Ο ποκοπίκο άνοιξε αργά και καχύποπτα το αριστερό του μάτι (όπως είναι φανερό κοιμόταν από την αγαπημένη του δεξιά πλευρά). Κοίταξε το ηλεκτρονικό του ρολόι και ήταν μόλις 7:52 το πρωί. Έκλεισε το μάτι του και περίμενε υπομονετικά…
Το ξαναάνοιξε… Τώρα είχε πάει 7:57. Έπρεπε να κάνει υπομονή άλλα τρία λεπτά για να σηκωθεί από το κρεβάτι!.
Όπως είναι φανερό, σήμερα αδημονούσε να ξεκινήσει η μέρα του και ήταν έτοιμος να προσπεράσει το σύνηθες τελετουργικό των γουργουρισμάτων, τεντωμάτων, του υποχρεωτικού ξυσίματος των αρχιδιών του και των λοιπών όχι τόσο καθώς πρέπει συνηθειών του που σκιαγραφούσαν τη γλυκιά και αξιαγάπητη προσωπικότητά του.
Σήμερα λοιπόν ήταν μία ιδιαίτερη ημέρα. Και αυτό διότι ο ποκοπίκο θα έπαιρνε το χρίσμα! Δηλαδή, για να γίνω σαφέστερος, δεν θα βαφτιζόταν, θα έπαιρνε όμως το χρίσμα του δημάρχου της τενεκεδούπολης και αυτό θα ίσχυε για διάστημα μίας γεμάτης εβδομάδας! Δηλαδή και των 6 ημερών! (γιατί για τον ποκοπίκο η 7η ήταν πάντα η ιερή ημέρα της ξεκούρασης. Όποιος τολμούσε να τον ρωτήσει ή να αμφισβητήσει το δικαίωμά του στην ξεκούραση της έβδομης ημέρας λάμβανε την ίδια στερεότυπη απάντηση. Εδώ ο ίδιος ο Θεός ξεκουράστηκε την έβδομη ημέρα γιατί να μην κάνει το ίδιο και ο ποκοπίκο; Και με αυτή την αποσβολωτική απάντηση πάντα ένοιωθε μέσα του πως έκλεβε από τον απέναντι ακόμα και την παραμικρή πιθανότητα ανταπάντησης…
Ας γυρίσουμε όμως στην ιστορία με τη δημαρχία. Οι κάτοικοι της τενεκεδούπολης μπαϊλντισμένοι και αηδιασμένοι από την ανικανότητα των εκπροσώπων τους στο δήμο απαίτησαν δημοψήφισμα για να αποδείξουν ότι οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι πιο ανίκανοι από τον οποιοδήποτε για την διακυβέρνηση της τενεκεδούπολης αποφάσισαν λοιπόν τα δυο εξής ενδιαφέροντα: Το πρώτο, ότι ο δήμαρχος της πόλης για δοκιμαστικό διάστημα ενός χρόνου θα άλλαζε κάθε μία εβδομάδα. Το δεύτερο, ότι θα επιλέγεται τελείως τυχαία μεταξύ όλων των πολιτών της τενεκεδούπολης. Η λογική τους ήταν πως ακόμα και με βάση αυτούς του δύο εξωφρενικούς φαινομενικά κανόνες, μετά από ένα χρόνο τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα από τα χάλια που ζούσαν όλοι καθημερινά. Αν όντως ήταν έτσι θα καταργούσαν δια παντός τους αιρετούς άρχοντες, θα καταργούσαν τη δημοκρατία και θα δημιουργούσαν το επόμενο πολίτευμα! Την τυχαιοκρατία!!! Η τύχη λοιπόν, σε μία κρίση της συμπαντικής της σοφίας και μεγαλοδυναμίας αποφάσισε πως το πρώτο ιστορικό πρόσωπο αυτής της τεράστιας αλλαγής- δοκιμής θα έβρισκε τον τέλειο εκφραστή στο πρόσωπο του αγαπημένου μας ποκοπίκο! Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες μετά την επιλογή του την Κυριακή το βράδυ θα ξεκινούσε στα καινούργια του καθήκοντα ευθύς αμέσως από τη Δευτέρα το πρωί στις 8:00 ακριβώς και για διάστημα μίας εβδομάδας!
