Το να περπατάς στην Αθήνα δεν είναι πια fun

Τρίτη μεσημέρι, 27 Δεκεμβρίου. Καλή μέρα, ιδανική για μία μικρή βόλτα. Βόλτα που; Γιατί όχι στο κέντρο, να κάνουμε καμμιά δουλίτσα, κανά ψώνιο, να θυμηθούμε και λίγο τα παλιά. 

Λίγο από Αιόλου, λίγο από Ομόνοια, να πάρουμε ίσως κάποιο βιβλίο από την  Πολιτεία, ή την Πρωτοπορία βρε αδερφε, να περάσει η ώρα. 

Όχι, ούτε για καφέ δεν θα σταματήσουμε, δεν είμαστε για τέτοια τώρα, μία απλή βόλτα θα είναι. 

Ναι μία απλή βόλτα, στα κλειστά τα μαγαζιά, με κόσμο να κοιμάται στα πεζοδρόμια, με ναρκομανείς να σου ζητούν ανά δεύτερο στενό χρήματα, που εφόσον δεν τους δίνεις αμέσως μετατρέπεσαι σε κομπλεξικό, μαλάκα, χαραμοφάη, ξεφτυλισμένο ανθρωπάκι. 

Η με τον άλλο να πουλάει δίπλα από τον αστυνομικό τα κλεμένα ipad μαϊμού, ή τον άλλο που ζητιανεύει χωρίς πόδια, κ.ο.κ. Δεν μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα αυτή τη βόλτα, δεν μπορώ να πω όμως πως δεν ήταν και χρήσιμη. Γιατί αυτή τη βόλτα θα κάνουμε από εδώ και πέρα εφόσον θέλουμε να κάνουμε μία βόλτα στο κέντρο.

Μμμμ, το ξανασκέφτηκα, άσε δεν θα πάρω. Αρκετή ήταν αυτή η φορά, του χρόνου πάλι...

Κυριακάτικη βόλτα

Δεν ξερω για κρίσεις, για φωνές και για παράπονα.



Ξέρω οτι έχω πια κλειστή την τηλεόραση που ανοίγει κυρίως για παιδικά και οτι είτε χρεωκοπήσουμε σε 20 ή σε 100 μέρες μάλλον η διαφορά δεν θα είναι μεγάλη.



Ξέρω επίσης οτι σε μέρες σαν την χθεσινή, δεν υπάρχει πιο χαλαρωτικό πραγμα από μία βολτα με την οικογένειά σου σε ένα μέρος σαν κι αυτο, με εξτρά δωρο ενα ωραίο παγωτό.



Αυτό μου φτανει…

Την ίδια ημέρα στη γη...

One Day on Earth - Motion Picture Trailer from One Day On Earth on Vimeo.

Αυτο το βίντεο γυριστηκε την ίδια μερα σε τόπους σε όλη τη γη, περιλαμβάνοντας κάποιες απο τις ιστορίες μας...

Όμορφο βίντεο, έξυπνο concept...

Time-lapse of a non 24hour day...

The Arctic Light from TSO Photography on Vimeo.

Αν πέρασες μια δύσκολη μέρα, δεν μπορώ να φανταστώ τίποτε ομορφότερο και πιο χαλαρωτικο...

Πανεμορφος βορρας και ένας ήλιος που δεν δυει....

Απόγευμα και αγανάκτηση

Έχτες, για άλλη μια φορά είπα να πάω στο Σύνταγμα. Όμως αυτη τη φορά, είπα να πάω με την καλή μου και τον μικρουλη μας (3 ετών και 3 μηνών τώρα).

Ξεκινήσαμε λοιπόν τη βόλτα μας στο κάτω τμημα της πλατείας, όπου είδαμε και μερικούς ψιλοαναρχικους, κάτι φρικιά καλά παιδιά, καμποσους βαμμενους που έλεγες πως βγήκαν απο τους πειρατές της Καραϊβικής(απιστευτοι τύποι με γαλοτσα καλοκαιριατικα, μάλλον γκέυ), και κάτι υπόλοιπα απο μια συγκέντρωση του ΠΆΜΕ.

Μετα είπαμε να ανέβουμε πιο πάνω να πάρουμε μάτι και τους πιο ενεργητικους με τα κατσαρολικα.
Εκει, και ενώ είχα τον μικρο αγκαλια, ακριβώς απέναντι απο τη βουλή ακολούθησε ο επόμενος διάλογος:

-Μπαμπά, τι είναι αυτο το πολυ ωραίο σπίτι;
-Αυτο το μεγάλο σπίτι λέγεται βουλή...
-Αααααα, είναι πάαααρα πολυ ωραίο. Ποιός μένει εκει;
-Διάφοροι κύριοι...
-Ποιοι κύριοι;
-είναι αυτοί που βλέπουμε στην τηλεόραση...
-τι κάνουν;
-θέλουν να έχουμε λιγότερα λεφτά, για να παίρνουμε λιγότερα παιχνίδια (εδώ μάλλον ασκησα ψυχολογική πίεση)
-Αααα, αυτο είναι πολλυυυ κακό....

