Πελαγοδρομούμε

Είναι κοινός τόπος ότι υπό συνθήκες πίεσης, οι άνθρωποι εξωτερικεύουν λίγο περισσότερο από αυτό που κρύβουν μέσα τους. Θεωρώ ότι τον τελευταίο καιρό οι περισσότεροι ζούμε υπό συνθήκες πίεσης.


Οι γύρω μου, λοιπόν, τουλάχιστον στον εργασιακό χώρο, με όλη αυτή την περιρρέουσα ρευστότητα και τις επικείμενες αλλαγές προς το χειρότερο, μπορώ να πω ότι οι περισσότεροι με έχουν απογοητεύσει.


Η πρώτη μου διαπίστωση είναι η επιβεβαίωση της άποψής μου ότι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο είναι η «κοινή;» λογική.


Η δεύτερη μου διαπίστωση είναι ότι γύρω μου περιστοιχίζομαι από ανθρώπους που ως επί το πλείστον είναι ιδιαίτερα αγχωμένοι, ίσως και σε πανικό κάποιες φορές, που δεν μπορούν να βάλουν κάτω δύο δεδομένα και να αποφασίσουν τα υπέρ, τα κατά και βάση αυτών να επιλέξουν.

Αντ’ αυτού χάνονται σε δαιδαλώδεις σκέψεις σκοτεινά μονοπάτια του νου, κάνουν υποθέσεις και εν τέλει πνίγονται σε μία κουταλιά νερό. Δε νομίζω ότι πάσχουν από έλλειψη νοημοσύνης. Επίσης δε νομίζω ότι πάσχουν από έλλειψη γνώσης ή πληροφόρησης.

Απλά νομίζω ότι έχουν γαλουχηθεί σε αυτή τη χώρα που ο καθένας πορεύεται αγκαλιά με την τύχη, χωρίς νόμους που να ισχύουν για όλους, χωρίς κανόνες, χωρίς ένα πλαίσιο που θα αποτελέσει το στήριγμα για οποιονδήποτε προγραμματισμό. Γι’ αυτό και πελαγοδρομούμε, πελαγοδρομούμε έως ότου κάποιοι (λίγοι) να βρούμε στεριά και οι υπόλοιποι να πελαγοπνιγούμε…