Επάγγελμα Πρωθυπουργός

Μπορεί μερικοί να νομίζουν ότι το να είσαι πρωθυπουργός είναι παλιοδουλειά…
Μπορεί ο μέσος πολίτης να σκέφτεται, εγώ έχω τα προβλήματά μου, αλλά τουλάχιστον δεν διευθύνω και ολόκληρη χώρα.

Μπορεί πολλοί να λένε πω πω! Εγώ τουλάχιστον πάω σπίτι και έχω το κεφάλι μου ήσυχο! Φαντάσου να είχα και καμία υπεύθυνη θέση! Δεν θα έβρισκα ησυχία καθόλου μες το 24ωρο.

Σε όλα αυτά έρχεται να μας δώσει το λαμπρό του παράδειγμα ο πρωθυπουργός μας.
Όπως επισημαίνεται στο πρόσφατο φύλλο της lifo, το πρόγραμμα του πρωθυπουργού μπορεί να το βρει κανείς στο www.primeminister.gr

Και αν έχει την περιέργεια να ανατρέξει στα αρχεία των προηγούμενων μηνών, θα διαπιστώσει πως ο πρωθυπουργός εργάζεται (βάσει τουλάχιστον του ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟΥ προγράμματος του) λιγότερο και από έναν εργαζόμενο μερικής απασχόλησης με πρόγραμμα που πολλές φορές αφήνει ελεύθερη ακόμα και την Παρασκευή (Δηλαδή πλήρες ΠΣΚ!). Τώρα, αν θεωρήσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, ειδικά στο δημόσιο, λουφάρει όπως και όποτε μπορεί και δουλεύει κατά κανόνα λιγότερο από το υποχρεωτικό πρόγραμμα, τότε(θα μπορούσε να ισχύει το ίδιο και για τον πρωθυπουργό) θα έλεγα πως μάλλον οι ώρες της δουλειάς του τείνουν στο μηδέν (όπως και το μέλλον μας, αν συνεχίσουμε έτσι).

Τώρα αν κάθεται σπίτι για να φυλάει τα παιδιά επειδή δουλεύει η γυναίκα ή έχει φάει κόλλημα με το playstation, αυτό δεν το ξέρω. Ξέρω όμως, ότι παρότι δεν έχει καμία οικονομική ανάγκη, μάλλον κάποιος τον υποχρέωσε να κάνει αυτή την ανυπόφορη γι’ αυτόν δουλειά… Γιατί άραγε;

Κακή εκπαίδευση

Το θέμα της εκπαίδευσης είναι για εμένα ένα μείζον ζήτημα για την κοινωνία μας.
Πιστεύω ότι η εκπαίδευση εδώ, όπως και αλλού (εμένα όμως με ενδιαφέρει το εδώ) είναι μπάχαλο, όπως και οι περισσότεροι τομείς της ζωής μας.
Πιστεύω ακράδαντα ότι μερικοί άνθρωποι με κοινή λογική και λίγη καλή διάθεση μπορούν να δομήσουν ένα καλό σύστημα εκπαίδευσης. Πιστεύω επίσης ότι αυτοί που ρυθμίζουν τα πράγματα δεν θέλουν ούτε καν ένα μέτριο σύστημα εκπαίδευσης.

Η εκπαίδευση αντικατοπτρίζει την εικόνα της κοινωνίας και τούμπαλιν. Η εκπαίδευση λοιπόν στην καλή μας μπανανία, είναι επιπόλαιη (αφού οι πολιτικές αλλάζουν κάθε τρεις και λίγο). Είναι επίσης εξόχως αυταρχική, με στόχο την τυποποίηση. Προάγει την παπαγαλία και σκοπό έχει να δημιουργήσει καθοδηγούμενα πρόβατα, όχι σκεπτόμενους ανθρώπους. Το σχολείο δεν σέβεται κατά το ελάχιστο την παιδική ηλικία. Το σχολείο δεν αποδέχεται την παιδική φύση. Αντιμετωπίζει τα παιδιά με τους όρους που θα αντιμετώπιζε κανείς τους μεγάλους. Στο σχολείο μαθαίνει κανείς την αυτοκρατορία των «πρέπει», μαθαίνει την τιμωρία, μαθαίνει τον ανταγωνισμό και μαθαίνει ατελείωτα κατεβατά από ένα κάρο μαλακίες που αργότερα στη ζωή του θα συνειδητοποιήσει ότι ισχύουν στο περίπου.

