Μια απλή καθημερινή απορία

Η απορία μου είναι εν μέρει θεωρητική και εν μέρει πρακτική. Εν μέρει απευθύνεται σε άλλους και εν μέρει είναι ρητορική. Και παρακαλώ οποιονδήποτε μπορεί να με βοηθήσει να το κάνει. Η χώρα μας είναι τόσο μπουρδέλο όσο φαίνεται, ή μήπως έτσι θέλουν να μας κάνουν να δεχτούμε τα "μεγάλα" συμφέροντα, για να μας απογοητεύσουν και να μας κάνουν να πιστέψουμε πως δεν έχουμε καμία τύχη και έτσι να αυτοφιμωνόμαστε και να αυτολογοκρινόμαστε για να κάνουν ευκολότερα τις παλιοδουλίτσες τους; Τι απ' όλα όσα συμβαίνουν γύρω είναι πραγματικό; Μήπως τελικά η χώρα μας είναι ευλογημένη και ιδιαίτερη γιατί τελικά ανεξάρτητα από το ποιος παριστάνει πως κυβερνά αυτός που τελικά κάνει κουμάντο είναι ο λαός; Αφού παντού υπάρχει αναρχία και ασυδοσία, το κράτος (που μας αρέσει να ξεχνάμε πως είμαστε εμείς) είναι άναρχο, του τέστιν αριστερό. Και η Ελλάδα είναι το επίγειο παράδειγμα της κατάλυσης των πάντων, με εμφανώς χαμηλότερα ποσοστά θανάτων από τις περισσότερες Αφρικανικές χώρες οι οποίες μάλιστα τελούν και υπό καθεστώτα ολοκληρωτικά. Αυτή τη μικρή λεπτομέρεια αν συνειδητοποιήσουμε και ξεαγχωθούμε λιγάκι, το αύριο θα ξημερώσει και πιο εύκολα αλλά και καλύτερο. Π.χ. λές: Χρωστάω τα μαλλιοκέφαλα μου σε τράπεζες. Δεν υπάρχει πιθανότητα με το μισθό μου να τις αποπληρώσω. Ο αγχωμένος εαυτός σου σου λέει: Άσε μεγάλε, την πάτησες. Δεν τη βγάζεις καθαρή. Με το μισθό που παίρνεις, δεν ξεπληρώνεις. Πάρε ένα κουτί χαπάκια να τελειώνεις (ρίμα) γρήγορα και αβασάνιστα. Εδώ όμως, οφείλει να έρθει και ο άλλος εαυτός, ο χαλαρός, που πρέπει επιτέλους να ενεργοποιηθεί και να σου πει: Τι λες καλέ μου, θα στεναχωρηθείς; Πάρε άλλο ένα δάνειο, να αποπληρώσεις τα υπόλοιπα και βλέπουμε... Αυτή είναι μία εκδοχή. Υπάρχουν όμως και άλλες:π.χ. σκέψου μία κομπίνα και κονόματα. Έτσι κι αλλιώς όλα είναι τόσο χύμα, που κανείς δεν θα το πάρει πρέφα αν κάποιος μασήσει λίγα ψιλά ακόμα.
Εδώ τελειώνω με τις διαπιστώσεις προς το παρόν. Πρέπει όμως να προχωρήσω και ένα βήμα πιο κάτω... Πού πάσχει το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί; Θα σας πω αμέσως. Μένουν όλοι στις διαπιστώσεις. Δηλαδή λένε: Χρειαζόμαστε υποδομές. Αυτό το ξέρουμε και εμείς. Το θέμα είναι τι προτείνεις, πως θα δημιουργηθούν οι υποδομές. Αλλά αυτό είναι υπερβολικό για τον πολιτικό, γιατί αν μπορούσε να προτείνει και βιώσιμους τρόπους λύσης των προβλημάτων, αυτό αφενώς θα απαιτούσε την από μέρους του ύπαρξης εγκεφάλου και αφετέρου δεν θα ήταν ο εαυτός του (δηλ. πολιτικός), αλλά στέλεχος σε μεγάλη εταιρία. Δηλαδή θα αυτοαναιρούσε την ύπαρξη τους, πράγμα ασύμβατο με την καθημερινή πραγματικότητα. Εγώ όμως κι ας μην είμαι στέλεχος, έχω πρόταση καλή και φίνα και μιά χαρά. Όμως έχει μόνο ένα μειονέκτημα. χρειάζεται λίγο περισσότερη συμμετοχικότητα. Και εξηγούμαι: Ποιά είναι η κατάσταση; Οι λίγοι εκμεταλλεύονται τους πολλούς. Υπάρχει κράτος που δεν σέβεται τον πολίτη, υπάρχει διαπλοκή, μίζα και οικογενειοκρατία. Κοινώς όποιος έχει συγγενή και τον βολέψει, έχει καλώς. Ιστορίες καλές όλοι ξέρομε από το φιλικό μας περιβάλλον, για να μην πολυλογώ. Υπάρχουν νόμοι που δεν εφαρμόζονται, που χρησιμοποιούνται κατ' ανάγκη και περίπτωση και που έχουν άπειρα παράθυρα για να αερίζονται. Και προσπαθούν να μας πείσουν ότι σε αυτό τον περιβάλλοντα χώρο πρέπει να είμαστε φοβικοί και αμυντικοί, προσπαθώντας να φυλάμε τα νώτα μας. Όταν όμως δεν έχεις τοίχο να στηριχτείς, πάρτο απόφαση, τα νώτα σου δεν τα φυλάς. Οπότε εγώ προτείνω: Επίθεση! Αυτό που κάνουν οι λίγοι ας το κάνουμε όλοι. Αφού αυτοί οι 5-10 ζουν εις βάρος των άλλων 90, ας ξυπνήσουν και οι υπόλοιποι 90 και να κάνουν κάθε μέρα όλη μέρα ότι κάνουν οι 10. Το know how το ψιλοαντιλαμβανόμαστε τώρα πια. Όλοι μαζί να πάμε φυλακή δεν γίνεται. Οπότε ας πορευτούμε έτσι και όλα θα πάνε καλά... Και που ξέρεις... Μπορεί αυτοί οι 5-10 να πανικοβληθούν και να αρχίσουν αυτοί να δουλεύουν για εμάς έτσι για αλλαγή.