Αυτή είναι η καταγραφή των έργων και των ημερών του ποκοπίκο: πρώτου τυχαίου δημάρχου τενεκεδουπόλεως για μία εβδομάδα…
Ημέρα πρώτη:
Αφού λοιπόν εδέησε το ιστορικό ρολόι του ποκοπίκο να δείξει 8:00 (γιατί ό,τι ήταν στην κατοχή του ήταν πλέον ιστορικό-συλλεκτικό ακόμα και οι βρωμερές αθλητικές του λευκές καλτσούλες) ο ποκοπίκο έδωσε ένα πεταχτό αλλά ζουμερό φιλί στο μάγουλο της αγαπημένης του αφροξυλάνθης που κοιμόταν αμέριμνη δίπλα του και ξεκίνησε με τρομερά δημιουργική διάθεση την ημέρα του… Παρέλειψε όλο εκείνο το αγαπημένο του πρωινό τελετουργικό των πίου στην τουαλέτα και σε χρόνο ρεκόρ δέκα λεπτών έκλεινε την εξώπορτα του σπιτιού του πίσω του και ξεκινούσε να αλλάξει τα δεδομένα της τενεκεδούπολης… για πάντα.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες από το διαμέρισμά του του πρώτου ορόφου, συνάντησε στο ισόγειο τον διαχειριστή της πολυκατοικίας του, ο οποίος αντιμετώπιζε τον ποκοπίκο με ένα πολύ διδακτικό ύφος (ήταν παλιά δάσκαλος) και πάντα του άρεσε να του λέει κάτι που να τονίζει τη σοφία του. Σήμερα βρήκε να του πεί: Για σου δήμαρχε! Έχω κάτι ιδέες για το πώς μπορεί να βελτιώσουμε την αποχέτευση στην πολυκατοικία! Με τη βοήθεια του δήμου θα μπορέσουμε να κάνουμε θαύματα (και να βγάλουμε και εμείς το κατιτί μας για τον κόπο μας! (αυτό το τελευταίο του το ψιθύρισε πονηρά στο αυτί)).
Ο ποκοπίκο δεν τον συμπαθούσε και ιδιαίτερα, γιατί είχε πονηρό μάτι, έδινε πολλές συμβουλές και το κυριότερο- όταν πότιζε τα φυτά του ξεχείλιζε τα πιατάκια από τις γλάστρες-σαφές δείγμα ανθρώπου με έλλειψη της αίσθησης του μέτρου. Του χάρισε λοιπόν ένα από τα συνηθισμένα του μισοχαμόγελα (με το αριστερό τμήμα μόνο του στόματος) και χωρίς να πει κάτι άλλο συνέχισε για να ξεκινήσει το καινούργιο του έργο.
Βγαίνοντας από την εξώπορτα, όπως είναι φυσικό σε τόσο σημαντικά γεγονότα, είχε να αντιμετωπίσει πολλούς ρεπόρτερ που είχαν έρθει για να τον ρωτήσουν σημαντικά και πρωτότυπα πράγματα που ρωτούν οι ρεπόρτερ της τενεκεδούπολης, όπως το πώς αισθάνεται που είναι ο νέος δήμαρχος, το τι προτίθεται να κάνει τη βδομάδα που έρχεται, αν ξέρει πόσο κάνει το γάλα σε σουπερμάρκετ και πόσο σε φούρνο και το αν θα κάνει κάποιο πάρτι για να μπορέσουν όλοι να ξεσκάσουν λιγάκι προς το βράδυ.
Ο ποκοπίκο κοντοστάθηκε, καθάρισε το λαιμό του και με αίσθημα ευθύνης έκανε την πρώτη του δήλωση: που ήταν ότι εκτιμά πολύ τη δουλειά των ρεπόρτερ, όφειλε όμως να παραδεχτεί ότι μάλλον δε θα έκανε πάρτι γιατί σκόπευε να εργαστεί σκληρά για το καλό της πόλης. (με αυτή την απάντηση ένοιωσε πολύ περήφανος, αφενός γιατί ήταν η πρώτη του δήλωση στον τύπο και αφετέρου γιατί ένοιωθε πως έτσι απέφευγε τεχνηέντως το σκόπελο της ερώτησης παγίδας για την τιμή που έχει το γάλα.) Αποκάλυψε όμως πως το βράδυ θα περνούσε για κανά δύο μπύρες από το φίλο του τον μπάμπη το «ρωχάμη» γιατί ήθελε να δώσει και λίγη τροφή στα κουτσομπολίστικα, για να γίνεται το σχετικό σούσουρο. (εδώ να τονίσω ότι ο μπάμπης είχε το παρατσούκλι ρωχάμης γιατί το έσκαγε συνεχώς από το σπίτι του και την καλή του σύντροφο για να διασκεδάσει με τίποτε ξανθιές καλλονές από αυτές που έχουν κατακλίσει το πανελλήνιο.)
Προχωρώντας λοιπόν ο ποκοπίκο προς το μηχανάκι του, είδε ένα τύπο με μεγάλα και εντυπωσιακά γυαλιά ηλίου να τον πλησιάζει και φοβούμενος πως θα ήταν κάποιος τσαντάκιας ή τέλωσπάντων εγκληματίας οπισθοχώρησε φοβισμένος.
«Γειά σου δήμαρχε!» Τον άκουσε να του λέει!
