Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Στις 22/5/2010 το "Δαφνί" χωρίς Ψυχιάτρους





Δυστυχώς, παρόλη την καλή πίστη που έδειξαν οι γιατροί του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής "Δαφνί" στις δεσμεύσεις των ανώτατων στελεχών του Υπουργείου Υγείας (γενικής διευθύντριας, γενικού γραμματέα αλλά και Υπουργού Υγείας), τα γεγονότα συνεχίζουν να τους αποδεικνύουν ότι το αίσθημα ευθύνης απέναντι στους ασθενείς τους (ο βασικός λόγος της έως τώρα μη κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων των ιατρών) στρέφεται πλέον εναντίον των ιδίων, αφού δεν έχουν πληρωθεί δεδουλευμένα πολλών μηνών!

Και εξηγούμαι:

Το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής είναι ο μεγαλύτερος πάροχος Ψυχικής Υγείας στη χώρα μας και ταυτόχρονα ένα από τα λίγα ειδικά Νοσοκομεία. Οι γιατροί ακόμα δεν έχουν πληρωθεί τις εφημερίες του προηγούμενου Αυγούστου (σε λίγο θα κλείσουμε ένα χρόνο!), έχουν υπάρξει περικοπές μίας εφημερίας από Σεπτέμβριο και Οκτώβριο, γύρω στο 17% από το Δεκέμβριο, 37,5% από τον Ιανουάριο, 28% από το Φεβρουάριο, και φυσικά δεν έχουν πληρωθεί Μάρτιος και Απρίλιος.

Το Υπουργείο, είτε δια στόματος γενικής διευθύντριας, είτε δια στόματος γενικού γραμματέα έχει επανειλημμένα δεσμευθεί ότι αυτές οι οφειλές έπρεπε έως τώρα να έχουν καταβληθεί (πολλές από αυτές ανήκουν στο προηγούμενο οικονομικό έτος και μας είχαν διαβεβαιώσει ότι δεν θα τις χάναμε). Επίσης φέτος, η ίδια η Υπουργός, σε δική της επιστολή βεβαίωσε ότι όλες οι οφειλές του προηγούμενου έτους θα καταβληθούν στα Νοσοκομεία. Σε κατάλογο που κυκλοφόρησε πρόσφατα, το δικό μας Νοσοκομείο εξαιρείται!

Το υπουργείο, όπως και σε τόσα άλλα ζητήματα, για άλλη μία φορά μας εμπαίζει. Προφανώς θεωρεί πως δεν έχουμε ανάγκη αυτά τα χρήματα και πως εφημερεύουμε ως χομπίστες που πάνε στο Νοσοκομείο σε μία επίπονη δουλειά γιατί προφανώς δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν...

Στο "Δαφνί", για να προλάβω κάποια κακεντρεχή σχόλια,η συντριπτική πλειοψηφία των ιατρών δεν κατατάσσονται στην κατηγορία των μεγαλογιατρών και σπάνια θα δει κανείς ακριβά αμάξια, πλην αυτών της διοίκησης (δεν στρέφομαι εναντίον των ατόμων, αλλά ενός συστήματος που σκόπιμα διαχωρίζει τους εργαζόμενους σε αυτούς που πληρώνονται με παχυλούς μισθούς και σε αυτούς που έχουν να λαμβάνουν πολύ λιγότερα, όμως το κράτος επιλέγει να τους χρωστά). Το οικονομικό πλήγμα με τις παρούσες συγκυρίες και τις πλείστες όσες περικοπές είναι ήδη τεράστιο. Η μη καταβολή εφημεριών είναι τελείως παράλογη.

Οι κινητοποιήσεις μας έως τώρα δεν είχαν λάβει ακραίο χαρακτήρα. Κύριος λόγος γι' αυτό είναι οι ασθενείς μας. Ο Ψυχίατρος έχει ιδιαίτερη σχέση με τον ασθενή του και τον προβληματίζει ιδιαίτερα η απουσία του από την κλινική του, από τα ιατρεία του, από την εφημερία.

Όμως τα πράγματα είναι πλέον σε οριακό σημείο. Η κλαδική σύμβαση η οποία είχε υπογραφεί προ έτους έχει καταστρατηγηθεί. Είναι σαφές επίσης, ότι αν δεν κινητοποιηθούμε, το Υπουργείο απλά δεν θα πληρώσει τα δεδουλευμένα μας.

Ενεργοποιούμε λοιπόν την εφαρμογή προγραμμάτων 4 εφημεριών σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία (αθροιστικά παντός τύπου εφημερίες ανά γιατρό ειδικό ή ειδικευόμενο), ώστε να υποχρεωθεί η Κυβέρνηση να σεβαστεί στο ακέραιο την κλαδική συμφωνία. Ταυτόχρονα ενεργοποιούμε και τη διαδικασία της επίσχεσης από την εργασία μας, λόγω των δεδουλευμένων οφειλών, οπότε από μεθαύριο το "Δαφνί" θα μείνει χωρίς γιατρούς.

Αυτό σημαίνει για το Νοσοκομείο μας πως αύριο είναι η τελευταία ημέρα του μήνα όπου θα υπάρχουν ιατροί. Από εκεί και πέρα δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Για όλα αυτά φυσικά η διοίκηση είναι ενήμερη, τουλάχιστον από μηνός. Είχε το χρόνο να δράσει και να κινητοποιηθεί. Εδώ και μία εβδομάδα ζητήσαμε να ενημερωθούν και όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς. Βέβαια η διοίκηση ανέφερε τις καλές της προθέσεις ως συνήθως, χωρίς όμως την δικαίωση των αυτονόητων αιτημάτων μας.-

Από μεθαύριο, αν δε γίνει κάτι έγκαιρα, το "Δαφνί" θα πορεύεται μόνο του,έτσι όπως και η υπόλοιπη χώρα, με βάρκα την ελπίδα...

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Ο απολογισμός από μία ωραία μέρα στο Σύνταγμα...





Σήμερα αυτό που έγινε ήταν αυτό που όλοι λιγότερο ή περισσότερο περιμέναμε...
Ο απολογισμός της βόλτας ενός απλού Αθηναίου από το Πεδίον του Άρεως έως και το Σύνταγμα, περιλαμβάνει ωραίες παρουσίες, κοινωνικές γνωριμίες, ολίγον από αναχρονιστικά κλισέ συνθήματα, συγκέντρωση και εκτόνωση με πλείστα όσα μπινελίκια έξω από τη βουλή.

Στη βουλή λοιπόν.

Από εκεί ο καθένας περνούσε, έριχνε μερικές μούντζες στους τρισάθλιους πολιτικούς μας, έλεγε τον πόνο του, πετούσε και μερικά πουστριλίκια, και όλα καλά.

Έπειτα, κάποιος νεαρός, ολίγον πλαδαρός και μπλαζέ, έκανε να καθήσει στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη. Τότε του την πέσανε οι άλλοι, του είπαν σεβασμός στον κύριο που κοιμάται βαθιά τον ύπνο του δικαίου, αυτός μισοαβέβαιος ακόμη είπε να τους ακούσει και να στρίψει ολίγον τί ξυνισμένος.

Κάποια στιγμή λίγο αργότερα, κάποια παιδιά είπαν να πάνε και προς την είσοδο της βουλής, μάλλον για να δούνε τί στο καλό καταλαβαίνουν αυτοί οι 300 που κατοικοϋδρεύουν εκεί μέσα και δεν λένε να ξεκολλήσουν. Ανεβαίνοντας όμως τα σκαλιά, ήρθαν κάτι άλλα παιδιά, που έπαιζαν με την άλλη ομάδα και ο κόουτς τους είχε πει να παίξουν γερή άμυνα.

