Το σημαντικότατο φυλογενετικό ζήτημα της ατροφίας της ουράς στον Homo Sapiens

Ας σκεφτούμε για λίγο τους συμπαθέστατους συγγενείς μας, τα πρωτεύοντα.
Τι κοινό έχουν όλοι μα όλοι; Μα φυσικά την ύπαρξη μίας κομψότατης, ωραιότατης, μακριάς και πολύ πολύ χρήσιμης ουράς.

Προσωπικά το θεωρώ μεγάλη ατυχία μας και μειονέκτημα την έλλειψη ουράς. Ίσως να είναι και μερική ένδειξη του ότι τελικώς ίσως και ο Λιακόπουλος τον οποίο τόσοι κατηγορούν να είναι σωστός. Ίσως να μην είμαστε από τούτο τον πλανήτη. Γιατί, ερωτώ, γιατί η φυσική επιλογή κατήργησε την ουρά; Μήπως δεν έχει χρησιμότητα ακόμα και στις μέρες μας περισσότερο από ποτέ;
Περιμένω απάντηση σοβαρή και επιστημονικά τεκμηριωμένη. Εγώ θα παραθέσω τα επιχειρήματά μου ένα προς ένα για να αποδείξω πέραν πάσης αμφιβολίας πόσο ταιριαστή θα ήταν μία μακριά και επιδέξια ουρά στο σύγχρονο γίγνεσθαι…

Φανταστείτε την ακόλουθη εικόνα: περπατάτε στο δρόμο, και ξαφνικά προβάλλει μπροστά σας μία αισθησιακή παρουσία κουνάμενη σεινάμενη. Στην όλη της εικόνα φανταστείτε τώρα μία λικνιστή και με μεγάλη χάρη ουρά, ίσως στην άκρη θα μπορούσε να έχει και ένα κρεμαστό κουδουνάκι, έτσι για λίγο επιπλέον εφέ. Εσείς;
Ακόμα και αν δεν είστε ο ομιλητικός τύπος, την πλησιάζετε… Δεν μπορείτε να αντισταθείτε… Όσο και να το παίζετε σοβαροί, η ουρά σας, έχει κάνει όλη τη δουλειά της προσέγγισης, αφού κουνιέται πέρα δώθε σαν τρελή! (και μετά παραπονιούνται οι γυναίκες ότι στη σύγχρονη κοινωνία οι άντρες δεν τις φλερτάρουν αρκετά!)

Το ίδιο εξυπηρετική θα μπορούσε να αποδειχθεί και σε άλλες κοινωνικές περιστάσεις: Θα μπορούσατε εύκολα να διαβάσετε στους άλλους την αυστηρότητα, (ουρά τεντωμένη και ακίνητη), το φόβο στους ψευτοπαλληκαράδες (ουρά στα σκέλια) την επιθετικότητα (ουρά καμπυλωμένη προς τα μπρος).
Αλλά θα υπήρχαν και άπειρα πλεονεκτήματα στην καθημερινή μας ζωή. Ασφαλής οδήγηση στο μηχανάκι με δύο χέρια και κράτημα του κινητού με την ουρά, ασφάλεια μέσω του επιπλέον κρατήματος στα τρόλεϋ με τους υπέροχους οδηγούς, μεγαλύτερη άνεση στην καθημερινή εργασία των εναεριτών της ΔΕΗ, νανούρισμα του μωρού στα χέρια και ταυτόχρονες δουλειές στο σπίτι για τις μαμάδες, πληκτρολόγηση στον υπολογιστή με ταυτόχρονο κράτημα του καφέ, για να αναφέρω λίγα μόνο και ενδεικτικά παραδείγματα.

Ο κατάλογος των πιθανών καθημερινών εφαρμογών μοιάζει ατελείωτος και σίγουρα είναι πολύ πολύ ενδιαφέρων αποκτά δε επιπλέον σημασία όταν φτάνουμε σε επαγγέλματα που αφορούν στις τέχνες και τα θεάματα. Και επειδή δεν μου αρέσουν οι πολλές χρονοτριβές φτάνω στο ζουμί της υπόθεσης: Ποιος και γιατί υποστήριξε ότι η ουρά είναι άχρηστη και γι’ αυτό ατρόφησε και άφησε μόνο εκείνο το έρμο κοκαλάκι να μας τη θυμίζει (κόκκυγας); Ειλικρινά δεν βρίσκω κανένα μα κανένα λόγο γιατί ένας άνθρωπος χωρίς ουρά υπερέχει ενός ανθρώπου με ουρά. Και εδώ θέλοντας και μη θυμάμαι αυτούς που αναπτύσσουν θεωρίες που προσπαθούν απορρίψουν όλα αυτά που οι ίδιοι αδυνατούν να κατανοήσουν… όπως π.χ. (για να συνεχίσω με παραδείγματα στο ίδιο μήκος κύματος) αυτούς που παλαιότερα υποστήριζαν ότι η σκωληκοειδής απόφυση είναι άχρηστη, το ίδιο και οι αμυγδαλές, το ίδιο και ο σπλήνας κ.ο.κ.