« Είμαι ο αντιδήμαρχος! Ήρθα να σε παραλάβω σήμερα μαζί με τον οδηγό για να σε ενημερώσω! Έχουμε τόσα πολλά να κάνουμε! Έχουμε πολλές υποχρεώσεις! Πρέπει να βιαστούμε! Πρέπει να περάσουμε από τη δημαρχία να σε ξεναγήσω στο κτήριο, πρέπει να κανονίσουμε το βραδινό πάρτι προς τιμήν σου, πρέπει να πάμε στον αγώνα ποδοσφαίρου της ομάδας της τενεκεδούπολης το απόγευμα, πρέπει να αποφασίσουμε για τα καινούργια έπιπλα της δημαρχίας για αυτή την εβδομάδα, πρέπει να υπογράψεις για τις συμβάσεις όλων αυτών που θα διορίσουμε για την εβδομάδα που έρχεται και δεν σου έχω πει ούτε τις μισές υποχρεώσεις της μέρας!»
Το μυαλό του ποκοπίκο όμως ήταν ήδη αλλού… Σκεφτόταν που θα μπορούσε να βρει ένα κατάλληλο πεζούλι να καθαρίσει την σκυλίσια σκατούλα που μόλις είχε πατήσει βγαίνοντας από την εξώπορτα, αφού ως γνωστόν στην τενεκεδούπολη τα πεζοδρόμια είναι κατειλημμένα είτε από μηχανάκια είτε από σκυλίσιες σκατούλες. Μετά και αφού ο αντιδήμαρχος του εξήγησε ότι θα πάνε μαζί στο δημαρχείο με το δημόσιο αυτοκίνητο, σκέφτηκε ότι δεν πειράζει η σκατούλα ίσως να έφερνε καλοτυχία και ότι εντέλει θα σκούπιζε το παπούτσι του στο πατάκι της λιμουζίνας!
«γκούχου γκούχου», ξερόβηξε για να δείξει ότι ετοιμαζόταν να μιλήσει και να πει κάτι εξεχόντος σημαντικό και να τραβήξει τα βλέμματα βεβαίως βεβαίως….
«ως νέος δήμαρχος της τενεκεδούπολης θα σας ανακοινώσω την πρώτη μου επίσημη απόφαση», είπε ο ποκοπίκο με επίσημο ύφος και με το δεξί του χέρι που το είχε στην τσέπη του παντελονιού του όπως είθισται να το έχουν όλοι οι πολιτικοί που σέβονται τον εαυτό τους, έξυσε τα’ αχαμνά του, έτσι για γούρι…
«Έλεγα λοιπόν, ότι η πρώτη μου απόφαση είναι ότι σε όλα τα πάρκα και τις πλατείες της τενεκεδούπολης, από αύριο θα βρίσκονται ανακλινόμενες πολυθρόνες γιατί αφενώς είναι πολύ του γούστου μου και αφετέρου βρίσκω πως τα γνωστά σε όλους παγκάκια πρώτον είναι αναχρονιστικά και δεύτερον πολύ πολύ άβολα…»
Αμέσως δημιουργήθηκε πολύ μεγάλο σούσουρο στους παρευρισκόμενους στο δημοτικό συμβούλιο…
«Μα αυτό δε γίνεται…είναι εξωφρενικό!», είπε κάποιος που το όνομα του δεν έμεινε στην ιστορία…
« Δεν προλαβαίνουμε μέχρι αύριο, πως θα προμηθευτούμε τόσες ανακλινόμενες,»είπε ένας δεύτερος που επίσης το όνομά του δεν προσγειώθηκε σε κανένα χαρτί για να καταγραφεί, αλλά το πήρε μακριά ο άνεμος της στιγμής…
« Νομίζω πως πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά την πρόταση του δημάρχου και πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά, αρκεί να υπολογίσουμε την προμήθεια» συμπλήρωσε ένας τρίτος του οποίου το όνομα καταγράφηκε, αλλά δεν το αναπαράγουμε σε αυτό το κείμενο λόγο της αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων και πιθανών επιπλοκών που ίσως να προέκυπταν…
«Λοιπόν κύριοι» είπε ο ποκοπίκο με όσο μεγαλύτερο κύρος μπορούσε. « Κοιτάξτε να δείτε… ή είμαι δήμαρχος ή δεν είμαι! Αυτό είναι έργο άμεσης προτεραιότητας και θα δουλέψουμε όλοι να το φέρουμε εις πέρας! Ακόμα και αν χρειαστεί να δουλέψει και ο τελευταίος πολίτης γι’ αυτό! Λεπτομέρειες δεν μπορώ να σας εξηγώ αλλά είναι τρομερά σημαντικό!» Μέσα στο στήθος του η καρδιά του τώρα κόντευε να σπάσει! Χτυπούσε όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο δυνατά και ένοιωθε ότι θα λιποθυμήσει από την ένταση της στιγμής! Βλέπετε η γλυκιά του συμβία του είχε φτιάξει την προηγούμενη το αγαπημένο του φαγητό, φασολάδα με μπόλικη πιπεριά και λόγω της πρωινής του βιασύνης είχε αμελήσει το πολύ σημαντικό τελετουργικό των πρωινών πίου, με αποτέλεσμα το έντερό του να τον ζορίζει αφόρητα!
(απόσπασμα από την επερχόμενη δουλειά μου ο ποκοπίκο δήμαρχος.) συνεχίζεται κάπου κάπως κάποτε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου