουν όλοι να ξεσκάσουν λιγάκι προς το βράδυ.
Ο ποκοπίκο κοντοστάθηκε, καθάρισε το λαιμό του και με αίσθημα ευθύνης έκανε την πρώτη του δήλωση: που ήταν ότι εκτιμά πολύ τη δουλειά των ρεπόρτερ, όφειλε όμως να παραδεχτεί ότι μάλλον δε θα έκανε πάρτι γιατί σκόπευε να εργαστεί σκληρά για το καλό της πόλης. (με αυτή την απάντηση ένοιωσε πολύ περήφανος, αφενός γιατί ήταν η πρώτη του δήλωση στον τύπο και αφετέρου γιατί ένοιωθε πως έτσι απέφευγε τεχνηέντως το σκόπελο της ερώτησης παγίδας για την τιμή που έχει το γάλα.) Αποκάλυψε όμως πως το βράδυ θα περνούσε για κανά δύο μπύρες από το φίλο του τον μπάμπη το «ρωχάμη» γιατί ήθελε να δώσει και λίγη τροφή στα κουτσομπολίστικα, για να γίνεται το σχετικό σούσουρο. (εδώ να τονίσω ότι ο μπάμπης είχε το παρατσούκλι ρωχάμης γιατί το έσκαγε συνεχώς από το σπίτι του και την καλή του σύντροφο για να διασκεδάσει με τίποτε ξανθιές καλλονές από αυτές που έχουν κατακλίσει το πανελλήνιο.)
Προχωρώντας λοιπόν ο ποκοπίκο προς το μηχανάκι του, είδε ένα τύπο με μεγάλα και εντυπωσιακά γυαλιά ηλίου να τον πλησιάζει και φοβούμενος πως θα ήταν κάποιος τσαντάκιας ή τέλωσπάντων εγκληματίας οπισθοχώρησε φοβισμένος.
«Γειά σου δήμαρχε!» Τον άκουσε να του λέει!
« Είμαι ο αντιδήμαρχος! Ήρθα να σε παραλάβω σήμερα μαζί με τον οδηγό για να σε ενημερώσω! Έχουμε τόσα πολλά να κάνουμε! Έχουμε πολλές υποχρεώσεις! Πρέπει να βιαστούμε! Πρέπει να περάσουμε από τη δημαρχία να σε ξεναγήσω στο κτήριο, πρέπει να κανονίσουμε το βραδινό πάρτι προς τιμήν σου, πρέπει να πάμε στον αγώνα ποδοσφαίρου της ομάδας της τενεκεδούπολης το απόγευμα, πρέπει να αποφασίσουμε για τα καινούργια έπιπλα της δημαρχίας για αυτή την εβδομάδα, πρέπει να υπογράψεις για τις συμβάσεις όλων αυτών που θα διορίσουμε για την εβδομάδα που έρχεται και δεν σου έχω πει ούτε τις μισές υποχρεώσεις της μέρας!»
Το μυαλό του ποκοπίκο όμως ήταν ήδη αλλού… Σκεφτόταν που θα μπορούσε να βρει ένα κατάλληλο πεζούλι να καθαρίσει την σκυλίσια σκατούλα που μόλις είχε πατήσει βγαίνοντας από την εξώπορτα, αφού ως γνωστόν στην τενεκεδούπολη τα πεζοδρόμια είναι κατειλημμένα είτε από μηχανάκια είτε από σκυλίσιες σκατούλες. Μετά και αφού ο αντιδήμαρχος του εξήγησε ότι θα πάνε μαζί στο δημαρχείο με το δημόσιο αυτοκίνητο, σκέφτηκε ότι δεν πειράζει η σκατούλα ίσως να έφερνε καλοτυχία και ότι εντέλει θα σκούπιζε το παπούτσι του στο πατάκι της λιμουζίνας!

«γκούχου γκούχου», ξερόβηξε για να δείξει ότι ετοιμαζόταν να μιλήσει και να πει κάτι εξεχόντος σημαντικό και να τραβήξει τα βλέμματα βεβαίως βεβαίως….
«ως νέος δήμαρχος της τενεκεδούπολης θα σας ανακοινώσω την πρώτη μου επίσημη απόφαση», είπε ο ποκοπίκο με επίσημο ύφος και με το δεξί του χέρι που το είχε στην τσέπη του παντελονιού του όπως είθισται να το έχουν όλοι οι πολιτικοί που σέβονται τον εαυτό τους, έξυσε τα’ αχαμνά του, έτσι για γούρι…
«Έλεγα λοιπόν, ότι η πρώτη μου απόφαση είναι ότι σε όλα τα πάρκα και τις πλατείες της τενεκεδούπολης, από αύριο θα βρίσκονται ανακλινόμενες πολυθρόνες γιατί αφενώς είναι πολύ του γούστου μου και αφετέρου βρίσκω πως τα γνωστά σε όλους παγκάκια πρώτον είναι αναχρονιστικά και δεύτερον πολύ πολύ άβολα…»
Αμέσως δημιουργήθηκε πολύ μεγάλο σούσουρο στους παρευρισκόμενους στο δημοτικό συμβούλιο…
«Μα αυτό δε γίνεται…είναι εξωφρενικό!», είπε κάποιος που το όνομα του δεν έμεινε στην ιστορία…
« Δεν προλαβαίνουμε μέχρι αύριο, πως θα προμηθευτούμε τόσες ανακλινόμενες,»είπε ένας δεύτερος που επίσης το όνομά του δεν προσγειώθηκε σε κανένα χαρτί για να καταγραφεί, αλλά το πήρε μακριά ο άνεμος της στιγμής…
« Νομίζω πως πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά την πρόταση του δημάρχου και πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά, αρκεί να υπολογίσουμε την προμήθεια» συμπλήρωσε ένας τρίτος του οποίου το όνομα καταγράφηκε, αλλά δεν το αναπαράγουμε σε αυτό το κείμενο λόγο της αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων και πιθανών επιπλοκών που ίσως να προέκυπταν…
«Λοιπόν κύριοι» είπε ο ποκοπίκο με όσο μεγαλύτερο κύρος μπορούσε. « Κοιτάξτε να δείτε… ή είμαι δήμαρχος ή δεν είμαι! Αυτό είναι έργο άμεσης προτεραιότητας και θα δουλέψουμε όλοι να το φέρουμε εις πέρας! Ακόμα και αν χρειαστεί να δουλέψει και ο τελευταίος πολίτης γι’ αυτό! Λεπτομέρειες δεν μπορώ να σας εξηγώ αλλά είναι τρομερά σημαντικό!» Μέσα στο στήθος του η καρδιά του τώρα κόντευε να σπάσει! Χτυπούσε όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο δυνατά και ένοιωθε ότι θα λιποθυμήσει από την ένταση της στιγμής! Βλέπετε η γλυκιά του συμβία του είχε φτιάξει την προηγούμενη το αγαπημένο του φαγητό, φασολάδα με μπόλικη πιπεριά και λόγω της πρωινής του βιασύνης είχε αμελήσει το πολύ σημαντικό τελετουργικό των πρωινών πίου, με αποτέλεσμα το έντερό του να τον ζορίζει αφόρητα!

(απόσπασμα από την επερχόμενη δουλειά μου ο ποκοπίκο δήμαρχος.) συνεχίζεται κάπου κάπως κάποτε…

Πολιτικά συστήματα σε κρίση!

Έχουμε βαλθεί να τρελάνουμε όλα τα δεδομένα των πολιτικών συστημάτων!
Η αντιπολίτευση δεν ασκεί αντιπολίτευση, διότι είναι πολύ απησχολημένη με το να κοιτάζεται στον καθρέφτη για να τον ρωτά πόσο όμορφη είναι…
Η κυβέρνηση θυμίζει διαρρήκτη που έχει μπει παράνομα στη χώρα και περπατάει στα νύχια μπας και την ακούσουν…
Λίγη κριτική στο έργο της γίνεται αυστηρά και μόνο από τα ίδια της τα στελέχη…
Οι δημοσιογράφοι και ο τύπος, έχοντας βαρεθεί από το ότι δεν κουνιέται φύλλο και βλέποντας πως η ανεργία τους χτυπά την πόρτα, αποφάσισαν δυναμικά και συλλογικά, να ασκήσουν αυτοί αντιπολίτευση στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα… (βέβαια πάντα αυτά που τους συμφέρουν γι’ αυτό ξεχνάνε κάτι σημαντικούλια από εδώ και από εκεί, ασχολούνται όμως καθημερινά και αναλυτικότατα παρακαλώ με την τιμή της ντομάτας, πατάτας και των υπολοίπων ζαρζαβατικών, αν ανέβηκαν κατά 2 λεπτά ή φτήνυναν κατά 1 (γιατί πάντα ανεβαίνουν και μετά πέφτουν, όχι περισσότερο από 20% από την τιμή που προηγούμενα έχουν ανέβει, γιατί ρε παιδιά πώς να το κάμομε, έχομε και μπίζνα να τρέχει και οτιδήποτε άλλο θα μας έριχνε την ανταγωνιστικότητα και την υπόληψη βεβαίως βεβαίως…
Επίσης τώρα τελευταία έχω καιρό να δώ κάπου το Μητσοτάκη και μου έχει λείψει… Αν και έχω δει τη Ντόρα και τώρα πια δεν διακρίνω μεταξύ τους καμία διαφορά…Βλέπω όμως αρκετά συχνά το Λιάπη και προτείνω να τον βάλουμε στη λίστα των 5 καλύτερων κωμικών όλων των εποχών…
Εννοείται πως σε αυτή τη λίστα ανήκει και ο πολυαγαπημένος μου/μας και αρκετά αδικημένος από την εποχή του Κίμωνας Κουλούρης…

Το τυχαίο περιβάλλον ως κυρίαρχο στοιχείο της Ελληνικής πραγματικότητας

Η τύχη παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Η προσπάθεια του ανθρώπου να ζήσει, να επιβιώσει και να βελτιωθεί είναι σε μεγάλο βαθμό η αντίσταση σε αυτή την κακή τύχη που θα του σταθεί εμπόδιο στη συνέχιση της ζωής του. Γι’ αυτό οι άνθρωποι ζουν σε κοινωνίες, γι’ αυτό οργανώνονται, γι’ αυτό θεσπίζουν νόμους. Για τον περιορισμό του τυχαίου, για την αντιμετώπιση σε οργανωμένο πλαίσιο όλων των δεινών του κόσμου τούτου.

Έτσι παλιά ζούσες στο δάσος. Τύχαινε να περνά από εκεί ένα λιοντάρι, τύχαινε να έχει γεμάτο στομαχάκι, τη σκαπούλαρες για λίγο καιρό ακόμα. Τύχαινε να πεινάει λίγο παραπάνω και στο 98% των περιπτώσεων χαιρέτα τον τον Παναή… Μετά τύχαινε να αρρωστήσεις, γιατί ήπιες βρώμικο νερό. Επιβίωνες από την τσιρλιοκατάσταση, είχε καλώς. Δεν επιβίωνες, επέστρεφες σε τούτο το χώμα που είναι δικό σου και δικό μας.
Στην πορεία οι εμπειρίες αυτών που τα φέρνανε βόλτα οργανώνονταν και έτσι δημιουργήθηκε η ιατρική και αντίστοιχα οι υπόλοιπες επιστήμες και οι οργανωμένες δομές στη ζωή.

Δεν μου αρέσουν οι χοντρές απλοποιήσεις, μερικές φορές όμως είναι λειτουργικές και χρήσιμες. Όπως σε αυτή την περίπτωση. Χονδροειδώς λοιπόν και σε πολύ απλές γραμμές, μειώνοντας τον τυχαίο παράγοντα στη ζωή σου (τον αρνητικό εννοείται) ή έστω περιορίζοντάς τον, τα έφερνες βόλτα καλύτερα από τον διπλανό σου που δεν τα κατάφερνε το ίδιο καλά.

Σήμερα, νομίζω ότι στην Ελλάδα βιώνουμε ένα ιδιότυπο πισωγύρισμα. Η Ελλάδα είναι χώρα πολλαπλών ταχυτήτων (όπως πολλές άλλες) και χώρα όπου το τυχαίο κάνει δυναμικά την επιστροφή του στην καθημερινότητά μας. Θέλεις ένα χαρτί από μία δημόσια υπηρεσία. Δεν είσαι σίγουρος αν θα το πάρεις. (Περιμένω την έγκριση ενός επιδόματος. Για τα απαραίτητα δικαιολογητικά έχω πάει 6 φορές στους αρμόδιους φορείς 3 φορές στον ΙΚΑ και άλλες 3 στον ΟΑΕΔ. Δεν βγάζω άκρη, ειδικά όταν εμπλέκεται και ο τρίτος πόλος, που είναι ο εργοδότης, γιατί μεταξύ τους δεν μπορούν να αποφασίσουν ποιος κάνει το λάθος για να το διορθώσει και να πάρω το επίδομα, του οποίου η προθεσμία παρεμπιπτόντως έχει λήξει εδώ και ένα μήνα). Τουλάχιστον αυτό τον καιρό για λίγο δεν εργάζομαι και μπορώ να πηγαινοέρχομαι.. Αν όμως εργαζόμουν; Θα μπορούσα να λείπω κάθε τόσο; Αντίστοιχα περιστατικά φυσικά έχουν οι περισσότεροι να παρουσιάσουν από το δημόσιο.