Δεν μου ξεκολλάει από το μυαλό ότι κάτι πολύ ύποπτο συμβαίνει εδώ, και καλώ την επιστημονική κοινότητα να δώσει την πρέπουσα προσοχή και μία καινούρια ώθηση στη σοβαρή έρευνα για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα σαν κι’ αυτό. Και ας μην έχουμε ενοχές… Μερικές φορές δεν είναι τόσο κακό να μαϊμουδίζεις…

Η αλήθεια για το πετρέλαιο-Ελευθεροτυπία 16/3/2008

Δεν ξέρω αν αυτή η πληροφορία είναι αληθινή- Θέλω όμως να την μεταφέρω έτσι, για να υπάρχει



Η αλήθεια για το πετρέλαιο-Ελευθεροτυπία 16/3/2008


Η καθημερινή υπόμνηση από εφημερίδες, τηλεοράσεις και
ραδιόφωνα, ότι το πετρέλαιο έπιασε τα 110$ το βαρέλι ή
τα 150$, σημαίνει απλά για τον πολίτη, ότι μπορεί να
περιμένει φυσιολογικά να πάει στα 400 ευρώ το λίτρο η
βενζίνη ή στα 200 ευρώ το κιλό τα λάχανα. Αμ, δε.

Οι τιμές του πετρελαίου που διατυμπανίζονται, είναι
αυτές που αγοράζει η αμερικάνικη αγορά. Η Ευρώπη
αγοράζει σε τιμές μπρεντ, που

α. είναι φθηνότερο κατά 5-6$

β. έχει την ίδια τιμή για τους Ευρωπαίους μ' αυτήν που
είχε πριν 6 μήνες!

Πώς γίνεται αυτό; Απλό: κάθε φορά που αυξάνεται η τιμή
του πετρελαίου σε δολάρια, η Ευρώπη αυξάνει την τιμή
του ευρώ έναντι του δολαρίου. Αποτέλεσμα; Η Ευρώπη δεν
πληρώνει αυξημένη τιμή στο πετρέλαιο. Τι σημαίνει
αυτό;

Οτι κανένας δεν μπορεί να αυξήσει την τιμή της
βενζίνης, του αερίου, της ντομάτας, του τραμ, της
θειάς μου της Κοντίλως, με το πρόσχημα ότι ακρίβυνε το
πετρέλαιο. Μπορεί όμως να την αυξήσει με το πρόσχημα
ότι οι πολίτες, βομβαρδισμένοι από τη μπουρδολογία ότι
αυξάνεται η τιμή του πετρελαίου, είναι έτοιμοι να
χάψουν και να πληρώσουν κάθε ανατίμηση αγόγγυστα.

Αυτή είναι η προσφορά των ΜΜΕ στην καθημερινή ζωή του
τόπου, όταν ο εντυπωσιασμός υπερισχύει της αλήθειας.
Δηλαδή, όταν η βλακεία είναι σημαντικότερη της
σοβαρότητας.

Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr

Ξεγελώντας τις αισθήσεις Ι

Είναι ένα πραγματικά απλό αλλά και πολύ ενδιαφέρον πείραμα.
Μπορείτε να το δοκιμάσετε σε μία παρέα και να ψαρώσετε για τα καλά τους φίλους σας. Δυστυχώς δεν έχει 100% επιτυχία, αλλά τουλάχιστον το 50% θα το πετύχετε, αρκεί να έχετε λίγο υπομονή και ακρίβεια.
Για το πείραμα αυτό απαιτούνται 3 άτομα.
Οι δύο κάθονται αντικριστά ο ένας με τον άλλο, και ο τρίτος πλάγια. Από τους δύο που είναι ο ένας απέναντι στον άλλο σε απόσταση ενός χεριού, ας τους ονομάσουμε Α και Β για ευκολία, ο Β απλά προσφέρει τη μύτη του. Ο Α κλείνει τα μάτια και απλώνει το χέρι (και συγκεκριμένα το δείκτη) προς τη μύτη του Β. Και εδώ πιάνει δουλειά ο Γ. Ο Γ, με το ένα χέρι κρατά το χέρι του Α και καθορίζει τη συχνότητα με την οποία ο δείκτης του Α, ακουμπά την μύτη του Β. Φροντίζει ώστε ο συχνότητα να είναι ένα με δύο ακουμπήματα ανά δευτερόλεπτο και όσο πιο σταθερή γίνεται, ενώ ταυτόχρονα με το δικό του δείκτη ακουμπά την άκρη της μύτης του Α, την ίδια χρονική στιγμή που ο Α ακουμπά τη μύτη του Β. Αν ο συγχρονισμός είναι καλός, τότε το πολύ σε ένα περίπου λεπτό ο Α νιώθει τη μύτη του να μεγαλώνει και να βρίσκεται απέναντι του, εκεί που βρίσκεται η μύτη του Β!!!! Δηλαδή μιλάμε για μύτη Πινόκιο μετά από ψεύδος!!!! Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε! Θα επανέλθω και με άλλο κολπάκι αργότερα!!

Πανόπτικον

Κάποτε, εκεί γύρω στα 1750 κάποιος κύριος που ήτανε αραχτός και δεν είχε με τι να ασχοληθεί (τότε τους λέγανε φιλοσόφους και σήμερα τους λένε επίσης έτσι) καθότι μάλλον δεν είχε ιδιαίτερες βιοποριστικές αγωνίες, καθότανε και σκεφτότανε πως θα μπορέσει να ταλαιπωρήσει τους αγαπητούς συνανθρώπους του.

Κάθισε λοιπόν ο μπαγασάκος και σκαρφίστηκε μία ωραία μόντα. Μία φυλακή, όπου κάποιος θα μπορούσε να παρατηρείται και ο ίδιος να μην το παίρνει πρέφα. Και καθότι και ολίγον ελληνομαθής, πιθανότατα και γιατί τα ελληνικά έδιναν και ένα κάποιο τόνο επιστημονικότητος ούτως ειπείν, το ονόμασε πανόπτικον. Οι αρχές αυτής της κατασκευής λίγες και απλές, όπως κάθε πανούργο μέσο που έχει φτιάξει ο άνθρωπος.

Ένας κεντρικός πύργος, κυλινδρικού σχήματος, όπου βρίσκεται ο δεσμοφύλακας (αν υπάρχει κάποιος) και γύρω γύρω από αυτόν τον κεντρικό πύργο στην περιφέρεια τα κελιά των κρατούμενων να περιβάλλουν τον κεντρικό κύλινδρο σε ένα δεύτερο ομόκεντρο κύκλο 360 μοιρών. Το σημαντικό στοιχείο εδώ ήταν πως στον κεντρικό πύργο δεν θα φαινόταν ποτέ κάποιος δεσμοφύλακας. Έτσι δυνητικά ο κάθε κρατούμενος δεν θα είχε την παραμικρή ιδέα για το πότε θα παρακολουθείται, ή για το αν παρακολουθείται. Ή επίσης θα μπορούσε να παρακολουθείται επί εικοσιτετραώρου βάσεως! Τι μπορούσε να επιτευχθεί έτσι; Αφενός η λειτουργία της φυλακής με ελάχιστο αριθμό δεσμοφυλάκων, άρα σημαντική οικονομία για το κράτος και αφετέρου να τεθούν τα θεμέλια για μία οικονομική αυτοκρατορία εκατομμυρίων δολαρίων, αυτή την endemol, που είναι η εταιρία παράγωγής του big brother και άλλων αντίστοιχων παιγνίων.

Και σήμερα με τις κάμερες και τα σύγχρονα μέσα παρακολούθησης μπορεί αυτή η ιδέα να μην ξενίζει αφού προσπαθούν να μας συνηθίσουν στην ιδέα της παρακολούθησης με όλες αυτές τις κάμερες για τις οποίες ακούγονται όλο και λιγότερες φωνές διαμαρτυρίας, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι όλα αυτά στηρίζονται στην ιδέα του πανόπτικον, της ιδέα της τροποποίησης της συμπεριφοράς μέσω της δυνητικής παρακολούθησης και της δυνητικής καταγραφής στην οποία στηρίζονται και σήμερα πολλά συστήματα παρακολούθησης, αφού είναι σαφές πως δεν υπάρχει περίπτωση να αντιστοιχεί ένας εργαζόμενος ανά μόνιτορ παρακολούθησης κλπ, κλπ.

