Ποκοπίκο IV

(Συνέχεια από το προηγούμενο Ποκοπίκο ΙΙΙ)

«Λοιπόν, οργανώστε τις λεπτομέρειες και εγώ θα πάω για λίγο σε μία δουλίτσα που έχω και θα γυρίσω έως ότου πείτε φτου σκουληκομυρμηγκότρυπα!»
Αυτό που ακολούθησε στην τουαλέτα του γραφείου του δημάρχου δεν περιγράφεται με λέξεις, γιατί αποτέλεσε ιστορική πρώτη για τα δεδομένα! Ουδείς μπορούσε να πιστέψει ότι όλοι αυτοί οι ήχοι προέρχονταν από τον ποκοπίκο και μόνο και όχι ίσως από κάποια συμφωνική ορχήστρα…

«Σε λίγο ο ποκοπίκο επέστρεφε στο συμβούλιο ήρεμος πια, σίγουρος για τον εαυτό του και με σαφές αίσθημα εσωτερικής γαλήνης. Μπορούσε πλέον να ασχοληθεί με όλα τα σοβαρά ζητήματα που απασχολούσαν την πόλη.

«Λοιπόν, αγαπητοί» ξεκίνησε, ένα δεύτερο ζήτημα που με απασχολεί ιδιαίτερα είναι το ζήτημα της ηχορρύπανσης (δείχνοντας να αγνοεί την τρομερή ηχορρύπανση που ο ίδιος είχε μόλις προκαλέσει). Η βασική της αιτία είναι η κυκλοφορία στους δρόμους, μεγάλων οχημάτων. Γι’ αυτό από αύριο, αποφασίζω ότι καταργείται η μετακίνηση όλων των μεγάλων οχημάτων ιδιωτικής χρήσης εντός του κέντρου. Όποιος συλλαμβάνεται να παραβιάζει αυτό το μέτρο τιμωρείται με δενδροφύτευση της ταράτσας του κτιρίου όπου διαμένει με δεκαπέντε φυτά που ευδοκιμούν σε εύκρατο κλίμα και υποχρέωση φροντίδας τους. Αν υποτροπιάσει δε, το πρόστιμο θα επαναλαμβάνεται και αν παρανομήσει ξανά και ξανά το ίδιο, και θα φυτεύσει και το διπλανό κτίριο και το παραδιπλανό, κ.ο.κ Και για κάθε παράβαση οφείλει να φέρνει στοιχεία ότι πραγματοποιεί αυτή τη δεντροφύτευση εντός τριών ημερών.»
Στο άκουσμα αυτής της απόφασης όλοι έμειναν στήλες άλατος. Ο νέος δήμαρχος ήταν θεότρελος! Ήταν πλέον σαφές!

Μη νομίζετε όμως ότι ο ποκοπίκο ήταν κανάς χοντρομαλάκας. Ήξερε τι έλεγε και τι έκανε…

Είχε πήξει πια από τους συμπολίτες του που είχαν σημαντικές θέσεις και ποτέ δεν έκαναν τίποτε για να βελτιώσουν τη ζωή στην τενεκεδούπολη. Αυτός λοιπόν για τη μία εβδομάδα που θα ήταν υπεύθυνος θα έκανε κάτι, θα δημιουργούσε τη διαφορά και το παράδειγμά του ίσως το ακολουθούσαν και άλλοι…
Μετά από αυτές τις δυο συγκλονιστικές αποφάσεις και όντας σίγουρος πως είχε κάνει μία πολύ καλή πρώτη εμφάνιση στη δημαρχία, αποφάσισε να λήξει την πρώτη του συνάντηση για να μπορέσει να ξεκουραστεί και λίγο, εν όψει των απογευματινών του υποχρεώσεων…

Ενώ λοιπόν ετοιμαζόταν να αποχωρίσει από το δωμάτιο είδε με φρίκη μπροστά του να του κλείνει για άλλη μία φορά το δρόμο ο αντιπαθητικός αντιδήμαρχος. Βεβαιότατα, αυτός ο άνθρωπος από την πρώτη στιγμή του είχε κάτσει στο λαιμό (κατά τον ίδιο τρόπο όπως ο διαχειριστής της πολυκατοικίας).

«Δήμαρχε!» του είπε με το γλοιώδες του ύφος. «Πάμε στο γραφείο σου να κανονίσουμε τι έπιπλα θα παραγγείλουμε!»
« Βεβαίως», απάντησε ο καλός μας ποκοπίκο, με ένα από τα πιο αθώα του χαμόγελα.
«Να σου προσφέρω όμως πρώτα μία καραμελίτσα αντιδήμαρχε;» και του έτεινε το χέρι με μία καραμελίτσα γάλακτος κοκός που ήταν από τις αγαπημένες του μάρκες.
«Ευχαριστώ», είπε ο αντιδήμαρχος διστακτικά και πήγε να βάλει την καραμέλα στην τσέπη του.
« Έλα τώρα αντιδήμαρχε, μη με προσβάλλεις… Σε κέρασα, πρέπει να την φας τώρα. Να, θα φάω και εγώ μία» είπε, βγάζοντας άλλη μία από την πίσω τσέπη του παντελονιού του αυτή τη φορά και καταβροχθίζοντάς τη με χαρά.

