Η μέρα που τελείωσε το Χρήμα

Ήταν μία ημέρα γλυκιά σαν μέλι.

Φυσούσε ένα απαλό και δροσερό αεράκι.

Τα παιδάκια έπαιζαν στις παιδικές χαρές. Οι ηλικιωμένοι καθόντουσαν στα παγκάκια και ατένιζαν τον ορίζοντα.

Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι αυτοκίνητα.

Οι περισσότεροι εργαζόμενοι ήταν στις δουλειές τους.

Οι νοικοκυρές χαρούμενες έκαναν την μπουγάδα τους.

Παντού υπήρχε ατελείωτη ευτυχία.

Και όλη αυτή η ευτυχία διακινούταν κάτω από την σκιά της σεβαστής μας Ακρόπολης, του παγκόσμιου μνημείου του εκλεκτού μας πολιτισμού.

Και τότε έγινε.

Αυτό που έγινε ήταν η διακοπή του τηλεοπτικού προγράμματος.-Που διέκοψε ακόμα και τη Μενεγάκη.

Το πλάνο ήταν στατικό.

Ένα πόντιουμ.

Ένα άδειο πόντιουμ.

Και ένας σεβαστός κύριος να ανεβαίνει με αργές κινήσεις τα δύο σκαλιά προς αυτό και τα μικρόφωνα.

Ήταν ο καλός μας Πρωθυπουργός.

Απέφευγε να κοιτάξει τις κάμερες καταπρόσωπο.

Ξεκίνησε με τη συνηθισμένη του προσφώνηση:

« Ελληνίδες, Έλληνες…»

Έκανε μία ατελείωτη παύση.

Ξαναείπε: « Ελληνίδες, Έλληνες…»

Και μετά με το σκαμπρόζικο ύφος του: « Έχω να σας ανακοινώσω κάτι πολύ σημαντικό: Σήμερα και επίσημα πρέπει να σας ανακοινώσω πως τελείωσαν τα χρήματα του Ελληνικού κράτους. Κυρίες και κύριοι, χρεωκοπήσαμε.»

Κοίταξε δεξιά, έπειτα αριστερά. Σα να περίμενε βοήθεια. Η βοήθεια δεν ήρθε από πουθενά.

Αυτό που ήρθε απότομα ήταν τα παράσιτα, που χάλασαν μονομιάς όλα τα κανάλια.

Και τότε ήρθε από παντού μία εκκωφαντική σιωπή. Ο χρόνος σταμάτησε, για πόσο δεν μπορώ να πω. Τα αυτοκίνητα ακινητοποιήθηκαν, τα παιδιά έπαψαν να παίζουν, η μπουγάδες κοκκάλωσαν στα σχοινιά απλώματος και όλοι άρχισαν να κοιτούν ο ένας τον άλλο, μέσα στην απόλυτη σιωπή και με μία αμηχανία τρομακτική.

Ένοιωθες την καρδιά όλων να αρχίζει να πάλλεται με τρομακτικούς ρυθμούς, τις κόρες τους να διαστέλλονται, τον κρύο ιδρώτα να αρχίζει να ρέει άφθονο, το μυαλό να προσπαθεί να συλλάβει αυτό που μόλις είχε ακουστεί και να συνειδητοποιεί αυτό που θα ακολουθούσε.

Και την ακριβώς επόμενη στιγμή όντως ακολούθησε. Και ήταν χειρότερο από αυτό που θα μπορούσε να φανταστεί ο οποιοσδήποτε. Ήταν καθολικός, ολοκληρωτικός και τρομερός ΠΑΝΙΚΟΣ!

Όλα τα αυτοκίνητα άρχισαν να τρέχουν, οι εργαζόμενοι να φεύγουν από τις δουλειές τους. Κάποιοι άρχισαν να σπάνε ότι έβρισκαν μπροστά τους και να κάνουν βανδαλισμούς.

Παντού επικρατούσε χάος. Σε λίγο άρχισαν να ξεπηδούν παντού φωτιές. Τα αεροδρόμια έκλεισαν. Πολύς κόσμος κατέκλυσε τις πρεσβείες.

Σε μία ώρα οι ουρές των αυτοκινήτων στους συνοριακούς σταθμούς έφταναν τα 15 χλμ., ενώ στα λιμάνια χιλιάδες κόσμου περίμεναν να επιβιβαστούν σε κάποιο πλοίο. Τα μικρά πλεούμενα λίγο αργότερα αρμένιζαν με προορισμό γειτονικές χώρες.

Σε 5 ώρες όλη η πολιτική ηγεσία βρισκόταν στο εξωτερικό, κυρίως στην Ελβετία όπου και βρίσκονταν οι καταθέσεις τους. Παντού επικρατούσε αναρχία.

Εκείνη την ημέρα 50.000 άνθρωποι βρήκαν το θάνατο. Το βράδυ, στην ερημωμένη πια χώρα στις 23:55 όλα τα τηλεοπτικά κανάλια ξαναβρήκαν το σήμα.

Όλα ανεξαιρέτως έδειχναν το ίδιο σήμα. Το ίδιο πόντιουμ με το πρωί.

Ο ίδιος καλός κύριος πήρε το λόγο.

«Ελληνίδες, Έλληνες», είπε καταβεβλημένος.

« Ελληνίδες, Έλληνες» είπε,

«Καλή πρωταπριλιά!»

Το σχέδιό του είχε ολοκληρωθεί. Όλοι αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για τα κακά του δημόσιου βίου, είχαν αποχωρήσει από τη χώρα. Είχαν μείνει μόνο οι τίμιοι, αυτοί που δεν είχαν τη δυνατότητα να φύγουν.

Αυτή ήταν η επανίδρυση του κράτους. Ενός κράτους που θα ήταν πλέον τίμιο και σωστό. Και που θα το λειτουργούσαν αυτοί που είχαν μείνει πίσω.

Η απώλεια του σήματος δεν ήταν μεθοδευμένη. Ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Συμβαίνουν αυτά στις δορυφορικές συνδέσεις. Γιατί και το πόντιουμ και ο σπουδαίος αυτός κύριος ήταν στο εξωτερικό.-

Σημ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή γεγονότα είναι τυχαία. Το παραπάνω κείμενο είναι απολύτως φανταστικό. Είστε όμως ελεύθεροι να κάνετε οποιονδήποτε συνειρμό θέλετε…