Παμπόνηρον λοιπόν το πανόπτικον, και το υπόλοιπο ψάξιμο δικό σας.

Ο τελευταίος ας τραβήξει το καζανάκι, παρακαλώ πολύ!!

Τις τελευταίες μέρες νιώθω ότι οι δημοσιογράφοι έχουν σεληνιαστεί (δηλαδή τους έχω επηρεάσει εγώ, ο σελήνιος!) Έχουν όλοι ξαφνικά ανακαλύψει το μποϋκοτάζ, και έχουν καταχαρεί που το γάλα φτήνυνε κατά 10 λεπτά. Επίσης άκουσα με ενθουσιασμό ότι το ψωμί θα φτηνύνει και αυτό, και θα πωλείται πλέον 60-80 λεπτά! Δηλαδή, θα πληρώνουμε το ψωμί όσο πριν μισό-ένα χρόνο (θεωρώ ήδη την τιμή υπερβολική για το μισόκιλο-250 πραγματικά γραμμάρια-αφρολέξ ψωμί που πουλούν οι περισσότεροι φούρνοι.)

Επίσης οι ταξιτζήδες λέει έχουν πρόβλημα γιατί με την άνοδο των καυσίμων πλήττονται! Σωπάτε ρε μάγκες! Είσαστε οι μόνοι και πολύ στενοχωρέθηκα! Αλήθεια το λέω… Το ότι όλοι στην Ελλάδα παίρνουν τα χαμηλότερα μισθά στην Ευρώπη και δουλεύουν τρελές ωρίτσες είναι βέβαια λεπτομέρεια! Όχι, ας είμαστε δίκαιοι! τα παιδιά πλήττονται και οι φορτηγατζήδες το ίδιο. Να βοηθήσουμε λοιπόν.

Καλό θα είναι επίσης να υπογραφεί και εκείνη η καινούρια σύμβαση για το εργασιακό δίκαιο. Ναι μωρέ, αυτή που επαναφέρει το μεσαίωνα στα εργατικά. Ναι, ριζική τομή… Με αυτή θα πετύχουμε δύο στόχους. Ο πρώτος είναι θα χτυπήσουμε στα ίσα επιτέλους τον κινέζο! (α, ρε κινέζε, θα παιχτεί καλό ματσάκι!!! Γιατί είναι απολύτως λογικό και θεμιτό, όταν πας να χτυπήσεις έναν αντίπαλο, να τον χτυπάς με τα δικά του όπλα μιμούμενος τον και αντιγράφοντας την πολιτική του. Δηλαδή θα χτυπήσεις τη φτηνή πολύωρη εργασία με φτηνή πολύωρη εργασία! Το βρίκω υπέροχη τακτική για σίγουρη ήττα! Πας τώρα να κάνεις στον κινέζο μαϊμουδιές! Μα καλά είσαι πόντιος; Νικάει ποτέ κανείς κάποιον αντιγράφοντας απλώς τη στρατηγική του άλλου; Απλά ανεβάζεις την ποιότητα και στρέφεις τον κόσμο εκεί! Αυτό είναι η λύση σου!) Εκτός αν τη δουλειά την έχεις σκεφτεί αλλιώς και πιο πονηρά!

Επίσης μου κάνει εντύπωση που έχει κάποιο κανάλι καιρό να κάνει κανά τηλεμαραθώνιο. Εγώ λέω να γίνει ένας τηλεμαραθώνιος και τα λεφτά να δοθούν σε καμία ΕΥΔΑΠ και ΔΕΗ μπας και τα τιμολόγια αξιωθούν και μείνουν σταθερά κανά μήνα, γιατί τα βλέπω σκούρα τα πραγματάκια. Έρε, ζούμε ιστορικές στιγμές που αγγίζουν την τελειότητα!

Βάζω στοίχημα δε, ότι οι συντριπτική πλειοψηφία από τους πολιτικούς με την ελάχιστη νοημοσύνη θα πρέπει να έχουν έτοιμη εκείνη την βαλίτσα, ξέρετε, την καλή! Εκείνη τη μεγάλη, που χωράει τα πολλά ρούχα, με το εισιτήριο που είναι χωρίς επιστροφή για να κάνουν αυτό το πολύ γουστόζικο που κάνουν, καλέ να δείτε πως το λένε!... Α, ναι, αυτοεξορία σε κανα ξενοδοχειάκι πέντε αστέρων στο εξωτερικό, για να αγωνιστούν από εκεί για το καλό του έθνους, γιατί εδώ τα πράγματα είναι μάλλον σκουροδύσκολα.

