Το σάπιο σουβλάκι

Η αλήθεια είναι ότι τελευταία δεν γράφω ιδιαιτερα... Έχω postάρει λίγα βίντεο που μου άρεσαν και έμεινα εκεί. Είμαι πιεσμένος απο χρόνο, αλλά και παλιά ήμουνα.. Έχω επίσης αρχίσει να χρησιμοποιώ το twitter, το instagram, το google reader και αλλα πολλά σκατολοΐδια... Δεν είναι αυτό όμως η σημαντικότερη αιτία

Αυτό όμως που νιώθω ότι έχει αλλάξει είναι ότι είμαι μουδιασμενος. μουδιασμενος απο όλα αυτά που μας σερβίρουν καθημερινά και απο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Απο το γεγονός ότι ο κόσμος είναι πολωμενος, διχασμενος. Μεγάλο κόλπο το δίλλημα. Η μια όψη του είναι άκρως καταστροφική και εσχατολογικη. Η άλλη του όψη φαντάζει συνήθως το ίδιο σκατενια, αλλα έχει και ένα λίγο καλύτερο προσωπείο. Τα σκατα και αν τα αρωματισεις, πάντα σκατα θα είναι. Και το βασικό συστατικό σε όλα αυτά είναι η κοινωνική συνοχή. Γιατί δεν έχουμε όλοι τα ίδια διπλώματα. Υπάρχει σαφής διάφορα φάσης, και αυτή τη διάφορα φάσης τροφοδοτεί το σύστημα. Πρέπει να βρεθεί ένα κοινό σημείο συγχρονισμού, ένα μικρό σοκ, κάτι. Αυτο φαίνεται σε κάποιο βαθμό να ξεκινά στην Ισπανία.(και αυτοί δεν είναι ακόμα χωμενοι στα σκατα όσο εμείς).

Το Σάββατο με δυο φίλους φάγαμε το σάπιο σουβλάκι. Και συγχρονιστηκαμε όλοι. Απο τότε μέχρι τώρα είμαστε συνεχώς στην τουαλέτα. Μιλαγαμε στο τηλέφωνο, μοιραστηκαμε αυτές τις στιγμές. Είχαμε την αίσθηση των κοινών δυσκολιών, την κοινή αντιμετώπιση, την κοινή πορεία σε μια άκρως ενοχλητική κωλοκατασταση που μας βοήθησε και μας ένωσε στον κοινό στόχο καταπολέμησης του προβλήματος.

Αυτο χρειαζόμαστε νομίζω και ως κοινωνία. Ένα σάπιο σουβλάκι για να δημιουργήσει κοινο σημείο έναρξης.