Απόγευμα και αγανάκτηση

Έχτες, για άλλη μια φορά είπα να πάω στο Σύνταγμα. Όμως αυτη τη φορά, είπα να πάω με την καλή μου και τον μικρουλη μας (3 ετών και 3 μηνών τώρα).

Ξεκινήσαμε λοιπόν τη βόλτα μας στο κάτω τμημα της πλατείας, όπου είδαμε και μερικούς ψιλοαναρχικους, κάτι φρικιά καλά παιδιά, καμποσους βαμμενους που έλεγες πως βγήκαν απο τους πειρατές της Καραϊβικής(απιστευτοι τύποι με γαλοτσα καλοκαιριατικα, μάλλον γκέυ), και κάτι υπόλοιπα απο μια συγκέντρωση του ΠΆΜΕ.

Μετα είπαμε να ανέβουμε πιο πάνω να πάρουμε μάτι και τους πιο ενεργητικους με τα κατσαρολικα.
Εκει, και ενώ είχα τον μικρο αγκαλια, ακριβώς απέναντι απο τη βουλή ακολούθησε ο επόμενος διάλογος:

-Μπαμπά, τι είναι αυτο το πολυ ωραίο σπίτι;
-Αυτο το μεγάλο σπίτι λέγεται βουλή...
-Αααααα, είναι πάαααρα πολυ ωραίο. Ποιός μένει εκει;
-Διάφοροι κύριοι...
-Ποιοι κύριοι;
-είναι αυτοί που βλέπουμε στην τηλεόραση...
-τι κάνουν;
-θέλουν να έχουμε λιγότερα λεφτά, για να παίρνουμε λιγότερα παιχνίδια (εδώ μάλλον ασκησα ψυχολογική πίεση)
-Αααα, αυτο είναι πολλυυυ κακό....

Σε αυτη τη στιγμή τα κατσαρολικα παίρνουν φωτιά και αρχίζουν οι μουντζες.
Ο μικρος περιχαρης αρχίζει να μουντζωνει φόρος τη βουλη, μετα απο λίγο έρχεται η ύφεση και πιάνουμε πάλι κουβεντουλα.

-Μπαμπά, θέλω να μπω μέσα σε αυτο το πολυ ωραίο σπίτι...
-Δεν είσαι ο μόνος, όλος αυτός ο κόσμος θέλει να μπει μέσα. (γελώντας)
-Ναι, ναι μπαμπά, να μπούμε μέσα, όλοι!!!
-Κάποια στιγμή ίσως να μπούμε!
-τώρα!
-όχι τώρα...
-γιατί;
-Γιατί δεν μας αφήνουν αυτοί οι κύριοι (δείχνω τα ΜΑΤ, που όμως είναι ιδιαιτέρως χαλαροί)
-να πάμε μαζί!
-κάποια μέρα, ίσως σύντομα, ίσως όχι, να μπούμε μέσα μαζί όλοι. Τότε όμως αυτοί που είναι μέσα, ίσως να μην είναι εκει...

Κάπου εκει τελείωσε αυτη η κουβεντουλα, την οποία θεωρώ εξόχως πολιτική...είχε νόημα, ήταν λακωνικη, είχε στόχο και όραμα...
Και νομίζω ότι ειναι αποδειξη ότι τις καλύτερες συζητήσεις μπορείς να τις κανείς απλά με ένα μικρουλη...