Και έπαιξαν, και πέταξαν και κάτι λίγα από σπρέυ χώρου για να φτιάξουν ατμόσφαιρα.

Και τα πράγματα δεν ήταν και πολύ τραγικά... Κάτι ψιλοπαράπονα, κάτι ψιλοφωνές, κάτι κλαματάκια, καμιά σφαλιαρίτσα, έτσι για να λέμε ότι κάτι γίνεται.
Και μετά ήρθαν άλλες δύο διμοιρίες ΜΑΤ. Και ήταν σαν κάποιος να πάτησε το διακόπτη, γιατί όλοι μεμιάς ένοιωσαν ένα ηλεκτρισμό στη σπονδυλική τους στήλη.

Εντωμεταξύ ήρθαν σαν απο το πουθενά και κάτι άλλα παιδιά με ψυχολογικά προβλήματα που καλύπτουν τα πρόσωπά τους, γιατί μάλλον δεν μπορούν να βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, και όχι ιδιαίτερα ευγενικά είναι η αλήθεια, άρχισαν να πετάνε καδρόνια, κράνη μοτοσυκλετιστικά, νερά, ένας νόμιζε ότι ήταν ο μπάφαλο μπίλ και μαστίγωνε την αντίπαλη ομάδα με ένα λάστιχο, και εγώ δεν ξέρω τί άλλο. Μόνο σκατά δεν πετάξανε, και αυτό το μεταφέρω με επιφύλαξη.

(Αν και πιστεύω ότι είναι το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να πετάξουν, αν ήταν να πετάξουν οπωσδήποτε κάτι-τα σκατά εννοώ, που δεν μπορούν να σου σπάσουν και το κεφάλι).

Και τα άλλα παιδιά, αυτά με τον κόουτς που συνεχώς φώναζε για γερή άμυνα, είπαν να δώσουν το κάτι παραπάνω. Και λόγω υπερβολικού ζήλου πέταξαν χειροβομβίδα (καλά, κρότου-λάμψης ήταν) και άρχισαν να ψεκάζουν με πολύ πολύ ζήλο...

Τότε, εμείς τα γερόντια είπαμε δεν πάμε πουθενά παραπέρα, που τα πράγματα είναι πιο καταδεκτικά;

Και κάναμε να κατεβαίνουμε στο κάτω τμήμα της πλατείας Συντάγματος, όπου συνέχιζε η πορεία της Σταδίου, φούλ στον κόσμο. Και ξαφνικά, ενώ έβλεπες διάφορα γκομενάκια βαμμένα και σενιαρισμένα, νά σου τα πάλι αυτά τα άλλα, τα κακοβαλμένα με τις μάσκες και τα ψυχολογικά προβλήματα, που αποφάσισαν πως δεν τους άρεσε η πλακόστρωση των πεζοδρομίων. Και είπαν να τα ξηλώσουν και να τα κάνουν δώρο στα άλλα τα παιδιά με το σκληρό τον κόουτς, που τώρα πετούσανε καπνά, για να παίξουν καλύτερα κρυφτό και αρμπάριζα.

Εκείνη τη στιγμή καταλάβαμε πως τίποτε καλό δεν πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια, όπως και δεν συνέβει, γιατί αυτές οι δύο ομάδες όταν είναι μαζί σπάει το δικό σου το φιλήσυχο κεφάλι.

Και τελικά και έσπασε, και δυστυχώς κάηκε...

Οι τρείς νεκροί λίγο παρακάτω στην τράπεζα, και πολύς πολύς προβληματισμός είναι αυτό που πρέπει να μας μείνει από σήμερα και όχι οι αηδίες που θα μας σερβίρουν όλα τα κόμματα.

Τα μέτρα και τα λοιπά σκατά, θα τα αντιμετωπίζουμε και θα τα σκεφτόμαστε κάθε μέρα, έχουμε καιρό. Ψυχραιμία, και ώριμη, λογική σκέψη για σήμερα...