παλιά ποιητική απόπειρα...

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ

Με ξύπνησε ο Θόρυβος της κατσαρίδας που με τα πολλά, μαλλιαρά της πόδια διέσχιζε γοργά το πάτωμα της κουζίνας.

Σηκώθηκα να δω τι στο καλό συνέβαινε και τότε ΩΩΩ τι ατυχία, το ημιάπλυτο πέλμα του γυμνού μου ποδιού τι άλλο; Πάτησε την κατσαρίδα. Ενας ξερός και αμέσως μετά υγρός ήχος πλημμύρισε το δωμάτιο, την ώρα που ο χυτηνένιος εξωσκελετός συνθλιβόταν κάτω από τη μαζική πίεση του σώματός μου και τι αηδία, τα σωθικά της ξεχύθηκαν απέξω.

Μόνο οι κεραίες σου απέμειναν ω κατσαρίδα, μόνες να κουνιούνται αντανακλαστικά και ο βλάσφημος λεκές που ήσουν εσύ στη δεξιά μου πατούσα.

V E N I , V I D I , V I C I

Ω κατσαρίδα, κατσαρίδα, τι άδοξο τέλος το τέλος σου στο πλακάκι της κουζίνας.

Κατσαρίδα, μόνη πιθανή επιζούσα μιας μελλοντικής αρμαγγεδών δεν έχεις ελπίδες πια. Νεκρή και λιωμένη τώρα κείτεσαι στο γκρίζο πλακάκι της κουζίνας από μια ανήθικη (ίσως;) πατούσα με έντονη τη μυρουδιά της πλαστικής παντόφλας, τώρα πια ανακατεμένη με τη δικιά σου, ύπουλα, άδικα και πρόωρα σκοτωμένη.

Άφησες πίσω σου χιλιάδες παιδιά κι εγγόνια, κατσαρίδα, ήσουν μάνα και αδερφή και γιαγιά και ( ίσως ) προγιαγιά.

Χαίρε ω κατσαρίδα χαίρε και είθε να βρεις την πολυπόθητη και χιλιοαναζητημένη αιώνια γαλήνη.

Και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Ζωή σε μας.-