Αποκάλυψη της τεράστιας σκευωρίας κατά του Ελληνικού έθνους.

Αποκάλυψη της τεράστιας σκευωρίας κατά του Ελληνικού έθνους.

Σήμερα, είναι η μέρα της κηδείας του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Και είμαι και πάλι σκεπτικός…

Πρέπει να ομολογήσω ότι με ιδιαίτερη προσοχή απέφυγα όσο μπορούσα το κουμπί :on της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου και των άλλων μέσων μαζικής εξημέρωσης κατά τις προηγούμενες ημέρες. Ωστόσο, δυστυχώς δεν είχα τη δυνατότητα να πάρω τα βουνά και κλειστώ σε μια καλύβα σαν τον μπαρμπαθωμά. Ζώντας λοιπόν στην Αφήνα, είχα την ατυχία να γίνω μάρτυρας για άλλη μία φορά της ακατάσχετης κολακείας και του φαμφαρονισμού του γενικότερου περιβάλλοντος για το πόσο μεγάλος ανηρ ήτο ο αποθανών. Κατ’ αρχάς μου κάνει εντύπωση ότι ξαφνικά οι δημοσιογράφοι ανακάλυψαν τον ιερατικό-«ξύλινο» λόγο, τον βρήκαν πολύ του γούστου τους και πολλές φορές τον υιοθέτησαν οι ίδιοι για στοιχειοθέτηση και χρησιμοποίηση. Και να τα αφιερώματα, και να οι επικήδειοι, και να τα ανέκδοτα, και τα ντοκουμέντα και η σκιαγράφηση μίας εικόνας τουλάχιστον αγίου, για τον άνθρωπο που ακόμα αναρωτιέμαι πως ήταν αρχηγός μίας εκκλησίας, τη στιγμή που ήταν πασιφανές ακόμα και σε κάποιο τουρίστα ότι ήταν τόσο μα τόσο μακριά από τη θρησκεία (την πνευματική εννοώ φυσικά, γιατί και το χρήμα θρησκεία είναι για ορισμένους). Και για τον άνθρωπο που ήταν το περισσότερο αυτάρεσκο άτομο (και καταλάμβανε αυτή που έπρεπε να είναι η λιγότερο αυτάρεσκη θέση) και ακόμα και την ύστατη ώρα ζήτησε απ’ ότι άκουσα τουλάχιστον να κηδευτεί από τον πατριάρχη! (λες και έχει σημασία ποιος θα σε διαβάσει)-Α, ρε Χρυσόδουλε, τελικά μάλλον αυτό που σε χαρακτήριζε πάντα και για το οποίο θα μείνεις αιώνια γνωστός είναι ότι ήσουν ένας αμετανόητος πλακατζής!

Και για άλλη μία φορά, οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι «ειδικοί» αλλά έτοιμοι να πάρουν θέση επί παντός επιστητού (σχήμα τελείως οξύμωρο-δηλαδή για μωρούς- δηλαδή εμάς) και τλ και τλ κτλ. Και έχω αντιληφθεί καλά πλέον πως έτσι είναι μοιραίο να παίζεται το παιχνίδι- που λέει πως εμείς κυβερνιόμαστε από εξαίρετους-ηθικούς- και καταπληκτικούς ανθρώπους- το Χρυσόδουλο, τον Μητσο-τάκη, τον Καραμανλή, το Ση μύτη, τον καταπληκτικό Παπανδρέου… Όλους αυτούς που ήταν παραδείγματα και υποδείγματα σε όλους τους τομείς. Αφού λοιπόν αυτοί όλοι ήταν τόσο μα τόσο καταπληκτικοί σίγουρα κάτι τρέχει με εμάς όλους τους προβληματικούς και κομπλεξικούς, που αισθανόμαστε την ανησυχία, την ακυβερνησία, την ταλαιπωρία, τη συνεχή επιβάρυνση σε όλους τους τομείς, και την ανικανότητα να μας χτυπούν πονηρά την πόρτα. Και δεν ξέρω για πόσο καιρό θα μπορεί αυτή η κερκόπορτα να παραμένει κλειστή, προστατεύοντάς μας από τον οχετό της πραγματικότητας που απειλεί να μας πνίξει…