Σε αυτη τη στιγμή τα κατσαρολικα παίρνουν φωτιά και αρχίζουν οι μουντζες.
Ο μικρος περιχαρης αρχίζει να μουντζωνει φόρος τη βουλη, μετα απο λίγο έρχεται η ύφεση και πιάνουμε πάλι κουβεντουλα.

-Μπαμπά, θέλω να μπω μέσα σε αυτο το πολυ ωραίο σπίτι...
-Δεν είσαι ο μόνος, όλος αυτός ο κόσμος θέλει να μπει μέσα. (γελώντας)
-Ναι, ναι μπαμπά, να μπούμε μέσα, όλοι!!!
-Κάποια στιγμή ίσως να μπούμε!
-τώρα!
-όχι τώρα...
-γιατί;
-Γιατί δεν μας αφήνουν αυτοί οι κύριοι (δείχνω τα ΜΑΤ, που όμως είναι ιδιαιτέρως χαλαροί)
-να πάμε μαζί!
-κάποια μέρα, ίσως σύντομα, ίσως όχι, να μπούμε μέσα μαζί όλοι. Τότε όμως αυτοί που είναι μέσα, ίσως να μην είναι εκει...

Κάπου εκει τελείωσε αυτη η κουβεντουλα, την οποία θεωρώ εξόχως πολιτική...είχε νόημα, ήταν λακωνικη, είχε στόχο και όραμα...
Και νομίζω ότι ειναι αποδειξη ότι τις καλύτερες συζητήσεις μπορείς να τις κανείς απλά με ένα μικρουλη...

Το σάπιο σουβλάκι

Η αλήθεια είναι ότι τελευταία δεν γράφω ιδιαιτερα... Έχω postάρει λίγα βίντεο που μου άρεσαν και έμεινα εκεί. Είμαι πιεσμένος απο χρόνο, αλλά και παλιά ήμουνα.. Έχω επίσης αρχίσει να χρησιμοποιώ το twitter, το instagram, το google reader και αλλα πολλά σκατολοΐδια... Δεν είναι αυτό όμως η σημαντικότερη αιτία

Αυτό όμως που νιώθω ότι έχει αλλάξει είναι ότι είμαι μουδιασμενος. μουδιασμενος απο όλα αυτά που μας σερβίρουν καθημερινά και απο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Απο το γεγονός ότι ο κόσμος είναι πολωμενος, διχασμενος. Μεγάλο κόλπο το δίλλημα. Η μια όψη του είναι άκρως καταστροφική και εσχατολογικη. Η άλλη του όψη φαντάζει συνήθως το ίδιο σκατενια, αλλα έχει και ένα λίγο καλύτερο προσωπείο. Τα σκατα και αν τα αρωματισεις, πάντα σκατα θα είναι. Και το βασικό συστατικό σε όλα αυτά είναι η κοινωνική συνοχή. Γιατί δεν έχουμε όλοι τα ίδια διπλώματα. Υπάρχει σαφής διάφορα φάσης, και αυτή τη διάφορα φάσης τροφοδοτεί το σύστημα. Πρέπει να βρεθεί ένα κοινό σημείο συγχρονισμού, ένα μικρό σοκ, κάτι. Αυτο φαίνεται σε κάποιο βαθμό να ξεκινά στην Ισπανία.(και αυτοί δεν είναι ακόμα χωμενοι στα σκατα όσο εμείς).

Το Σάββατο με δυο φίλους φάγαμε το σάπιο σουβλάκι. Και συγχρονιστηκαμε όλοι. Απο τότε μέχρι τώρα είμαστε συνεχώς στην τουαλέτα. Μιλαγαμε στο τηλέφωνο, μοιραστηκαμε αυτές τις στιγμές. Είχαμε την αίσθηση των κοινών δυσκολιών, την κοινή αντιμετώπιση, την κοινή πορεία σε μια άκρως ενοχλητική κωλοκατασταση που μας βοήθησε και μας ένωσε στον κοινό στόχο καταπολέμησης του προβλήματος.

Αυτο χρειαζόμαστε νομίζω και ως κοινωνία. Ένα σάπιο σουβλάκι για να δημιουργήσει κοινο σημείο έναρξης.

Δωρεά οργάνων: Δωρεά εγκεφάλων χρειάζονται οι πολιτικοί, αλλά δεν γίνεται ακόμα

Ο καταπληκτικός υπουργός Υγείας προτείνει προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο για να ψηφιστεί έως το Πάσχα, σύμφωνα με το οποίο ο καθένας από εμάς είναι δωρητής οργάνων.

Κάτι τέτοια είναι που με κάνουν να μπαίνω στη διαδικασία να αναρωτιέμαι μήπως τελικά η καταστροφολογία του 2012 έχει βάση. Τα ζητήματα που θα δημιουργηθούν αν ισχύσει ένας τέτοιος νόμος παρωδία ούτε μπορώ κάν να τα διανοηθώ.