Είναι καλοκαίρι. Κάνει ζέστη. Και η ΔΕΗ αποφασίζει ότι σε εμένα το συνδρομητή της, που πληρώνω τους λογαριασμούς που ακριβαίνουν συνεχώς, θα μου κόψει όποτε γουστάρει το ρεύμα. Αν είχα πρόβλημα υγείας; Αν είχα κάποιο μηχάνημα που με κρατούσε στη ζωή; Και δε μου κόβανε το ρεύμα; Όλα καλά. Αν μου το κόβανε;…Να κι εδώ το τυχαίο.
Ένας φίλος αρρώστησε. Είχε πολύ καλό περιβάλλον. Ήταν ασφαλισμένος. Όσο κράτησε η αρρώστια του είχε τρεις τέσσερις ανθρώπους να τρέχουν γι’ αυτόν, για να αντιμετωπίσουν τη φοβερή γραφειοκρατία πίσω από το πρόβλημά του. Μιλάμε για τέλεια ψυχική εξόντωση. Αν δεν τους είχε; Απλά τα πράγματα θα είχαν τελειώσει πολύ πιο γρήγορα γι’ αυτόν…

Είσαι σε μία ουρά. Και περιμένεις υπομονετικά τη σειρά σου να εξυπηρετηθείς. Δίπλα σου περνά ένας κουστουμαρισμένος κύριος, όλο περηφάνια και «αέρα» (εντάξει ρε φίλε, δεν έχεις μόνο εσύ κουστουμάκι) πάει κατευθείαν στην αρχή της ουράς και απαιτεί να εξυπηρετηθεί άμεσα με δικαιολογία το ότι δεν είναι κανένας τυχαίος! Γιατί απλούστατα ο τυχαίος δεν δικαιολογείται να εξυπηρετηθεί! Και το καταπληκτικότερο όλων! Πολλές φορές εξυπηρετείται)

Η οικογένειά μου, εμένα και των επτά αδελφών μου, έχασε τον πατέρα μας πριν από λίγο καιρό. Ο πατέρας μας δεν άφησε διαθήκη. Άρα, από το μικρό μας οικόπεδο των 400 τμ, που είναι χτισμένο το ετοιμόρροπο πατρικό μας, δικαιούται ο καθένας το12,5%. Άρα σύμφωνα με το κτηματολόγιο οφείλουμε γι’ αυτό το οικόπεδο να πληρώσουμε γύρω στα 300 ευρώ, ενώ ο κύριος που του ανήκει ένα χτήμα 1000 στρέμματα στη Ρόδο θα τη σκαπουλάρει με 35 ευρώ;…;;;;;;;

Η κοινωνία μας είναι βαρυφορτωμένη με νόμους. Η επιβολή τους; Καθαρά τυχαία. Περνάω με κόκκινο. Θα φάω την κλήση; ΑΝ με πετύχει ο αστυνομικός ναι, αλλιώς, και την επόμενη φορά με κόκκινο θα περάσω (μπορεί βέβαια να με πετύχει εκείνο το μεγάλο φορτηγό, οπότε τα πράγματα θα γίνουν λίιιγο πιο πολύπλοκα.) και αν ακόμα με πετύχει ο αστυνομικός και τύχει να ξέρω το αφεντικό, τότε η κλήση θα εξαφανιστεί ως δια μαγείας.

Προχτές έβλεπα λίγο από Όλα στην Τι Βι. Ήταν η μέρα που ο Θέμος είχε απολογηθεί νομίζω στον ανακριτή. Η αντίδρασή του με προβλημάτισε πολύ. Δεν φαινόταν για άνθρωπος που αντιμετωπίζει το βάρος της πιθανότητας της καταδίκης για κάτι. Δεν ξέρω αν έχει Ψυχοπαθολογία και αδυνατεί να αγχωθεί για οτιδήποτε, μάλλον μου μοιάζει όμως να πάσχει περισσότερο από την αρρώστια της ατιμωρησίας (από την οποία πάσχουν πάρα πολλοί τελευταία…)

Μία άποψη λοιπόν φαίνεται να είναι ότι για να πας καλά πρέπει να προσπαθήσεις να περιορίσεις όσο πιο πολύ μπορείς το τυχαίο. Να ξεπεράσεις τους νόμους της μικροαστικής νοοτροπίας και ζωής, που λένε: δούλευε- παρήγαγε- παίρνε λίγο μισθό- και φέρτα βόλτα με τους όρους που είπαμε πιο πριν-δηλαδή ΑΝ γουστάρω θα σου βγάλω το χαρτί για το επίδομα που δικαιούσαι- ΑΝ γουστάρω θα σε τιμωρήσω για την παρανομία σου- αν ή όταν αρρωστήσεις Αν γουστάρω θα σε κάνω καλά κι ας το δικαιούσαι απόλυτα, α και να μην ξεχάσω, θα τρέξω και όλους τους γνωστούς και φίλους έτσι για να σας ταλαιπωρήσω. Δεν σκοπεύω να συνεχίσω με κάποια από τα ατελείωτα σενάρια ταλαιπωρίας που πολλοί από εμάς έχουμε ζήσει. ΑΝ τύχει και ανήκεις σε όχι μικροαστική-εργατική τάξη, τότε οι πιθανότητες μοιάζουν να είναι καλύτερες απλά γιατί το τυχαίο σε αφορά λιγότερο από το διπλανό σου.

Σε κάποιο παλιότερο κείμενο μου είχα πει ότι πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία είναι μετά- αναρχική. Γενικεύοντας και συμπληρώνοντας, νομίζω ότι είναι και τυχαιοκρατούμενη, σε σημαντικό βαθμό (εντάξει λιγότερο από τις υπόλοιπες χώρες του τρίτου κόσμου, ή μια χώρα υπό καθεστώς εμφυλίου πολέμου, αυτό οφείλω να το παραδεχθώ…) Ίσως λοιπόν πρέπει για να καταπολεμήσουμε αυτό το σημαντικό άγχος της επόμενης μέρας και του τι μπορεί να «λουστούμε» ως αποδέκτες του τυχαίου θα μπορούσαμε να το κοροϊδέψουμε ενσωματώνοντας το στην καθημερινότητα μας. Πως;

Ένα πιθανό σενάριο θα ήταν το εξής: Παίρνουμε ένα ζάρι. Του δίνουμε έξι πιθανότητες που καθορίζουν την επόμενη μέρα μας. Και αφήνουμε τα υπόλοιπα στην τύχη την οποία έτσι κατά κάποιο τρόπο έχουμε χαλιναγωγήσει-χλευάσει εμείς και όχι το σύστημα το οποίο θα αποφασίσει για εμάς. Τι αποτελέσματα μπορεί να έχει αυτό και πως μπορεί να λειτουργήσει; Μερικές πιθανές απαντήσεις ίσως να βρεθούν στον άνθρωπο-ζάρι (παλιά εκδόσεις έσοπτρον- τώρα εξαντλημένο) του luke Rhinehart, κατά κόσμον George Cockcroft.

Ας πυροβολήσει κάποιος το κτήνος απέναντί μου!

Και ερωτώ: Τί κάνει κανείς όταν περιστοιχίζεται από ζώα-κτήνη που δεν σέβονται τους γείτονές τους; όταν το βράδυ δύο και τρεις τα ξημερώματα οι γύρω θεωρούν ότι είναι η καλύτερη ώρα να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να φωνάζουν , το πρωί από τις επτά και μισή αρχίζει το κοπάνημα στο διπλανό γιαπί, ο αποπάνω σέρνει συνεχώς έπιπλα πέρα δώθε, και ο απέναντι θεωρεί ότι έχει ηθική υποχρέωση να με ενημερώσει με όλη τη γκάμα των σκυλέόλε ασμάτων- νταχτιριτράγουδων που κυκλόφορούν αυτή την εποχή;
Την χρειάζεσαι μετά την μπιστόλα ή όχι; Σας παρακαλώ πείτε μου!!!