Αναγκασμένος λοιπόν από τις καταστάσεις ο αντιδήμαρχος έφαγε την καραμελίτσα, και συνέχισε να περπατά μαζί με τον ποκοπίκο προς το γραφείο του όπου θα μπορούσαν να ολοκληρώσουν τη σοβαρή εργασία της επιλογής επίπλων και ακόμα σημαντικότερα, επιλογής των ατόμων που θα μιζάρονταν από αυτή τη διαδικασία.

Κάθισαν λοιπόν στο γραφείο, αλλά μετά από είκοσι λεπτά, το χρώμα του δημάρχου άρχισε να αλλάζει. Από ζωηρό κόκκινο, άρχισε να μετατρέπεται σε λευκό του μουχλιασμένου τυριού, ενώ ταυτόχρονα, χοντρές σταγόνες ιδρώτα άρχισαν να διατρέχουν το πρόσωπό του το οποίο ανέδιδε μία έκφραση αυξανόμενου πόνου. Σε λίγο μην αντέχοντας πια, έφυγε τρέχοντας για την κοντινότερη τουαλέτα, όπως πολύ καλά ήξερε ο διαβολικός εν προκειμένω ποκοπίκο.

Η δουλίτσα που είχε φτιάξει ο ποκοπίκο στον αντιδήμαρχο ήταν απλή. Πάντα κουβαλούσε μαζί του μερικές καθαρτικές καραμελίτσες, ίδιες εμφανισιακά με τις αγαπημένες του κοκός γάλακτος. Απλά έβγαζε το περιτύλιγμα, έβαζε αυτό μίας χρησιμοποιημένης κοκός που επίσης πάντα κουβαλούσε μαζί του και τιμωρούσε με αυτές όποιον τύπο του την έσπαγε, ή του κολλούσε και ήθελε να τον ξεφορτωθεί.
Ήταν βέβαιο από τις προηγούμενες φορές που είχε χρησιμοποιήσει το προχωρημένο αυτό κολπάκι, ότι ο αντιδήμαρχος θα ήταν απασχολημένος στην τουαλέτα τουλάχιστον μέχρι αργά το απόγευμα.
Πήγε λοιπόν αργά αργά προς τον οδηγό του και τον ρώτησε ποια ήταν η επόμενη υποχρέωση που έπρεπε να φέρει εις πέρας.
«Μα ο δευτεριάτικος αγώνας της ομάδας ποδοσφαίρου μας!» είπε με φυσικότητα ο οδηγός. Και ξεκίνησαν για το γήπεδο…

Αφού έφτασαν εκεί, με χαρά ο ποκοπίκο ανακάλυψε ότι θα καθόταν στη σουίτα των επισήμων σε ένα δωμάτιο με εξαιρετική θέα στον αγωνιστικό χώρο, πολύ μαλακές πολυθρόνες και μπόλικα αναψυκτικά μαζί με ποικιλία μπινελικίων, από τα οποία ο ποκοπίκο ξεχώρισε τις μεγάλες συσκευασίες των θεϊκών φοφίκο.
Στο δωμάτιο αυτό όμως δεν ήταν μόνοι. Ήταν και άλλα σημαντικότατα πρόσωπα της πολιτικής, κοινωνικής και επιχειρηματικής ζωής του τόπου, σημαντικότερο των οποίων ήταν ο νομάρχης της συμπρωτεύουσας της τενεκεδούπολης.

Ο ποκοπίκο ενθουσιάστηκε βλέποντας τον, γιατί η αλήθεια είναι πως πάντα ψοφούσε να τον γνωρίσει. Βλέπετε ο νομάρχης ήταν ένας άνθρωπος με εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, ατελείωτες ιστορίες και τα καλύτερα ανέκδοτα. Άσε που μπορούσε να τραγουδήσει στο τσακιρ κέφι και κάνα λαϊκό έτσι, ν’ ανάψουνε τα αίματα.
Ο ποκοπίκο ενθουσιασμένος, είπε να τον πλησιάσει για να του μιλήσει. Εξάλλου τώρα ήταν και αυτός δημόσιο πρόσωπο, θα μπορούσε να του μιλήσει ως ίσος προς ίσο.