Το σχολείο εμποτίζει το παιδί με χαρακτηριστικά που η παιδία θα έπρεπε να αποφεύγει μετά βδελυγμίας. Του μαθαίνει να είναι ανταγωνιστικό, να μισεί, να βγάζει τα απωθημένα του σε μικρότερα παιδιά, να χτυπά και να χτυπιέται. Καταπιέζει την φαντασία και την ενεργητικότητά του. Το παιδί στο σχολείο μαθαίνει να στοιχίζεται (περνώντας πρόσφατα από ένα σχολείο είδα παιδιά δημοτικού να ακολουθούν παραγγέλματα επί πεντάλεπτο τύπου ανάπαυση-προσοχή και φρίκαρα), να ακολουθεί αυστηρούς κανόνες, να ρουφιανεύει στο δάσκαλο, να παπαγαλίζει κείμενα. Υποχρεώνεται να μαθαίνει γνώσεις «αξιωματικά», επειδή «έτσι είναι» και δεν του επιτρέπεται να κάνει αυτό το οποίο είναι η βάση της ψυχικής ανάπτυξης, δηλαδή το παιχνίδι. Μαθαίνει να ζει με το φόβο της τιμωρίας που δημιουργεί καταπίεση και εχθρότητα. Μαθαίνει επίσης να υποτάσσεται σε ένα αυταρχικό περιβάλλον πλούσιο σε καταναγκασμούς που αποτελούν ξένο σώμα προς το ελεύθερο πνεύμα του παιδιού και μοιάζουν κομμένοι και ραμμένοι για τα μέτρα των ενηλίκων.

Το σημερινό σύστημα παιδείας είναι προσανατολισμένο στη γνώση και μόνο σε αυτή, αποσκοπώντας στην ανάπτυξη των διανοητικών ικανοτήτων. Στο σύστημα αυτό είναι πλήρως παραγκωνισμένη η συναισθηματική εξέλιξη του ατόμου, η ανάπτυξη της φαντασίας, η δημιουργικότητα και η σύνθεση των περιβαλλοντικών ερεθισμάτων, η ανεξαρτησία, η κριτική σκέψη. Το παιδί στο σύγχρονο σχολείο μαθαίνει να νιώθει όπως και ο ενήλικας, δηλαδή εγκλωβισμένο, με στερημένη-ελλειμματική ελευθερία για να συνηθίζει την κατάσταση αυτή που θα είναι πολύ πιο έντονη αργότερα στη ζωή. Τιμωρείται όταν αμφισβητεί την αυθεντία-καθηγητή και μαθαίνει να κομπλεξάρεται μπροστά στην εξουσία-καθηγητή, κάτι που θα αποτελέσει εφαλτήριο για ένα πλήθος κόμπλεξ στη μετέπειτα ενήλικη ζωή.

Οι μαθητές στο πρωτοποριακό παιδαγωγικά σχολείο του Summerfield, δεν ήταν υποχρεωμένοι να παρακολουθούν κανένα μάθημα. Πήγαιναν εκεί που ήθελαν, όποτε ήθελαν. Όταν έρχονταν με μεταγραφή από άλλα σχολεία, υπήρχε μία περίοδος προσαρμογής, όπου συνήθως τα παιδιά το μόνο που έκαναν ήταν να παίζουν. Αυτή η περίοδος ήταν ευθέως ανάλογη με την αυστηρότητα του σχολείου απ’ όπου προέρχονταν και με το «μίσος» με το οποίο τα φόρτωνε ο προηγούμενος σχολικός χώρος. Συνήθως για τις περισσότερες των περιπτώσεων ήταν τρεις μήνες. Σε μία περίπτωση ένα κορίτσι τεμπέλιαζε επί τρία ολόκληρα χρόνια. Αυτή είχε έρθει από ένα σχολείο για καλόγριες!

Σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία, όσο πιο ήρεμη, στοργική και μη τιμωρητική είναι η συμπεριφορά των γονέων αλλά και των άλλων σημαντικών ενηλίκων (π.χ. δασκάλων) τόσο το «υπερεγώ» του ατόμου που εκφράζει τις ηθικές αξίες και επιταγές είναι εύκαμπτο και υγιές, επιτρέποντας στο άτομο να προσπαθήσει να επιτύχει με άνεση και επιτυχία τις επιδιώξεις και τους στόχους του. Όσο πιο τιμωρητική και προσανατολισμένη στη δημιουργία αισθημάτων ενοχής και ντροπής είναι η συμπεριφορά τους, τόσο το υπερεγώ του παιδιού θα γίνει τιμωρητικό και δύσκαμπτο, θα δημιουργεί αισθήματα ενοχής, άγχους και ντροπής στο άτομο περιορίζοντας και στενεύοντας τους ορίζοντες της προσωπικής του ανάπτυξης.

Τα φάρμακα του λαού

Στην τριτοκοσμική μπανανία που ζούμε, για άλλη μία φορά ένα πολύ σημαντικό θέμα θα ταλαιπωρήσει μία μεγάλη μερίδα πληθυσμού τον επόμενο καιρό. Από τις 17/11/2008 οι φαρμακοποιοί θα καταγγείλουν την σύμβαση με τον ΟΠΑΔ (Οργανισμός Περίθαλψης Ασφαλιζομένων Δημοσίου). Όπερ, τέρμα οι συνταγές για τους ασφαλισμένους αυτού του φορέα. Αυτό που ισχύει, είναι ότι το Δημόσιο οφείλει να πληρώνει τους φαρμακοποιούς εντός 45 ημερών από την κατάθεση των σχετικών παραστατικών. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι πληρώνει 4-5 μήνες μετά και αν… Το τελικό συμπέρασμα; Ο Αλογοσκούφης και ο Αβραμόπουλος για άλλη μία φορά τα έχουν κάνει σαλάτα και αν δεν λυθεί άμεσα το πρόβλημα, αναμένεται τρελή ανακατωσούρα…

I love death

Μια αρκετά πεσιμιστική άποψη για τη ζωή...

