Το ξεμάτιασμα

Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό που μου συνέβει πριν λίγο.

Είμαι κάτω από το σπίτι και καθαρίζω το μηχανάκι μου που είναι πανβρώμικο.

Δίπλα στο ημιυπόγειο ο καλός αλλοδαπός άραβας έχει βάλει τα χαμπίμπια στη διαπασών.

Μία ξανθιά κυρία, με πολύ μέικαπ, λεπτή και με ύφος εντόνως μπλαζέ, περπατά κάνοντας μικρά, κομψά οχτάρια και στέκεται μπροστά στον διπλανό σκουπιδοτενεκέ.

Σκέφτομαι: "Λες να αρχίσει να ψάχνει; Κρίμα θα είναι..."

Η κυρία, έχετε υπόψιν σας μια Κατερίνα Σνάιντερ στα πιο λεπτά και αδύνατά της (έτσι για να έχετε και εικόνα στο μυαλό σας) κοιτά έντονα τον σκουπιδοτενεκέ λες και θα του πει την ατάκα του αιώνα.

Τότε μία ταλαίπωρη και αναμαλλιασμένη πενηντάρα που ανεβαίνει το δρόμο, ιδρωμένη και μπουχτισμένη, την βλέπει!

Την πλησιάζει και τη ρωτά: "Ξέρεις να ξεματιάζεις;"

Η ξανθιά κυρία το σκέφτεται λίγο και λέει ναι.
"Μπορείς να μου ξεματιάσεις το μωρό που κλαίει;"
¨Α! Χρειάζομαι πράγματα. Νερό, φλιτζάνι, λάδι..."
"Αααααα! τι να κάνω"
"Θες να σου ξεματιάσω το παιδί όταν πάω σπίτι;"
" Όχι, όχι, τώρα..."
και ζητάει από τον συμπαθή Άραβα, που είναι μέσα στο ημιυπόγειο διαμέρισμά του, όλα τα υλικά για το σωστό ξεμάτιασμα.

Το καταπληκτικό είναι ότι ενώ αυτός κοιτάει παραξενεμένος, τους τα δίνει ένα προς ένα!

Και το ξεμάτιασμα στήνεται καταμεσής του δρόμου.
Όταν η διαδικασία τελειώνει, η μεσήλικη κυρία, εμφανώς ανακουφισμένη, λέει στη νεαρότερη ξανθιά: "Τώρα δεν κάνει να σου πω ευχαριστώ ε;"
"Όχι," της λέει αυτή.

Και γυρίζει στον Άραβα: "Και τώρα πρέπει να πλύνεις πολύ καλά το φλιτζάνι, να φύγει το κακό!"
Και ξαναγυρίζει στο δρόμο της σα να μην τρέχει τίποτα...

Και εκείνη τη στιγμή ένοιωσα πως όλα γίνονται ένα στη μεγάλη πόλη: Ο αλλοδαπός, η σύγχρονη Ελλάδα, η δεισιδαιμονία, η προκατάληψη, η απόγνωση, η φτώχεια, η έλλειψη εκπαίδευσης, η συνεργασία, η άρση των αναστολών και βάλτε και ότι άλλο θέλετε εσείς.
Όλους εμάς τους υπόλοιπους ποιός θα μας ξεματιάσει με όλα αυτά που περνάμε;