Απλά εγώ εδώ έχω ένα αίτημα: Παρακαλώ τον τελευταίο κύριο που θα φεύγει να έχει την κομψότητα να τραβήξει το καζανάκι γιατί αυτό είναι κάτι που δεν πράττει κανείς εδώ τελευταία και πώς να το κάνουμε βρε παιδιά μου, υπάρχει και εκείνο το savoir vivre που το έχουμε αμελήσει και κάπως στενοχωριέμαι καταλαβαίνετε και εσείς…

Το κρασάκι του Τσου

Ένα αγαπημένο τραγούδι, ένα εξαίρετο βίντεοκλιπ...

Εκπαιδευτική τηλεόραση

Θυμάμαι σαν να’ ταν χτες, την εκπαιδευτική τηλεόραση με χαρά και νοσταλγία.

Και είμαι χαρούμενος που η εκπαιδευτική τηλεόραση έχει επανέλθει στις μέρες μας πιο επίκαιρη από ποτέ. Τα προγράμματα; Ποικίλα. O Θέμος, ο λαζόπουλος, η ελληνοφρένεια και ακολουθούν φανατικά διάφοροι περισσότερο-λιγότερο αντιγραφείς.

Απολαμβάνω όπως και οι περισσότεροι τα κλιπ-περιλήψεις από άλλες εκπομπές. Αποτελούν το συντομότερο τρόπο ενημέρωσης για την καθημερινότητα.

Από εκεί συνειδητοποιώ (για άλλη μία φορά) πράγματα, ενίοτε αστεία, ενίοτε θλιβερά και άλλοτε ψιλοτρομακτικά.

Όπως το ότι στη βουλή δεν ξέρουν να αγορεύουν, ότι κεκεδίζουν και στερούνται στοιχειωδών τεχνικών επικοινωνίας. Ξέρω πωλητές στις χαμηλότερες θέσεις πολυεθνικών εταιριών που τα καταφέρνουν απείρως καλύτερα.

Επίσης εκεί συνειδητοποιώ ότι οι πολιτικοί, για να κάνουν μία απλή δήλωση χρησιμοποιούν σκονάκια και ταλαιπωρούν τους ρεπόρτερ μέχρι να πετύχουν το σωστό το πλάνο! Δηλαδή επιστροφή στο γυμνάσιο!

Ότι τα ΜΜΕ (μέσα μαζικής εξημέρωσης) ανακυκλώνουν τα ίδια νέα και τα ίδια πρόσωπα τα οποία τα έχω σκυλοβαρεθεί. Μου θυμίζουν το βαρετό συνεργάτη στη δουλειά που βλέπω το αδιάφορο πρόσωπο του και ακούω τις χαζοπαρόλες του σε καθημερινή βάση!

Δεν παύω να εκπλήσσομαι από το ποσό των σκουπιδοεκπομπών που υπάρχουν εκεί έξω. Επίσης από το ποσοστό των εισαγομένων εκπομπών-σειρών-παιχνιδιών- γενικότερα consept που αντιγράφουμε από το εξωτερικό (καμία πρωτότυπη ιδέα ρε παιδιά;)

Και διασκεδάζω με την αγωνιώδη προσπάθεια να προβληθούν αδιάφορα happenings ως εθνικές επιτυχίες. Βλέπε Eurovision κτλ. Προτείνω σε όλους τη χρήση της τηλεόρασης ως εργαλείου. Υποχρεωτικό ζάπινγκ με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, και μετέπειτα ανασκόπηση σε μορφή εσωτερικού μονολόγου με βασικά ερωτήματα (ρητορικά):

1^ον Τι; (όπως τι είδα τώρα-και συμπληρωματικά τι δεν είδα- δηλ. τι μπορεί να μου κρύβουν)

2^ον Γιατί; (όπως γιατί συμβαίνει αυτό, ή εναλλακτικά γιατί μπήκαν στον κόπο γι’ αυτή την αηδία)

3^ον Ποιος και πόσο; (όπως ποιος θα ωφεληθεί από αυτό και τι θα μασουλήσει)

4^ον Πως; (Πως θα μπορούσα να το κάνω εγώ καλύτερα;)(λέμε τώρα)

Περί ΚΟΚ ( ή αλλιώς κυκλοφορίας στο κλεινόν άστυ)