Η στολή εργασίας του καθωσπρεπισμού

Σχόλιο: - Οι διάλογοι είναι πέρα για πέρα ακριβείς-

Το λοιπόν, εγώ είμαι πάνω στο σκούτερ μου, και φτάνω στον προορισμό μου, που είναι βιβλιοπωλείο σε μικρό δρομάκι. Παρκάρω αφήνοντας ένα κενό από το παρκαρισμένο αμάξι μπροστά μου περίπου 30 εκατοστά (στο εν λόγω δρομάκι επιτρέπεται η στάθμευση). Έχω δει ότι από πίσω, το αμάξι έχει χώρο τουλάχιστον ένα μέτρο. Είμαι έτοιμος να κατέβω και βλέπω στο εν λόγο αμάξι, στη θέση του συνοδηγού ένα κύριο 60-70 ετών κουστουμαρισμένο και με όψη τύπου Ζάχου Χατζηφωτίου, δηλαδή αρκετά κομπλεξικού και δυσκοίλιου ατόμου, να μου κάνει σινιάλο με το χέρι, υποδεικνύοντάς μου να φύγω. Με τη σειρά μου και με νοήματα του δείχνω ότι αν θέλει να μου πεί κάτι πρέπει να βγει από το αμάξι. Και αυτός βγαίνει…
« Τι θέλετε;» του λέω.
«Να φύγετε,» μου ανταπαντά.
«Και που να πάω;»
«Να παρκάρετε στο πεζοδρόμιο,» μου ξαναλέει
«Μα γιατί;»
« Μα νεαρέ δεν χωράμε να βγούμε…»
«Μα φυσικά και χωράτε,» του λέω « έχω αφήσει μπόλικο χώρο» Βγαίνει και ελέγχει. Βλέπει ότι όντως υπάρχει πολύς χώρος. Κοντοστέκεται. Σκέφτεται λίγο και εκνευρισμένος μου λέει πάλι:
« Να παρκάρετε στο πεζοδρόμιο,» σας λέω.
«Αποκλείεται,» του ανταπαντώ.
«Γιατί;» με ρωτά.
«Γιατί θα είμαι παράνομος,» του εξηγώ.
«Μα και εδώ που έχετε παρκάρει, παράνομος είστε»
Έχω αρχίσει και εκνευρίζομαι πολύ. Μένω όμως στον πληθυντικό…
«Εάν είμαι εγώ παράνομος τότε είστε και εσείς,» του αντιγυρίζω.
Το σκέφτεται στιγμιαία, και εκνευρίζεται ακόμα πιο πολύ.
«Ναι είμαι κι εγώ παράνομος, εσύ όμως να φύγεις! Να παρκάρεις στο πεζοδρόμιο…»
Τώρα πια μου την έχει δώσει!
« Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια,» του λέω. « Εξάλλου δεν μπορώ να καταλάβω γιατί καίγεστε τόσο, αφού δεν είστε καν οδηγός. Αφήστε αυτόν να λύσει το πρόβλημα!»
Και εκεί ο αντιπαθέστατος γέρος εξερράγη.
« Είστε αλήτης! Είστε ηλίθιος!(Μου μίλαγε πάντα στον πληθυντικό…) Είστε βλάκας!» κ.ο.κ
Σε αυτό το σημείο, και επειδή έπαψα να το διασκεδάζω έφυγα, ενώ αυτός συνέχισε να με βρίζει.
Σημεία προς περισυλλογή: Τι θα γινόταν αν ήμουν έστω και λίγο οξύθυμος; Αξίζει ένας τέτοιος απίθανος τύπος τη χειροδικία; Πρέπει να κυκλοφορεί έξω ελεύθερος; Τι θα έκανε άραγε στα νιάτα του; Τι κρυβόταν πίσω από το καλοραμμένο του κουστούμι, αυτή την έξοχη στολή εργασίας του καθωσπρεπισμού;

Λεπτομέρεια και γενικότητες

Ένας φύλακας σε ένα μουσείο φυσικής ιστορίας ερωτήθηκε την ηλικία ενός σκελετού δεινοσαύρου.
«Τριών εκατομμυρίων ετών και τριών χρόνων,» απάντησε
Όταν ερωτήθηκε πως γίνεται ο σκελετός να είναι τριών εκατομμυρίων ετών και τριών χρόνων απάντησε,
« όταν με προσέλαβαν, μου είπαν πως ήταν τριών εκατομμυρίων ετών και αυτό έγινε πριν τρία χρόνια,»