Η φονική αγκαλιά

Περπατάς σε ένα όμορφο δάσος… όλα είναι ειδυλλιακά, πανέμορφα. Είναι τροπικό δάσος. Με πλούσια βλάστηση, καταπράσινο. Φοινικιές, βρύα, πόες. Υπάρχει παντού μία γλυκιά ζεστασιά. Ο ήλιος είναι ψηλά, στην κορυφή του ουρανού. Το γρασίδι κάτω μοσχοβολάει φρεσκοποτισμένο χώμα. Τριγύρω λουλούδια σε έντονα και υπέροχα χρώματα. Λιλά, πράσινα, παθιασμένα κόκκινα, λευκά. Δεν ξέρεις που να πρωτοστρίψεις το κεφάλι, τι να πρωτοαπολαύσεις. Το δάσος είναι φιλόξενο, το δάσος είναι ήρεμο. Συνεχίζεις τη βόλτα σου και περπατάς όλο και πιο ανάλαφρα, όλο και πιο χαρούμενος, με ένα αίσθημα εσωτερικής ηρεμίας και χαλάρωσης. Μπροστά απλώνεται ένα ξέφωτο. Στο κέντρο, ένα εντυπωσιακό δέντρο. Με καρπούς, και καλή, βαθιά σκιά… Είναι μία καλή ευκαιρία για ξεκούραση. Παίρνεις ένα από τους καρπούς. Σχεδόν σου παραδίδεται, είναι τόσο ευωδιαστός, και μετά το πρώτο δάγκωμα αποδεικνύεται και πολύ δροσιστικός. Σκέφτεσαι ότι αυτή είναι μία καλή ευκαιρία για ξεκούραση, για να ξαναπάρεις δυνάμεις για να συνεχίσεις τον περίπατό σου. Ξαπλώνεις στις ρίζες του δέντρου. Και σε λίγο ο γλυκός ύπνος έχει έρθει να σε πάρει στην αγκαλιά του…

Βλέπεις, όνειρα, πλούσια όνειρα, ευχάριστα, χαρούμενα.

Βλέπεις τον εαυτό σου, τους φίλους και τους γνωστούς, τα μέρη που αγαπάς.

Νοιώθεις μια όλο τον κόσμο να σε πλησιάζει για να σου δοθεί με μία και μόνη αγκαλιά. Μία καλή, γερή, στοργική αγκαλιά. Σαν τότε που ήσουνα μωρό. Τότε που ήσουνα μωρό…

Και έτσι γίνεται. Ο κόσμος σε αγκαλιάζει και ένα μικρό χαμόγελο διαγράφεται στο στόμα σου. Όπως τότε που ήσουνα μωρό…

Και η αγκαλιά σφίγγει, για να σε προστατέψει, για να σε προφυλάξει. Δεν ξέρεις αν το χρειάζεσαι αυτό, μπορείς όμως να δοκιμάσεις. Τι έχεις να χάσεις;

Απλώνεις και εσύ τα χέρια. Θέλεις να συμμετέχεις και εσύ, να αγκαλιάσεις και εσύ.

Όμως κάτι δεν πάει καλά.

Η αγκαλιά δεν είναι ζεστή. Είναι όμως σφιχτή. Αλλά δεν είναι η αγκαλιά που απολάμβανες παλιά. Κάτι είναι διαφορετικό. Παρόλα αυτά είναι σφιχτή. Άρα τι μπορεί να μην πάει καλά;.

Σε λίγο η αγκαλιά σε έχει τυλίξει ολόκληρο. Παραμένει κρύα όμως και άκαμπτη και τώρα πια αισθάνεσαι πως δεν σου φτάνει ο αέρας. Αρχίζεις να μην αισθάνεσαι άνετα. Μάλλον ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις. Γιατί ο αέρας τώρα είναι ακόμα πιο λίγος και αρχίζεις να δυσφορείς. Μάλλον ήρθε η ώρα να ανοίξεις τα μάτια και να βγεις από το όνειρο. Ανοίγεις νωχελικά το ένα μάτι, μετά το άλλο. Θέλεις να το τρίψεις με το χέρι σου, να τεντωθείς από το βαθύ ύπνο, το ζωντανό όνειρο.

Το σώμα σου όμως δεν ανταποκρίνεται. Προσπαθείς τώρα πιο έντονα. Δεν μπορείς όμως να κινηθείς. Προσπαθείς ξανά και ξανά. Τίποτε. Ξαφνικά αρχίζεις να ιδρώνεις, όλο και περισσότερο, όλο και περισσότερο… Δεν είναι η ζέστη, που το προκαλεί αυτό, είναι η ανησυχία. Σε λίγο είσαι σε κατάσταση πανικού. Κάνεις απελπισμένες προσπάθειες και ανοίγεις διάπλατα τα μάτια για να καταλάβεις τι γίνεται γύρω. Έχεις ξυπνήσει. Όλα μοιάζουν ίδια με πριν.

Το δάσος η ηρεμία, το ξέφωτο. Κοιτάς τα πόδια σου. Και τότε συνειδητοποιείς με απόλυτο τρόμο τι συμβαίνει. Τότε καταλαβαίνεις για πρώτη φορά ότι όλα αυτά δεν ήταν απλά ένα όνειρο. Αυτό ήταν η ιστορία του τέλους σου.

Γιατί τα πόδια σου είναι τυλιγμένα με ένα παχύ, φολιδωτό, γκρι και κρύο σωλήνα.

Η αγκαλιά δυναμώνει, και κάτω από την αφόρητη πίεση βλέπεις το κεφάλι του τέλους κοντά στο κεφάλι σου με τη διχαλωτή του γλώσσα να σε χαϊδεύει περιπαικτικά. Η συνέχεια; Τη φαντάζεσαι και την βιώνεις. Τα κόκκαλα του κορμιού σου σπάνε ένα ένα και σε λίγο μετά από πολύ κόπο καταφέρνεις να πάρεις αυτό θα είναι η τελευταία σου, αδύναμη πνοή… Δεν τρέχει και τίποτε. Ένα λάθος έκανες και συ βρε αδερφέ…

Απλά κοιμήθηκες κάτω από το λάθος δέντρο, στο λάθος δάσος…

(Αφιερώνεται στους φίλους εκτός Ελλάδας, που δεν κοιμούνται εκεί που δεν πρέπει…Μπράβο τους!)