Κοίτα τί μου 'ρθε τώρα!!!

"Οι πιο ζωντανές στιγμες στη ζωή μερικές φορές είναι και οι πιο βρώμικες.
Το νέο Πσιτ με αίσθηση Σκατολίν με μαλακτικά συστατικά συνδυάζει την αξεπέραστη
καθαριότητα του Πσιτ με την φανταστική αίσθηση φρεσκάδας του Σκατολίν.
Πσιτ λερωθείτε, κάνει καλό!"

Αυτό το μήνυμα, είναι ο εφιάλτης μου!!! και θα σου πω αμέσως γιατί!!!
Είναι ένα μήνυμα που έχω διαβάσει ΑΠΕΙΡΕΣ φορές, και εξηγούμαι.
Κάθε, πρωί ξυπνάω ο κακοντέλης για να πάω στη δουλειά. Και σε ερωτώ, πως ξεκινά ο κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του τη μέρα του;
Μα φυσικά πάει εκεί που και ο βασιλιάς πάει μόνος του. Και ενώ είμαι κομμάτια, γιατί συνήθως δεν κοιμάμαι πάνω από έξι, εξίμησι ώρες, έχω κάθε πρωί το απειλητικό κουτί του πσιτ να με αντικρύζει, και να μου κάνει πλύση εγκεφάλου με το παραπάνω διαφημιστικό.

Και νοιώθω την ανάγκη να προχωρήσω ευθύς αμέσως σε ανάλυση!
Λέει: " Οι πιο ζωντανές στιγμές στη ζωή μερικές φορές είναι και οι πιο βρώμικες!"
Ξεκινούμε λοιπόν ως πρέπει, με μία γενικότητα, την οποία ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει καταπώς του αρέσει... Κάποιοι θα την ερμηνεύσουν κυριολεκτικά, κάποιοι άλλοι θα το δούν το πράγμα πιο πονηρά! Σε κάθε περίπτωση όμως όταν το διαβάζεις αυτό πρωί-πρωί, κομμάτια, και σε κουτί απορρυπαντικού νιώθεις τουλάχιστον ως βασιλιάς της σκόνης...

Συνεχίζει ο διαφημιστής και μετά τη γενικότητα σου ρίχνει το κυρίως πιάτο.

"Το νέο Πσιτ με αίσθηση Σκατολίν με μαλακτικά συστατικά συνδυάζει την αξεπέραστη
καθαριότητα του Πσιτ με την φανταστική αίσθηση φρεσκάδας του Σκατολίν."

Άρα εδώ με ένα σμπάρο διαφημίζουμε δύο τριγώνια. Βέβαια, το πσίτ έχει "αίσθηση" σκατολίν. Τί εννοεί εδώ ο παμπόνηρος διαφημιστής; είναι σαν αυτό που λέμε με γεύση τυριού; Δηλαδή χωρίς τυρί; Δηλαδή χωρίς μαλακτικό. Άρα, σε κοροϊδεύει; ή δεν στα λέει όλα;
Και συνεχίζει γράφοντας "συνδυάζει την καθαριότητα του πσιτ", (εγώ μέχρι τώρα νόμιζα ότι η καθαριότητα είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό και όχι χαρακτηριστικό των απορρυπαντικών!) για να κλείσει και εδώ αναφέροντας και πάλι την φανταστική (δηλαδή αυτή που είναι μόνο στο μυαλό μας;) "αίσθηση" φρεσκάδας (άντε πάλι με τις αισθήσεις).

και εντέλει: "Πσιτ λερωθείτε, κάνει καλό!"
Κάνει, καλό στην εταιρεία που πουλάει, στο βιομήχανο που θα γίνει πιο πλούσιος και στο διαφημιστή που θα έχει δουλίτσα για καιρό...

Και εγώ;

εγώ θα συνεχίσω να βλέπω αυτή την αηδία κάθε πρωί και να σκέφτομαι να αγοράσω ένα άχρωμο κουτί να βάζω το απορρυπαντικό μου, για να μη διαβάζω τις παπαρδέλες του καθενός...

Η αλητεία της ιατρικής.

