Η αλητεία της ιατρικής.

Πολλοί, μα πάρα πολλοί γιατροί είναι αλήτες… Ας κάνουμε ένα νοητικό πείραμα. Ας υποθέσουμε ότι έχεις ένα συγγενή που για κάποιο λόγο είναι κατάκοιτος. Π.χ. έχει ζάχαρο, πίεση, πρόβλημα με την καρδιά και ένα παλιό εγκεφαλικό που τον έχει καθηλώσει. Και κάποια στιγμή επειδή είναι και μεγαλούτσικος, αλλά όχι και πάρα πολύ με τα σύγχρονα δεδομένα, (δηλ., 68-69 ετών, ας πούμε) έχει κάποια προβλήματα ούρησης (ας πούμε έχει να ουρήσει από το προηγούμενο βράδυ) Τον πας στο Νοσοκομείο, για να βρεθεί μία λύση. Εκεί τι απλούστερο, από το να του βάλουν κάποιο καθετήρα… Για κάποιους όμως μάλλον όχι τόσο κατανοητούς λόγους, (ας πούμε κακές εργαστηριακές εξετάσεις, λέω τώρα εγώ) μάλλον πρέπει να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Το πρόβλημα είναι σε ποιο τμήμα; Το παθολογικό; Το καρδιολογικό; Το νευρολογικό; Το πιο λογικό θα ήταν στο παθολογικό. Τελικά ας πούμε έτσι λόγω του νοητικού μας πειράματος πως εισάγεται στο νευρολογικό. Κάνει τον απαραίτητο έλεγχο, περνάνε οι μέρες και αντιμετωπίζεται το όποιο νευρολογικό του πρόβλημα (η αδυναμία στην ούρηση; Κάποιο εξαιρετικά μικρό και «αθώο» εγκεφαλικό;) Από την άλλη και εσύ που είσαι η γυναίκα του, έχεις τα χρονάκια σου, αλλά τι να κάνεις; Είσαι η μόνη που έχει ο δύστυχος…Και είσαι κάθε μέρα εκεί και τον φροντίζεις, και έτσι περνάει ο καιρός… Όμως τα πράγματα δεν φτιάχνουν γιατί ο άνθρωπος κατά βάση δεν έχει νευρολογικά προβλήματα από τα οποία κινδυνεύει η ζωή του, αλλά παθολογικά και καρδιολογικά και διαβητολογικά. Και δεν μεταφέρεται στην παθολογική για αδιευκρίνιστους λόγους, ούτε στη διαβητολογική γιατί κανείς δεν είναι αρμόδιος, και χειροτερεύει. Και εσύ, η γυναίκα του κρατάς πάντα στάση αναμονής και είσαι ευγενέστατη με όλους, και καταδεκτική. Και περνάει ο καιρός, και ο άνθρωπος χειροτερεύει. Και αρχίζουν αυτό που λένε οι γιατροί κατακλίσεις και ο άνθρωπος έχει και το ζάχαρο, και αρχίζει να σαπίζει η φτέρνα του. Και το λες στους γιατρούς, αυτοί είναι όμως νευρολόγοι… και αυτοί το λένε στους χειρουργούς, και περνάνε οι μέρες και περνάνε, και δεν γίνεται τίποτε και περνάνε πάλι, και το πόδι χειροτερεύει…και κάποια στιγμή ή ο άνθρωπος θα καταλήξει ή θα του κόψουν το πόδι. Και δεν έρχεται ένας ερμογιατρός να του φροντίσει λίγο την πληγή και να τον καθαρίσει. Και νοσηλεύεται σε ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ για διάστημα ενός μηνός και δεν διαφαίνεται καμία μα καμία θετική έκβαση!! Καλά μιλάμε στο νοητικό αυτό πείραμα, το σύστημα υγείας και το νοσοκομείο είναι γαμώ τα μπουρδέλα! Και τέτοια νοητικά πειράματα μπορεί να κάνω ατελείωτα!!!