Σήμερα, ξημέρωσε μία όμορφη Κυριακή. Με ολίγον από εύκρατο κλίμα, καλή λιακάδα, και καλή διάθεση. Ξυπνάω λοιπόν, και αρχίζω με νωχελικούς ρυθμούς να κάνω τις μικροδουλίτσες μου στο σπίτι. Κάποια στιγμούλα, αποφασίζω να βγώ στο μπαλκόνι να δω τα φυτάκια μου. Όλα καλά έως εδώ. Έτσι όπως λοιπόν είναι χαλαρός, ρίχνω και μία ματιά στο δρόμο. Και όπως συμβαίνει συνήθως ο δρόμος είναι γεμάτος από αμάξια… Κάτι όμως δεν πάει καλά… Του τέστιν, παραείναι γεμάτος. Του τέστιν, εκεί που θυμόμουνα ότι είχα παρκάρει το μηχανάκι μου τώρα ήταν παρκαρισμένο ένα ωραιότατο καροτσοφόρο όχημα (αυτά που μου αρέσει να τα λέω ΟΓΑ). Στην αρχή αμφιβάλλω. Λέω μπα δε θα θυμάσαι καλά που πάρκαρες. Κοιτάω δεξιά στην πάνω πλευρά του δρόμου, τίποτα. Κοιτάω αριστερά, τα ίδια. Λέω, μα τί γίνεται; Μήπως δεν βρήκα; Και μετά σκέφτομαι: Μα είναι μηχανάκι, αποκλείεται να μη βρήκα να παρκάρω κοντά τουλάχιστον μέσα στο οπτικό πεδίο από το μπαλκόνι… Και λογικότατα συμπεραίνω: Κάποιος το μούφαρε! Παίρνω μία χαρούμενη τραγουδιστή φωνή (μάλλον επειδή δεν είχα καλοξυπνήσει κι όλας και λέω στη σύζυγο: Καλή μου, δεν θα το πιστέψεις, κάποιος μου έκπλεψε το μηχανάκι!! (κάτι που ξέρω ότι θα την χαροποιήσει ιδιαίτερα, αφού ξέρω πως δεν τα πολυσυμπαθεί)

Μετά δεν ξέρω γιατί, ίσως από ένστικτο, ίσως για κάποιο άλλο λόγο, ίσως και γιατί είδα ότι όλοι οι πεζοί ακριβώς κάτω από την πολυκατοικία μου δεν περνούσαν από το πεζοδρόμιο αλλά έβγαιναν στο δρόμο (που όμως είναι συνήθης τακτική επειδή τα πεζοδρόμια είναι καταχεσμένα από τα συμπαθή κατά τα άλλα τετράποδα) κρεμιέμαι από το μπαλκόνι (όχι για να αυτοκτονήσω- για ένα μηχανάκι θα ήταν υπερβολικό) και βλέπω το καλό μου μηχανάκι αφημένο ωραία και καλά στην είσοδο της πολυκατοικίας μου, να κλείνει και την είσοδο της πολυκατοικίας και όλο το πεζοδρόμιο.

Και εδώ οφείλω να κάνω κάποια σχόλια:

1ον Το τιμόνι ήταν κλειδωμένο, είχε συναγερμό και το μηχανάκι μου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ παπάκι. Ζυγίζει 165 κιλά και το βρήκα και με αντίθετη φορά από αυτή που το είχα παρκάρει, ζορίστηκα μάλιστα λόγω της ιδιαίτερης κατανομής του χώρου να το ξαναβγάλω στο δρόμο, αφού όλοι είχαν παρκάρει πολύ κοντά ο ένας στον άλλο.(μά πως το μετέφεραν εκεί;)

2ον Δεν είμαι από αυτούς που παρκάρουν όπου βρουν, πιάνοντας 1-2 θέσεις αυτοκινήτων για οποιοδήποτε λόγο. Σέβομαι το πρόβλημα παρκαρίσματος της Αθήνας. Άρα συμπεραίνω πως έφυγαν πολλά αμάξια, και ο ΟΓΑς μεταφέροντας το μπορούσε να παρκάρει.

3ον Για άλλη μία φορά αποδείχθηκε πόσο ζώα είμαστε, αφού σε κανένα επίπεδο δεν σεβόμαστε την περιουσία του άλλου.

Περιστατικό νούμερο δύο:

Είμαι με το αυτοκίνητο, στην ΚΥΨΕΛΗ, περιοχή πηγμένη όσο δεν πάει. Πρέπει να περιμένω την σύζυγο να κάνει κάποια δουλειά της και αυτό πράττω, σε ένα πάρα πάρα πολύ απόμερο και μικρό στενό. Έτσι όπως περιμένω με τα αλάρμ μου, βλέπω κάποιον από τον καθρέφτη να βγάζει κάτι από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου του και να το κοιτά αποσβολωμένος. Έπειτα κοιτώ και το από πίσω σε εμένα αμάξι. Βλέπω χαρτάκι στο παρμπρίζ. Δεν αντιστέκομαι. Βγαίνω έξω και κοιτάω… Κλήση από τη δημοτική αστυνομία… Σε αυτόν, και σε ολόκληρη τη σειρά των αυτοκινήτων πίσω του. Γιατί; Γιατί λέει είχαν παρκάρει σε μέρος όπου επιτρεπόταν η στάθμευση τους ζυγούς μήνες, και ο μήνας ήταν μονός!!! Υπενθυμήσεις!

1ή Μιλάμε για την Κυψέλη όχι για την Εκάλη!

2ον Το στενό αποτελεί χώρο διέλευσης με ελάχιστη κίνηση, και δεν περνά από εκεί κανένα όχημα του δήμου (απορριμματοφόρο, όχημα καθαρισμού ή μέσο μαζικής μεταφοράς που να εμποδίζεται από το παρκάρισμα)

3ον Αφού γράψανε αυτούς τους κακόμοιρους βιοπαλαιστές, γιατί δεν γράφουνε και τα υπόλοιπα 200-500.000 αμάξια που είναι παρκαρισμένα σε αντίστοιχες θέσεις;

4ον Ποιός είναι επιτέλους υπεύθυνος για όλες αυτές τις ηλίθιες σημάνσεις που ξεμένουν και εγώ από πότε και πολύ συχνά αυτοακυρώνονται;

5ον Ζήτω η άγρια δύση γιατί εκεί ζούμε!

6ον Γιατί ο δήμος αντί να προσλαμβάνει δημοτικούς αστυνόμους δεν φροντίζει να αγοράσει κάνα ακινητάκι σε κάθε γειτονιά και να φτιάξει ένα αξιοπρεπές παρκινγκ με λογικές τιμές, αντιμετωπίζοντας έτσι το νούμερο ένα πρόβλημα της πόλης;

7ον Στου κουφού την πόρτα, πάρε την πόρτα και φύγε (εγώ αυτό το άκουσα από το Ζουγανέλη για πρώτη φορά)

Η αγαπημένη μας έκφραση

Μία αγαπημένη μου νοητική ασχολία είναι το παιχνίδι των συνειρμών.

Σκεφτόμουνα λοιπόν την άλλη φορά: Ποιος είναι ο κοινός παρανομαστής μου μας ενώνει σα λαό; Ποιο είναι αυτό το οποίο βλέπω συνεχώς γύρω μου; Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι Έλληνας;

Για παράδειγμα όταν σκέφτομαι τους Άγγλους μου έρχεται στο μυαλό η λέξη λοξός… Γερμανός; Η λέξη πειθαρχία. Γάλλος; Αυτούς τους έχω συνδέσει με τον φαμφαρονισμό. Ιταλός; Λογοδιάρροια. Τον Έλληνα τον έχω συνδέσει βαθιά με την έκφραση… άρπα κόλλα. (που δεν ξέρω και από πού προέρχεται). Ο έλληνας είναι πνεύμα τυχοδιωκτικό. Αρνείται πεισματικά τους κανόνες και τις διατάξεις. Πώς να το κάνουμε νιώθει ότι εγκλωβίζεται, νοιώθει πως τον ρουτινιάζουν. Του αρέσει το φλου. Να εκνευρίζεται, να περιμένει σε ουρές, να πετάει τα μπινελίκια του, τις απειλές του. Είναι ελάχιστες οι φορές τον τελευταίο καιρό που έχω περιμένει σε ουρά πάνω από λίγα λεπτά και που δεν έχω ακούσει κάποιον να απειλεί πως θα φωνάξει τα κανάλια για τον τάδε ή τον δείνα λόγο.