Το πρώτο και κυριότερο, είναι ότι σε μία μη ευνομούμενη χώρα σαν τη δική μας θα γίνει της τρελής με το εμπόριο οργάνων. Θα πετάνε τα νεφρά και οι συκωταριές από τα παράθυρα στον αέρα... Και τι θα γίνεται όταν σε πολλές περιπτώσεις κάποιος δεν θα έχει αρνηθεί τη δωρεά αλλά οι συγγενείς θα διαφωνούν; Θα γίνει μύλος, με μικρές Κερατέες παντού.

Επίσης τί μονάδες θα χρειάζονται για να κάνουν την απαραίτητη διαλογή και αφαίρεση των κατάλληλων οργάνων; Και πότε θα γίνεται ο έλεγχος ιστοσυμβατότητας; Πριν το θάνατο; Μα τότε, αν υπάρχουν κατάλογοι με όλο τον πληθυσμό, φαντάζομαι ότι το κόστος θα είναι τεράστιο, και οι επιπλοκές μεγάλες (σε απαγωγές και άλλες παρόμοιες καταστάσεις γιατί πεθαίνω και μπορείς να με σώσεις αν σου πάρω το συκωτάκι σου)

Και αν οι έλεγχοι γίνονται μετά το θάνατο ποιός θα πρωτοπρολάβει να κάνει τί, αφού τα όργανα είναι κατάλληλα να μεταμοσχευθούν μόνο για λίγες ώρες ( εδώ δεν μπορούμε να φέρουμε βόλτα τους ζωντανούς και το ΕΣΥ παραπαίει... Πάλι οι ιδιώτες;)

Και αν πούμε ότι πεθαίνουν το χρόνο καμμιά 100.000 άνθρωποι στην Ελλάδα και υπάρχουν περίπου 2000-3000 για μεταμόσχευση τί θα γίνουν τα υπόλοιπα όργανα; Μήπως θα τα στείλουμε για τουρισμό;

Καταλήγω σε αυτό που είναι για εμένα το πιο σημαντικό: Και είναι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας. Είναι καταφανώς ανήθικο να λες πως για να μην σε τεμαχίσω πρέπει να μου το έχεις δηλώσει από πριν.

Τα κοινωνικοιστορικά δεδομένα του τόπου μας λένε πως όταν πεθάνει κανείς απλά θάβεται. Για να γίνει οτιδήποτε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΤΟΤΕ πρέπει αυτό να δηλωθεί από πριν (Να αποτεφρωθεί, να γίνει δωρητής κ.ο.κ).

Αυτό κάποιος ευφάνταστος βλάκας προσπαθεί να το αλλάξει βίαια σε μία νύχτα, επειδή έτσι του ήρθε. Και με αυτό τον τρόπο δείχνει τις διαθέσεις του. Ότι δηλαδή θέλει να μας ελέγχει τόσο ολοκληρωτικά, που δεν του φτάνει να μας ταλαιπωρεί στη ζωή μας, αλλά θέλει να ελέγχει και τα απομεινάρια μας μετά το θάνατό μας.

Εγώ αυτό το λέω σατανικό, ανεξάρτητα με την οποιαδήποτε δήθεν καλή πρόθεση. Εξάλλου οπως λέει και η παροιμία τα μεγαλύτερα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα των καλών προθέσεων...

Πλέουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα...

Αυτό είναι ένα Ιαπωνικό σπίτι που πλέει κάπου στον Ειρηνικό.
Η επαπειλούμενη πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία, μία χώρα με την πιο εξελιγμένη τεχνολογία αλλά και ευαισθησίες στην προστασία του περιβάλλοντος έχει ισχυρό συμβολικό χαρακτήρα, ειδικά για τη γενιά των Ιαπώνων που ζούν για δεύτερη φορά την καταστροφή μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Και σε αυτή την περίπτωση για άλλη μία φορά πλέουμε στο άγνωστο, με βάρκα την ελπίδα...

Μάχη με φωτόσπαθα μέχρι τελικής πτώσεως

Ένα βίντεο που είδα από το site του Τ. Γεωργακόπουλου, που είναι μία επική μάχη ανάμεσα σε δύο τρομερούς και φοβερούς ιππότες με φωτόσπαθα...
Απολαύστε...

Εξήγηση του διπλού παράδοξου του Einstein

A Tale of Two Twins from Yuanjian Luo on Vimeo.

Ένα όμορφο animation που σκοπό έχει να απλοποίησει το διπλό παράδοξο (twin paradox) του Einstein που έχει να κάνει με τη θεωρία της σχετικότητας...
Απολαύστε!...

Ψυχεδέλεια με ή χωρίς τέχνη

Εδώ είναι κάτι τύποι που χύνουνε χρώματα σε ποτήρια από καφέ.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι ιδιαίτερα καλλιτεχνικό, είναι όμως σίγουρα όμορφο και ολίγον ψυχεδελικό...

Ένας μαγευτικός χορός...

Whirling Dervish from Loaded Boards on Vimeo.

Ένας ασυνήθιστος χορός, πολύ όμορφος και ιδιαίτερος...