Πολλοί, μα πάρα πολλοί γιατροί είναι αλήτες… Ας κάνουμε ένα νοητικό πείραμα. Ας υποθέσουμε ότι έχεις ένα συγγενή που για κάποιο λόγο είναι κατάκοιτος. Π.χ. έχει ζάχαρο, πίεση, πρόβλημα με την καρδιά και ένα παλιό εγκεφαλικό που τον έχει καθηλώσει. Και κάποια στιγμή επειδή είναι και μεγαλούτσικος, αλλά όχι και πάρα πολύ με τα σύγχρονα δεδομένα, (δηλ., 68-69 ετών, ας πούμε) έχει κάποια προβλήματα ούρησης (ας πούμε έχει να ουρήσει από το προηγούμενο βράδυ) Τον πας στο Νοσοκομείο, για να βρεθεί μία λύση. Εκεί τι απλούστερο, από το να του βάλουν κάποιο καθετήρα… Για κάποιους όμως μάλλον όχι τόσο κατανοητούς λόγους, (ας πούμε κακές εργαστηριακές εξετάσεις, λέω τώρα εγώ) μάλλον πρέπει να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Το πρόβλημα είναι σε ποιο τμήμα; Το παθολογικό; Το καρδιολογικό; Το νευρολογικό; Το πιο λογικό θα ήταν στο παθολογικό. Τελικά ας πούμε έτσι λόγω του νοητικού μας πειράματος πως εισάγεται στο νευρολογικό. Κάνει τον απαραίτητο έλεγχο, περνάνε οι μέρες και αντιμετωπίζεται το όποιο νευρολογικό του πρόβλημα (η αδυναμία στην ούρηση; Κάποιο εξαιρετικά μικρό και «αθώο» εγκεφαλικό;) Από την άλλη και εσύ που είσαι η γυναίκα του, έχεις τα χρονάκια σου, αλλά τι να κάνεις; Είσαι η μόνη που έχει ο δύστυχος…Και είσαι κάθε μέρα εκεί και τον φροντίζεις, και έτσι περνάει ο καιρός… Όμως τα πράγματα δεν φτιάχνουν γιατί ο άνθρωπος κατά βάση δεν έχει νευρολογικά προβλήματα από τα οποία κινδυνεύει η ζωή του, αλλά παθολογικά και καρδιολογικά και διαβητολογικά. Και δεν μεταφέρεται στην παθολογική για αδιευκρίνιστους λόγους, ούτε στη διαβητολογική γιατί κανείς δεν είναι αρμόδιος, και χειροτερεύει. Και εσύ, η γυναίκα του κρατάς πάντα στάση αναμονής και είσαι ευγενέστατη με όλους, και καταδεκτική. Και περνάει ο καιρός, και ο άνθρωπος χειροτερεύει. Και αρχίζουν αυτό που λένε οι γιατροί κατακλίσεις και ο άνθρωπος έχει και το ζάχαρο, και αρχίζει να σαπίζει η φτέρνα του. Και το λες στους γιατρούς, αυτοί είναι όμως νευρολόγοι… και αυτοί το λένε στους χειρουργούς, και περνάνε οι μέρες και περνάνε, και δεν γίνεται τίποτε και περνάνε πάλι, και το πόδι χειροτερεύει…και κάποια στιγμή ή ο άνθρωπος θα καταλήξει ή θα του κόψουν το πόδι. Και δεν έρχεται ένας ερμογιατρός να του φροντίσει λίγο την πληγή και να τον καθαρίσει. Και νοσηλεύεται σε ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ για διάστημα ενός μηνός και δεν διαφαίνεται καμία μα καμία θετική έκβαση!! Καλά μιλάμε στο νοητικό αυτό πείραμα, το σύστημα υγείας και το νοσοκομείο είναι γαμώ τα μπουρδέλα! Και τέτοια νοητικά πειράματα μπορεί να κάνω ατελείωτα!!!

Μετά από λίγο καιρό... και πάλι χαζοί

Ώρες ώρες απορώ και εγώ με τον προφητικό κατά τα άλλα λόγο του μπριζολίνου. Ομολογώ πως το ποιητικό του κείμενο με συγκίνησε βαθύτατα. Ήταν ένα σπαραξικάρδιο σημείωμα, που με τράνταξε σαν τον μέρμηγκα δίπλα από τον οποίο περπατά ένας ανέμελος ελέφαντας. Ο λόγος τόσο ρευστός, οι μεταφορές, τόσο μα τόσο σύγχρονες. Μπριζολίνε, αποδεικνύεις με αυτό το σημείωμα το ρομαντικό σου τάλαντο, τον ακριβή σου λόγο... και μου έδειξες πως έπασχες μαζί μου σε αυτή την κόλαση της τεχνολογικής γραφειοκρατικής αλητείας όπως εύγλωττα την ονομάτισες... Τώρα όμως επέστρεψα... Συντομότερα ίσως από ότι θα περίμεναν αλλά και θα ήθελαν πολλοί... Και θα συνεχίσουμε μαζί...

Που χάθηκε ο Σελήνιος;

Όχι, δεν παράτησε το blogging.
Όχι, δεν παράτησε τα εγκόσμια.
Όχι, δεν τον παράτησε η γυναίκα του και πίνει για να ξεχάσει.
Όχι, δε στραμπούληξε τα χέρια του.
Σελήνιε που έπεσες θύμα του Τεχνολογικού μας Μεσαίωνα.
Σελήνιε που η Γραφειοκρατία της Αλητείας σου έκοψε τον ομφάλιο λώρο με το διαδίκτυο.
Πότε, ώ πότε Σελήνιε θα μας ξαναχαϊδέψει το ασημένιο φως των μεστών σου λόγων;
Κανείς δε ξέρει;
Δε ξέρουν οι τεχνικοί που τιθασεύουν να φιδίσια καλώδια της επικοινωνίας μας.
Δε ξέρει η τεχνική στήριξη που μας σερβίρει κονσερβαρισμένα ψέμματα.
Δε ξέρει το λογιστήριο που απλά θέλει να σου κόψει ένα τιμολόγιο.
Δε ξέρει το αφεντικό που θέλει να πάρει καινούριο κόττερο.

Ω, Σελήνιε, εμείς προσμένουμε. Αυτοί δεν ενεργούν. Και μέχρι οι λόγοι σου να μας ηρεμήσουν τις ταραγμένες μας καρδιές...
Θα περιμένουμε...

Στέη τιούντ...