Νομίζω ότι η Ελληνική κοινωνία είναι πολύ μπροστά. Θα την χαρακτήριζα μετααναρχική. Υπάρχουν άπειροι νόμοι και διατάξεις, που καλύπτουν μεν και την παραμικρή περίπτωση, εφαρμόζονται όμως όλοι και κανένας αυστηρά κατά περίπτωση. Δεν τους ξέρει κανείς στο σύνολό τους, δεν μπορεί να τους παρακολουθήσει κανείς (τροποποιήσεις, βουλεύματα διατάγματα, ειδικές διατάξεις και ένα κάρο άλλα σκατολοϊδια), αλλά και δεν μπορεί να τους μάθει κανείς, αφού για να το κάνει αυτό πρέπει να έχει στη δούλεψη του τουλάχιστον δικηγορική ομάδα. Εν τέλει λοιπόν κάνει ο καθείς ότι του υποδείξει το ξερό του, ή ο γείτονας- φίλος- συμπαθής συνεργάτης που έτυχε να βρεθεί στην ίδια θέση και πιθανώς να ξέρει κάτι παραπάνω απλά γιατί τα έχει ξανα-περάσει.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη συζήτηση με φίλο γιατρό που μου έλεγε πως ασχολείται με τα συνδικαλιστικά του κλάδου (και δεν είναι πολλοί αυτοί) γιατί λέει από ειδικευόμενος είχε το χόμπι να παρακολουθεί την ιατρική νομοθεσία- Αυτό και μόνο είναι ικανή συνθήκη!). Επίσης, κανένας μα κανένας ειδικευόμενος δεν ξέρει τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις του γιατί με τον διορισμό του δεν υπάρχει κανείς να του δώσει ένα φυλλαδιάκι που να λέει: κύριε, αυτή είναι η νομοθεσία. Από εκεί και πέρα κάνε ότι σε φωτίσει ο μεγαλοδύναμος. Απλά σου λένε το δεύτερο μισό της πρότασης, (αυτό περί μεγαλοδύναμου) χωρίς να σου λένε τι θα γίνει αν δεν λάβεις τη φώτιση. Αυτά περί του φίλου ιατρού.

Και ο κατάλογος συνεχίζεται. Και περιλαμβάνει την κοινωνία γύρω μας σε βαθύτατο βαθμό και σε όλες της τις εκφάνσεις. Τι να πεις για τον συμπαθέστατο κύριο που ενώ εργάζεται ως οτιδήποτε, πχ ιδιωτικός υπάλληλος, αποφασίζει σε στιγμές μεγάλου κεφιού και σε μία νύχτα να τραβήξει το επόμενο πρωί ένα δάνειο και να πάει τη μεθεπόμενη να στήσει μαγαζί με ρουχαλάκια στην οδό Θρασυβούλου αδιέξοδο, όπου έχουν βαρέσει κανόνι άλλοι τρεις πριν από αυτόν με μαγαζιά επίσης ένδυσης;

Τι να πει κανείς για τον δρόμο στον οποίο μένω που τα τελευταία χρόνια έχει τραβήξει τόσο ράβε ξήλωνε, που αν τον είχε υπόψη του ο εργοδηγός στο γιοφύρι της άρτας θα ένοιωθε πλήρως μα πλήρως απενοχοποιημένος;

Τι να πει κανείς για την ατελείωτη λίστα στην καθημερινότητα τέτοιων παραδειγμάτων που μας δείχνει ότι είμαστε κουκουρούκουκου; Εδώ θα έρθει ο πονηρός και θα πει ναι, όμως υπάρχει και η διαφθορά… Ναι αλλά κανείς μας δεν έχει τη στοιχειώδη λογική να συμπεράνει ότι χρειάζονται και κανόνες; Ότι μπορεί εγώ να τα παίρνω στον τάδε τομέα, όμως θα την φάω σε κάποιον άλλο τομέα της ζωής μου όπου θα μου τη φιλάει κάποιος άλλος κ.ο.κ; Χωρίς κανόνες, είναι σαν να μας έχουν πετάξει όλους σε μία αρένα. Τον απέναντι θα τον υπερφαλαγγίσω, όμως τα νώτα μου δεν τα φυλάει κανείς, αφού δεν υπάρχει τοίχος. Και τα πισώπλατα χτυπήματα όχι μόνο επιτρέπονται, επιβάλλονται…

Δεν θέλω να συνεχίσω με τα παραδείγματα γιατί τα ξέρουμε και το κυριότερο να υφιστάμεθα όλοι στην καθημερινότητα. Συμπεραίνω όμως ότι ο Έλληνας μάλλον είναι μαζοχιστής. Ψηφίζει ανθρώπους ανίκανους να τον εκπροσωπούν ή για να κάνει την πλάκα του, ζει μια ζωή όπου είναι αναγκασμένος να τρέχει αντί να περπατάει, και βαδίζει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, (ο ίδιος έχει πεθάνει πριν από αυτή) και άρα τα ρήματα κουκιά μαγειρεμένα.