Έχει πολύ πλάκα να βλέπεις τις συνεντεύξεις μετά από κάποιο αθλητικό γεγονός και δη Ολυμπιακό αγώνισμα. Εκεί απολαμβάνεις την επιτομή του κλισέ, όπου συνήθως ο αθλητής που μιλά επιβεβαιώνει μέσω των λόγων και των εκφράσεών του την καταπίεση που έχει φάει κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του. Κατά κανόνα μιλάει διαλέγοντας τις εκφράσεις του από ένα λεξιλόγιο 50 λέξεων, μιλάει γρήγορα, αγχωμένα και στην καλύτερη περίπτωση χρησιμοποιεί και ολίγη από την ειδική ορολογία που αφορά στο αγώνισμά του.
Όταν δεν πάρει την καλύτερη ή την αναμενόμενη θέση μας διαβεβαιώνει ότι όλα αυτά συνέβησαν διότι τον χτύπησε αλύπητα η τρομερή μοίρα, που στάθηκε άδικη μόνο σε αυτόν, αφού παρόλα τα φυλαχτά, μαγείες, βασκανίες, προσευχές και παρόλο που στον αγώνα φόρεσε και το βρακάκι του ανάποδα για να μην τον πιάσει το κακό το μάτι, το μάτι τελικά του την έκανε τη ζημιά. Η άλλη περίπτωση είναι πως εκείνος ο τρομερός τραυματισμός που τον ταλαιπωρούσε πριν από κάτι χρόνια, τον θυμήθηκε καταμεσής του αγώνος και ω! του στέρησε την πολυπόθητη διάκριση.
Σπάνια βέβαια, συναντούμε και κάποιους αθλητές άλλης ποιότητας, αυτής που προσωπικά μου αρέσει. Αυτούς που όταν οι πάντα αδιάκριτοι δημοσιογράφοι τους χώνουν ένα μικρόφωνο στο στόμα αυτοί με υπομονή εξηγούν ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος είχαν τη χαρά να συμμετέχουν σε μία καλή αναμέτρηση, όπου αυτή τη φορά επικράτησαν και περιμένουν με αγωνία την επόμενη φορά για να αγωνιστούν και πάλι. ΑΝ δεν τα πήγαν καλά, αυτό δεν συνέβη για συμπαντικούς λόγους, αλλά είτε γιατί οι άλλοι ήταν πολύ καλοί, ή γιατί οι ίδιοι απλά και σταράτα δεν απέδωσαν. Χωρίς διακαιολογίες, χωρίς τζιριτζάντζουλες και σκουληκιές…
Αυτοί είναι οι αθλητές που μου αρέσουν. Αυτοί είναι και οι άνθρωποι που μου αρέσουν…
Πρώτοι στην νίκη τελευταίοι στην ήττα. Γαμημένο star system παντού
ΑπάντησηΔιαγραφή