«Γεια σας κύριε Νομάρχα,» του είπε αμήχανα.
«Δεν σας ξέρω κύριε» είπε ο νομάρχης με το γνωστό υποτιμητικό ύφος του.
«Είμαι ο δήμαρχος της τενεκεδούπολης», συμπλήρωσε ο ποκοπίκο.
«Και εγώ είμαι αστροναύτης,» απάντησε μνησίκακα ο νομάρχης.
«Δεν ξέρω αν έχετε αποφασίσει να ντυθείτε και αστροναύτης, τότε όμως που ήσασταν ντυμένος Ζορό ήσασταν μούρλια» ανταπάντησε φορώντας το πιο αθώο του ύφος ο ποκοπίκο.
«Δεν μου αρέσει ο τρόπος σου κύριε…» είπε ο νομάρχης βγάζοντας σπίθες από τα μάτια και γέρνοντας προς τα εμπρός, έτσι ώστε να διαχέεται καλύτερα ο τραμπουκισμός του στο χώρο.
« Κοιτάξτε να δείτε, εγώ σας συμπαθώ και σας θαυμάζω πάρα πολύ και ως άνθρωπο και ως πολιτικό», είπε ο ποκοπίκο και μετά από μία μικρή παύση συμπλήρωσε:
« Μάλιστα την επόμενη φορά που θα αποφασίζατε να ντυθείτε κάτι θα μπορούσα ίσως να συμμετέχω κι εγώ… Τι θα λέγατε να ντυθούμε Ντιούκς; Σας αρέσουν οι Ντιούκς; Α, εγώ μεγάλωσα με Ντιούκς, μπορώ να πω μάλιστα ότι μου αρέσουν καλύτερα από το Ζορό…Είναι πιο ελεύθεροι, έχουν και γκομενάκια, ενώ ο Ζορό είναι κάπως ξενέρωτος…»

Ο ποκοπίκο πλέον είχε ξεφύγει, σχεδόν παραληρούσε, ενώ ο νομάρχης δάγκωνε τόσο πολύ τα χείλια του από τον εκνευρισμό του που κόντευε να τα κόψει. Για μία στιγμή σκέφτηκε να βάλει τους δύο γορίλες που τον συνόδευαν να φιλοδωρήσουν τον αγενή αυτό σκύλο με μερικές ξεγυρισμένες φάπες, αλλά μετά το ξανασκέφτηκε, γιατί αν ήταν όντως αυτός ο τύπος δήμαρχος της τενεκεδούπολης θα δημιουργούταν ψιλοσκάνδαλο και μετά θα τον κατηγορούσαν για τσαμπουκά. Αυτό δεν τον στενοχωρούσε κιόλας, αλλά ίσως του έριχνε τη δημοτικότητα αν αποφάσιζαν οι ψηφοφόροι του τον επόμενο μήνα που είχε εκλογές ότι ο νομάρχης δεν ήταν εντέλει τόσο συναισθηματικός όσο νόμιζαν αλλά μάλλον ήταν περισσότερο υπέρ των βάρβαρων λύσεων, που ταίριαζαν εδώ που τα λέμε σύντονες με την προβληματική προσωπικότητά του. Οπότε ο νομάρχης αποφασίζοντας να κάνει μία εξαίρεση αντί να βάλει να τον λυντσάρουν του είπε:

«Ποια είναι η γνώμη σου για τα αλογάκια;» (παίρνοντας ένα ειρωνικό ύφος)
«Α! Εγώ νομίζω ξεκαθάρισα τη θέση μου, προτιμώ τα αυτοκίνητα! Αφού είπαμε να κάνουμε τους Ντιούκς και όχι το Ζορό, έτσι δεν είναι;» του είπε ο ποκοπίκο και όντας σίγουρος ότι έλεγε κάτι πανέξυπνο έκλεισε λίγο το δεξί του μάτι.
«Όχι εννοώ τον ιππόδρομο…» συνέχισε δεικτικά ο τραμπούκος (εε, εννοώ ο νομάρχης)
«Α, κύριε νομάρχα μου όλα κι όλα! Σε παρακαλώ πολύ, με προσβάλλεις!»
«Ε, καλά… Εννοούσα… ότι» μουρμούρισε ο νομάρχης στραβοκαταπίνοντας.
«Να μου πεις μια ρουλετίτσα το καταλαβαίνω, αλλά αλογάκια, ποτέ των ποτών!»

Και τότε έγινε το απίστευτο! Ο νομάρχης για πρώτη φορά στη ζωή του νιώθοντας τρομερή παραζάλη από την πληθώρα των κακών λέξεων που του ήρθαν στο μυαλό και ήθελε να ξεστομίσει με το χυδαιότερο δυνατό τρόπο, μπλόκαρε! Και δεν μπόρεσε να αρθρώσει κιχ! Και κοκκίνισε και του ‘ρθε κόλπος και αναγκάστηκε και ήρθε ασθενοφόρο να τον πάρει και στη συνέχεια ο ποκοπίκο απόλαυσε τον αγώνα μόνος του χωρίς περιττές ενοχλήσεις από κομπλεξικά άτομα…

Συνεχίζεται…