Η τύχη παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Η προσπάθεια του ανθρώπου να ζήσει, να επιβιώσει και να βελτιωθεί είναι σε μεγάλο βαθμό η αντίσταση σε αυτή την κακή τύχη που θα του σταθεί εμπόδιο στη συνέχιση της ζωής του. Γι’ αυτό οι άνθρωποι ζουν σε κοινωνίες, γι’ αυτό οργανώνονται, γι’ αυτό θεσπίζουν νόμους. Για τον περιορισμό του τυχαίου, για την αντιμετώπιση σε οργανωμένο πλαίσιο όλων των δεινών του κόσμου τούτου.
Έτσι παλιά ζούσες στο δάσος. Τύχαινε να περνά από εκεί ένα λιοντάρι, τύχαινε να έχει γεμάτο στομαχάκι, τη σκαπούλαρες για λίγο καιρό ακόμα. Τύχαινε να πεινάει λίγο παραπάνω και στο 98% των περιπτώσεων χαιρέτα τον τον Παναή… Μετά τύχαινε να αρρωστήσεις, γιατί ήπιες βρώμικο νερό. Επιβίωνες από την τσιρλιοκατάσταση, είχε καλώς. Δεν επιβίωνες, επέστρεφες σε τούτο το χώμα που είναι δικό σου και δικό μας.
Στην πορεία οι εμπειρίες αυτών που τα φέρνανε βόλτα οργανώνονταν και έτσι δημιουργήθηκε η ιατρική και αντίστοιχα οι υπόλοιπες επιστήμες και οι οργανωμένες δομές στη ζωή.
Δεν μου αρέσουν οι χοντρές απλοποιήσεις, μερικές φορές όμως είναι λειτουργικές και χρήσιμες. Όπως σε αυτή την περίπτωση. Χονδροειδώς λοιπόν και σε πολύ απλές γραμμές, μειώνοντας τον τυχαίο παράγοντα στη ζωή σου (τον αρνητικό εννοείται) ή έστω περιορίζοντάς τον, τα έφερνες βόλτα καλύτερα από τον διπλανό σου που δεν τα κατάφερνε το ίδιο καλά.
Σήμερα, νομίζω ότι στην Ελλάδα βιώνουμε ένα ιδιότυπο πισωγύρισμα. Η Ελλάδα είναι χώρα πολλαπλών ταχυτήτων (όπως πολλές άλλες) και χώρα όπου το τυχαίο κάνει δυναμικά την επιστροφή του στην καθημερινότητά μας. Θέλεις ένα χαρτί από μία δημόσια υπηρεσία. Δεν είσαι σίγουρος αν θα το πάρεις. (Περιμένω την έγκριση ενός επιδόματος. Για τα απαραίτητα δικαιολογητικά έχω πάει 6 φορές στους αρμόδιους φορείς 3 φορές στον ΙΚΑ και άλλες 3 στον ΟΑΕΔ. Δεν βγάζω άκρη, ειδικά όταν εμπλέκεται και ο τρίτος πόλος, που είναι ο εργοδότης, γιατί μεταξύ τους δεν μπορούν να αποφασίσουν ποιος κάνει το λάθος για να το διορθώσει και να πάρω το επίδομα, του οποίου η προθεσμία παρεμπιπτόντως έχει λήξει εδώ και ένα μήνα). Τουλάχιστον αυτό τον καιρό για λίγο δεν εργάζομαι και μπορώ να πηγαινοέρχομαι.. Αν όμως εργαζόμουν; Θα μπορούσα να λείπω κάθε τόσο; Αντίστοιχα περιστατικά φυσικά έχουν οι περισσότεροι να παρουσιάσουν από το δημόσιο.
Είναι καλοκαίρι. Κάνει ζέστη. Και η ΔΕΗ αποφασίζει ότι σε εμένα το συνδρομητή της, που πληρώνω τους λογαριασμούς που ακριβαίνουν συνεχώς, θα μου κόψει όποτε γουστάρει το ρεύμα. Αν είχα πρόβλημα υγείας; Αν είχα κάποιο μηχάνημα που με κρατούσε στη ζωή; Και δε μου κόβανε το ρεύμα; Όλα καλά. Αν μου το κόβανε;…Να κι εδώ το τυχαίο.
Ένας φίλος αρρώστησε. Είχε πολύ καλό περιβάλλον. Ήταν ασφαλισμένος. Όσο κράτησε η αρρώστια του είχε τρεις τέσσερις ανθρώπους να τρέχουν γι’ αυτόν, για να αντιμετωπίσουν τη φοβερή γραφειοκρατία πίσω από το πρόβλημά του. Μιλάμε για τέλεια ψυχική εξόντωση. Αν δεν τους είχε; Απλά τα πράγματα θα είχαν τελειώσει πολύ πιο γρήγορα γι’ αυτόν…
Είσαι σε μία ουρά. Και περιμένεις υπομονετικά τη σειρά σου να εξυπηρετηθείς. Δίπλα σου περνά ένας κουστουμαρισμένος κύριος, όλο περηφάνια και «αέρα» (εντάξει ρε φίλε, δεν έχεις μόνο εσύ κουστουμάκι) πάει κατευθείαν στην αρχή της ουράς και απαιτεί να εξυπηρετηθεί άμεσα με δικαιολογία το ότι δεν είναι κανένας τυχαίος! Γιατί απλούστατα ο τυχαίος δεν δικαιολογείται να εξυπηρετηθεί! Και το καταπληκτικότερο όλων! Πολλές φορές εξυπηρετείται)
Η οικογένειά μου, εμένα και των επτά αδελφών μου, έχασε τον πατέρα μας πριν από λίγο καιρό. Ο πατέρας μας δεν άφησε διαθήκη. Άρα, από το μικρό μας οικόπεδο των 400 τμ, που είναι χτισμένο το ετοιμόρροπο πατρικό μας, δικαιούται ο καθένας το12,5%. Άρα σύμφωνα με το κτηματολόγιο οφείλουμε γι’ αυτό το οικόπεδο να πληρώσουμε γύρω στα 300 ευρώ, ενώ ο κύριος που του ανήκει ένα χτήμα 1000 στρέμματα στη Ρόδο θα τη σκαπουλάρει με 35 ευρώ;…;;;;;;;
Η κοινωνία μας είναι βαρυφορτωμένη με νόμους. Η επιβολή τους; Καθαρά τυχαία. Περνάω με κόκκινο. Θα φάω την κλήση; ΑΝ με πετύχει ο αστυνομικός ναι, αλλιώς, και την επόμενη φορά με κόκκινο θα περάσω (μπορεί βέβαια να με πετύχει εκείνο το μεγάλο φορτηγό, οπότε τα πράγματα θα γίνουν λίιιγο πιο πολύπλοκα.) και αν ακόμα με πετύχει ο αστυνομικός και τύχει να ξέρω το αφεντικό, τότε η κλήση θα εξαφανιστεί ως δια μαγείας.
Προχτές έβλεπα λίγο από Όλα στην Τι Βι. Ήταν η μέρα που ο Θέμος είχε απολογηθεί νομίζω στον ανακριτή. Η αντίδρασή του με προβλημάτισε πολύ. Δεν φαινόταν για άνθρωπος που αντιμετωπίζει το βάρος της πιθανότητας της καταδίκης για κάτι. Δεν ξέρω αν έχει Ψυχοπαθολογία και αδυνατεί να αγχωθεί για οτιδήποτε, μάλλον μου μοιάζει όμως να πάσχει περισσότερο από την αρρώστια της ατιμωρησίας (από την οποία πάσχουν πάρα πολλοί τελευταία…)
Μία άποψη λοιπόν φαίνεται να είναι ότι για να πας καλά πρέπει να προσπαθήσεις να περιορίσεις όσο πιο πολύ μπορείς το τυχαίο. Να ξεπεράσεις τους νόμους της μικροαστικής νοοτροπίας και ζωής, που λένε: δούλευε- παρήγαγε- παίρνε λίγο μισθό- και φέρτα βόλτα με τους όρους που είπαμε πιο πριν-δηλαδή ΑΝ γουστάρω θα σου βγάλω το χαρτί για το επίδομα που δικαιούσαι- ΑΝ γουστάρω θα σε τιμωρήσω για την παρανομία σου- αν ή όταν αρρωστήσεις Αν γουστάρω θα σε κάνω καλά κι ας το δικαιούσαι απόλυτα, α και να μην ξεχάσω, θα τρέξω και όλους τους γνωστούς και φίλους έτσι για να σας ταλαιπωρήσω. Δεν σκοπεύω να συνεχίσω με κάποια από τα ατελείωτα σενάρια ταλαιπωρίας που πολλοί από εμάς έχουμε ζήσει. ΑΝ τύχει και ανήκεις σε όχι μικροαστική-εργατική τάξη, τότε οι πιθανότητες μοιάζουν να είναι καλύτερες απλά γιατί το τυχαίο σε αφορά λιγότερο από το διπλανό σου.
Σε κάποιο παλιότερο κείμενο μου είχα πει ότι πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία είναι μετά- αναρχική. Γενικεύοντας και συμπληρώνοντας, νομίζω ότι είναι και τυχαιοκρατούμενη, σε σημαντικό βαθμό (εντάξει λιγότερο από τις υπόλοιπες χώρες του τρίτου κόσμου, ή μια χώρα υπό καθεστώς εμφυλίου πολέμου, αυτό οφείλω να το παραδεχθώ…) Ίσως λοιπόν πρέπει για να καταπολεμήσουμε αυτό το σημαντικό άγχος της επόμενης μέρας και του τι μπορεί να «λουστούμε» ως αποδέκτες του τυχαίου θα μπορούσαμε να το κοροϊδέψουμε ενσωματώνοντας το στην καθημερινότητα μας. Πως;
Ένα πιθανό σενάριο θα ήταν το εξής: Παίρνουμε ένα ζάρι. Του δίνουμε έξι πιθανότητες που καθορίζουν την επόμενη μέρα μας. Και αφήνουμε τα υπόλοιπα στην τύχη την οποία έτσι κατά κάποιο τρόπο έχουμε χαλιναγωγήσει-χλευάσει εμείς και όχι το σύστημα το οποίο θα αποφασίσει για εμάς. Τι αποτελέσματα μπορεί να έχει αυτό και πως μπορεί να λειτουργήσει; Μερικές πιθανές απαντήσεις ίσως να βρεθούν στον άνθρωπο-ζάρι (παλιά εκδόσεις έσοπτρον- τώρα εξαντλημένο) του luke Rhinehart, κατά κόσμον George Cockcroft.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου