Ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι ευλογία να δουλεύεις στον ίδιο χώρο με το άλλο φύλο. Αυτό είναι καθαρά μύθος. Και είμαι κάθετος σε αυτό. Στην εως τώρα πορεία της δουλειάς μου, είχα την ευκαιρία σε πολλές περιπτώσεις να είμαι ο μόνος άντρας ανάμεσα σε πάρα πολλές γυναίκες, ενίοτε και ο μοναδικός.
(quiz: Τί δουλειά κάνω; Δεν θα το βρείτε με τίποτα)
Οι εμπειρίες μου είναι ενδιαφέρουσες. Κατ ' αρχάς το πρώτο: Το ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ...
Μιλάμε για απιστευτους τόνους κουτσομπολιού, μιλάμε για τρομερά λεπτομεριακά, ανατριχιαστικά σχόλια, μιλάμε για πραγματικό κόλαφο.
Το δεύτερο: Η ατελείωτη λογοδιάρροια. Είναι το πρόβλημα κατά το οποίο το μικρότερο θέμα μπορεί να κρατήσει ώρες ολόκληρες.
Το τρίτο: το μανικιούρ πεντικιούρ, ο ζάρας και οι λοιποί εμπόροι... Βάλε μαζί και τον ανταγωνισμό και έχεις ως αποτέλεσμα γυναίκες να ασχολούνται πια εχει τον/την καλύτερη πεντικιουρίστα ποιά είναι εκείνη η τρομερή σκιά που κυκλοφόρησε και τα κάνει όλα αόρατα κτλ.
Το τέταρτο: Η κλισέ συζήτηση πόσο λαπάδες είναι οι σύγχρονοι άντρες. Η κλασική συζήτηση όπου με απαξιωτικά σχόλια κατηγορούν συλλήβδην όλο το αντρικό φύλο για τα μύρια κακά της μοίρας τους.
Το πέμπτο: Τα νεύρα. Που συμβαίνουν μία φορά το μήνα για ευνόητους λόγους και η κάθε μία (αφού είναι πολλές πάντα θα υπάρχει μία) είναι έτοιμη να τινάξει το κτίριο με μπουρλότο.
Το έκτο : Η απώλεια της ισσοροπίας. Νιώθεις ότι ζεις σε μεταπολεμική περίοδο και ότι είσαι από τους λίγους που επιβίωσαν.
Το έβδομο: Η απομόνωση. Σταδιακά ή θα εκφυλιστείς και θα αρχίσεις να συμμετέχεις, ή θα αποκοπείς και θα κάνεις σόλο καριέρα. Κανένα απο τά δύο δεν είναι καλό...
Γι' αυτό σου λέω ζήτω η ισορροπία για άλλη μία φορά
