Στη σύγχρονη κοινωνία υπάρχει η περιρρέουσα αντίληψη ότι η παιδεία με τη μορφή σπουδών είναι απαραίτητη και υποχρεωτική. Όπως ανατροφοδοτούνται και αντίστοιχες αντιλήψεις που λένε ότι πριν παντρευτεί η γυναίκα πρέπει να κάνει χτένισμα για γάμο, που στοιχίζει το μισό μου μηνιάτικο (είμαι στη γενιά των 700-900 ευρώ, οι απόψεις για το ακριβές ποσό διίστανται).
Πρέπει λοιπόν για να επανέλθω στο προκείμενο ο άνθρωπος να έχει (πλέον) υποχρεωτικά πανεπιστημιακή μόρφωση σύμφωνα με το (μικροαστικό) κατεστημένο. Η άποψη μου είναι ρητώς: This is bullshit, η κοινώς παπαρίτσες…
Πιστεύω ότι τελικά μετά από ατελείωτα χρόνια σπουδών ο καθένας έχει φάει στη μάπα ατελείωτα κατεβατά σκουπιδοσημειώσεων από την γκλάβα του κάθε βαρεμένου καθηγητή (φυσικά με ορισμένες εξαιρέσεις πάντα) έχει ξοδέψει άπειρο χρόνο, χρήμα και εγκεφαλική ισχύ για πράγματα που δεν θα χρειαστεί πραγματικά ποτέ στη ζωή του (εκτός ίσως αν συμμετέχει σε τηλεπαιχνίδια), έχει διαβάσει μαθήματα τα οποία σιχαίνεται, έχει ταλαιπωρηθεί από ξενύχτια διαβάσματος και έχει υποστεί υψηλό στρες (το οποίο παρεπιπτόντως δρα αθροιστικά στη ζωή του ανθρώπου).
Ξυπνάς και συνειδητοποιείς λοιπόν ένα ωραίο πρωινό ότι είσαι ένας κουρασμένος, μερικές φορές άνεργος ή υποαπασχολούμενος μεσήλικας. Συνειδητοποιείς επίσης ότι απασχολείσαι σε κάποιο τελείως διαφορετικό αντικείμενο από αυτό που σπούδασες και αναρωτιέσαι γιατί ο διπλανός συνομήλικος υδραυλικός (με όλο το σεβασμό) που δεν έχει σπουδάσει, χρεώνει το χρόνο του στο δεκαπλάσιο τίμημα από εσένα (και μετράει και ήδη πέντε με δέκα χρόνια προϋπηρεσίας), αναρωτιέσαι επίσης γιατί ο κόσμος μας παρόλο το ότι έχει πλέον τόσους σπουδασμένους φαίνεται να πηγαίνει κατά διαόλου και γιατί όλοι αυτοί που έχουν πάει πανεπιστήμιο δεν έχουν απαραίτητα καλύτερα εφόδια για να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα.
Η απάντηση εδώ είναι (σχετικά) απλή. Το πανεπιστήμιο πλέον είναι σαν τον παιδικό σταθμό. Είναι ένα μέρος όπου το παιδί σου το στέλνεις για να κοινωνικοποιηθεί, είναι όμως και μια μάντρα να το παρκάρεις κάποιες ώρες της ημέρας…
Το σημερινό πανεπιστήμιο είναι ένα μέρος που μαθαίνεις να παπαγαλίζεις, μαθαίνεις να περνάς μαθήματα με απίστευτα μεγάλη ύλη με μερικές μόνο μέρες διάβασμα και είναι επίσης το μέρος που καθρεφτίζει την κοινωνία μας, μεταφέροντας ως επί το πλείστον ξεπερασμένες και ενίοτε μη ακριβείς γνώσεις (πείτε μου πόσο καινούργια ήταν τα βιβλία από κάθε μάθημα; Κάθε πότε οι καθηγητές αναθεωρούν το υλικό των διαλέξεών τους;)
Επίσης φροντίζει να περιορίζει τους φοιτητές (που οι περισσότεροι πολλές φορές έχουν βρεθεί στο συγκεκριμένο τμήμα είτε κατά τύχη, είτε γιατί οι γονείς τους τους πίεσαν ή διότι θέλανε δικαιολογία να φύγουν μακριά από το σπίτι.) και να τους μεταδίδει απλά κάποιες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις ενώ επιτυγχάνει με αξιομνημόνευτη ακρίβεια να δημιουργεί απογοήτευση για την εργασιακή αποκατάσταση, ματαίωση των ονείρων και των επιδιώξεων και σεβασμό στην πανεπιστημιακή ιεραρχία (και όχι μόνο)
Δυστυχώς θεωρώ ότι αποτυγχάνει να μεταδώσει θεμελιώδεις αρχές της παιδείας απαραίτητες για την περαιτέρω αξιοποίηση του προσωπικού τους δυναμικού:
-Δηλαδή πρωτίστως σεβασμό προς το συνάνθρωπο και το περιβάλλον.
-Ευέλικτο τρόπο σκέψης και ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ που είναι εξαιρετικός παράγοντας εξέλιξης
-Μεθοδολογία των επιστημών
-Χρήσιμους καθημερινούς αλγόριθμους εργασίας πάνω στο κάθε αντικείμενο (και όχι ιστορικές πληροφορίες για τον μπατζανάκη του θείου της γιαγιάς αυτού που έχει κάνει την κάθε ανακάλυψη)
-Προσομοίωση καθημερινών προβλημάτων και αντιμετώπισή τους από έμπειρους καθηγητές (καλά τι λέω τώρα)
-Πρόσβαση σε βάσεις δεδομένων και μεθοδολογία αξιοποίησης της παρεχόμενης γνώσης.
Το ζήτημα είναι πως ο καθένας είναι προικισμένος με ένα μυαλό που αποδεικνύεται λιγότερο ή περισσότερο δυνατό σε διαφορετικούς τομείς. Για να το εκμεταλλευτεί στο έπακρο πρέπει να δοκιμάσει διαφορετικά πράγματα, να έχει προσωπικές και όχι μόνο δανεικές εμπειρίες (νομίζω ότι αυτές δεν είναι ποτέ αρκετές), πρέπει να μην φοβάται να δοκιμάζει το καινούργιο, να αμφισβητεί και να είναι έτοιμος κάθε στιγμή για την ολοκληρωτική ανατροπή.
Πολλοί από τους πιο επιτυχημένους και αναγνωρίσιμους ανθρώπους του πλανήτη δεν τα πήγαιναν τόσο καλά με το ακαδημαϊκό σύστημα (ο Steve Jobs της Apple δεν φοίτησε κάπου, Ο Einstein ίδρωσε για να τελειώσει το Λύκειο), ενώ πολλοί άλλοι είτε εκμεταλλευόντουσαν ελαστικά εκπαιδευτικά συστήματα (εξαιρούμενοι ή αυτοεξαιρούμενοι από βαρετά μαθήματα) για να αφιερώσουν χρόνο σε αυτό που τους άρεσε. (βρίσκω διασκεδαστικό όταν οι γονείς συμβουλεύουν τα παιδιά τους: ναι, μωρέ κάνε αυτό που θες, αλλά πρώτα πάρε το πτυχίο. Άτιμη αναβλητικότητα!!! Και αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων όπου δεν υποχρεώνουν το βλαστό τους να ακολουθήσει το αντικείμενο που εκείνοι επιθυμούν).
Σε απλά καθημερινά, πρακτικά Ελληνικά: Γαμάτε γιατί χανόμαστε!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου