Δύο σημαντικότατες ερωτήσεις.

Στη ζωή οι ερωτήσεις είναι συνεχείς. Μερικές φορές ο ερχομός τους διαφαίνεται, άλλες φορές φαίνεται να ζωντανεύουν και να έρχονται από το πουθενά. Και πολλές φορές εκεί καταλήγουν κι όλας, στο πουθενά… Ο χορός των ερωτήσεων για κάποιους είναι πλούσιος, καθημερινός σχεδόν κατακλυσμικός, αφορά όλα τα θέματα και όλες τις καταστάσεις και για άλλους είναι μονότονος, επαναλαμβανόμενος, περιορισμένος και μηχανικός. Υπάρχουν αυτοί που οι ερωτήσεις που γεννούν είναι ποικίλες και αυτοί που οι ερωτήσεις τους περιορίζονται μόνο σε συγκεκριμένους τομείς και τους αρέσει να μην ασχολούνται καθόλου με άλλους. Η ζωή σε μία κοινότητα όπως αυτή των ανθρώπων είναι δομημένη πάνω σε αυτές. Υπάρχουν άτομα που ασχολούνται επισταμένα με το να ρωτούν , και άλλοι που συνεχώς για κάποιους λόγους ερωτούνται και καλούνται να δώσουν λύσεις και απαντήσεις. Βέβαια εδώ πρέπει να πούμε πως υπάρχει και ένα τρίτο είδος και είναι αυτοί που ασχολούνται με το να προκαλούν ερωτήσεις σε άλλους. Και αυτοί ακόμα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη είναι η κατηγορία αυτών που προκαλούν ερωτήσεις σε άλλους γιατί έχουν κάποιο όφελος έμμεσο ή άμεσο και η δεύτερη είναι αυτοί που δεν έχουν κάποιο όφελος αλλά προσπαθούν να μοιραστούν κάτι με τους άλλους, να επικοινωνήσουν. Η ταξινόμηση και η αξία όλων αυτών των ερωτήσεων είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και εξαρτάται όπως πολλά άλλα πράγματα από αυτόν που ρωτά, αλλά και από αυτόν που ερωτάται.

Υπάρχουν δύο όμως ερωτήσεις που για μένα έχουν ιδιαίτερη αξία και χρησιμότητα. Που μπορούν να αποτελέσουν αρχή για ισορροπία αλλά και ένα αρχικό φίλτρο που μπορεί να γλυτώσει τον άνθρωπο της πόλης κυρίως από πολλούς αναίτιους κύκλους και να τον βοηθήσουν να απολαύσει καλύτερα τη ζωή του και το χρόνο του. Μπορούν να παίξουν το ρόλο ενός καθημερινού αρχικού φίλτρου που θα μας ξεκαθαρίσει την πορεία από λάθος δρόμους αλλά και πιθανά σφάλματα και από τις βαριές πολλές φορές συνέπειες τους. Μπορούμε να τις χρησιμοποιούμε πολλές φορές της ημέρα, πριν από καθοριστικές αλλά και μικρότερες αποφάσεις που μπορεί να κληθούμε να πάρουμε.

Η πρώτη ερώτηση είναι: «Αυτό, σε τι μπορεί να κάνει τη ζωή μου καλύτερη;» Σε ένα κόσμο όπου ασχολείται πολύ με το περιτύλιγμα όπου το ιλουστρασιόν έχει κατακλύσει τα πάντα, όπου το περιτύλιγμα μετρά περισσότερο από το περιεχόμενο και όπου όλοι προσπαθούν να μας κάνουν να καταναλώσουμε περισσότερο και μαζικότερα, αυτή η ερώτηση όταν γίνεται, περιορίζει όλο αυτό το βουητό, όλο αυτό τον παρασιτικό θόρυβο να περιοριστεί. Γιατί αμέσως αμέσως με αυτή την ερώτηση καταργούμε το ιλουστρασιόν, και εξετάζουμε το πραγματικά σημαντικό. Και αυτό είναι φυσικά το περιεχόμενο. Και βλέπουμε αν το περιεχόμενο μας καλύπτει. Αν αξίζει τον κόπο, το χρήμα, την επένδυση. Αν μας προσφέρει κάτι ή αν είναι άλλη μία όμορφη καλοστημένη μπούρδα.

Η δεύτερη ερώτηση ακολουθεί την πρώτη. «Το έχω πραγματικά ανάγκη;» Αυτή κατά τη γνώμη μου είναι η δεύτερη ερώτηση ρουα-ματ. Με αυτή περιορίζουμε ακόμα περισσότερο την ουσία των πραγμάτων και οδηγούμαστε στην εξατομίκευση. Ναι, ζούμε όλοι μαζί, να κάνουμε πολλές φορές τα ίδια πράγματα, το καύσιμο όμως της ύπαρξης μας είναι οι διαφορές μας. Αν ρωτήσουμε τον εαυτό μας, στην αρχή πιο γενικά μετά όμως με περισσότερη αυστηρότητα, αν επαναλαμβάνουμε συχνά αυτή τη λέξη, τη λέξη πραγματικά, θα βρούμε το δρόμο μας. Γιατί όλοι σιγά σιγά θα ανακαλύπτουμε όλο και περισσότερο τί έχουμε ανάγκη. Και θα μαθαίνουμε περισσότερα για τον εαυτό μας, κάνοντας ταυτόχρονα τη ζωή μας πιο απλή και ουσιαστική. Θα εξελισσόμαστε, θα βελτιωνόμαστε, αφού δεν θα ξοδευόμαστε σε γόρδιους δεσμούς που μας ζητούν περισσότερη κατανάλωση άρα περισσότερη δουλειά για περισσότερο χρήμα, για περισσότερη κατανάλωση. Και τον κερδισμένο χρόνο θα μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε για βελτίωση. Και το περιβάλλον θα ωφεληθεί αφού θα πάψει η υπερεξάντληση των πόρων και θα αυξηθεί ο σεβασμός για τη φύση.

Πιστεύω σε αυτές τις δύο ερωτήσεις και τις υποστηρίζω. Είναι δύο καλές ερωτήσεις, μία ουσιαστική αρχή για πιο πολύπλοκες και δύσκολες ερωτήσεις, οι οποίες μπορεί να μας έρθουν αυτόματα και φυσικά αργότερα στην πορεία μας. Είναι γενικές και μπορούν να αποτελέσουν οδηγό αντιμετώπισης πολλών καταστάσεων, και μπορούν να βοηθήσουν πολύ καλά στην καταπολέμηση του στρες. Και οι δύο μαζί είναι μια ανάσα. Όπως όμως οτιδήποτε καλό σε αυτή τη ζωή, από πίσω κρύβουν ένα καινούργιο κόσμο.

Δουλεύοντας (με) το άλλο φύλο

Ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι ευλογία να δουλεύεις στον ίδιο χώρο με το άλλο φύλο. Αυτό είναι καθαρά μύθος. Και είμαι κάθετος σε αυτό. Στην εως τώρα πορεία της δουλειάς μου, είχα την ευκαιρία σε πολλές περιπτώσεις να είμαι ο μόνος άντρας ανάμεσα σε πάρα πολλές γυναίκες, ενίοτε και ο μοναδικός.
(quiz: Τί δουλειά κάνω; Δεν θα το βρείτε με τίποτα)
Οι εμπειρίες μου είναι ενδιαφέρουσες. Κατ ' αρχάς το πρώτο: Το ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ...
Μιλάμε για απιστευτους τόνους κουτσομπολιού, μιλάμε για τρομερά λεπτομεριακά, ανατριχιαστικά σχόλια, μιλάμε για πραγματικό κόλαφο.
Το δεύτερο: Η ατελείωτη λογοδιάρροια. Είναι το πρόβλημα κατά το οποίο το μικρότερο θέμα μπορεί να κρατήσει ώρες ολόκληρες.
Το τρίτο: το μανικιούρ πεντικιούρ, ο ζάρας και οι λοιποί εμπόροι... Βάλε μαζί και τον ανταγωνισμό και έχεις ως αποτέλεσμα γυναίκες να ασχολούνται πια εχει τον/την καλύτερη πεντικιουρίστα ποιά είναι εκείνη η τρομερή σκιά που κυκλοφόρησε και τα κάνει όλα αόρατα κτλ.
Το τέταρτο: Η κλισέ συζήτηση πόσο λαπάδες είναι οι σύγχρονοι άντρες. Η κλασική συζήτηση όπου με απαξιωτικά σχόλια κατηγορούν συλλήβδην όλο το αντρικό φύλο για τα μύρια κακά της μοίρας τους.
Το πέμπτο: Τα νεύρα. Που συμβαίνουν μία φορά το μήνα για ευνόητους λόγους και η κάθε μία (αφού είναι πολλές πάντα θα υπάρχει μία) είναι έτοιμη να τινάξει το κτίριο με μπουρλότο.
Το έκτο : Η απώλεια της ισσοροπίας. Νιώθεις ότι ζεις σε μεταπολεμική περίοδο και ότι είσαι από τους λίγους που επιβίωσαν.
Το έβδομο: Η απομόνωση. Σταδιακά ή θα εκφυλιστείς και θα αρχίσεις να συμμετέχεις, ή θα αποκοπείς και θα κάνεις σόλο καριέρα. Κανένα απο τά δύο δεν είναι καλό...
Γι' αυτό σου λέω ζήτω η ισορροπία για άλλη μία φορά

Elections...The next day

I was very sad to realize,
that once again, the people get what they deserve. In a country Of the EU, where corruption according to the statistics is top of the list problem, where wages are among the lowest, working hours the longest, where products and life cost is extremely expensive, where a very important part of our forests was burned during this summer and our politicians from all the major political parties thought it was ok to quarel for trivial political issues, in this country the people give to a very big extent the right to the same politicians to go on doing the only thing they are good in doing...
Appearing on tv., making announcements, getting payed more money, when everyone else gets the same, posing false dilemmas to the people and worrying whether their children will, later on get their position in the Greek parliament. And strangely, they seem to be doing all right because people here, in the state of Greece, vote not for the actions and decisions of their politicians, but because the only common denominator is because they are sweet or goodlooking, they recognise their surname, or because they see them often in tv.
As far as I am concerned, I felt obliged to write this small protest in English, because today I am ashamed of what goes on around me. And today for this 24 hours, I am ashamed that I am Greek.

Περί ....αγίας μαλακίας το ανάγνωσμα

"Είναι η κοινή και ψυχόλεθρος πανούκλα όπου φθείρει και απολλύει τους περισσότερους ανθρώπους του κόσμου και μάλιστα τους αθλίους νέους.

Γίνεται τριών λογιών ή με το χέρι το ίδιον του ανθρώπου ή με το χέρι άλλου ή με το κοπάνισμα και κτύπημα εις τα μηρία..."

Αυτά, μεταξύ άλλων είναι μερικά από τα πολύ διασκεδαστικά τα οποία μας έχουν κληρονομίσει περίπου από το 1800 μερικοί από τους σεβάσμιους πατέρες της καλής μας εκκλησίας σε ένα από τα πονήματά τους, το πηδάλιο που είναι ένας τύπος ερωτικού ποινολογίου που απ ' ότι διαβάζω είναι ακόμα σε ισχύ...

Και οποία σοφία των ανθρώπων αυτών, που παρουσιάζονται στις μέρες τόσο επίκαιροι όσο ποτέ, αφού αν ίσχυε έμπρακτα ο κανών, τότε όλα στη ζωή μας θα ήταν πολύ πολύ καλύτερα.
Και εγώ λέω: Πάς να ψηφίσεις, όπως θα κάνουμε όλοι μας σε μία εβδομάδα. Και πας ελαφρά τη καρδία, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη ή επειδή ο τάδε κύριος τζιτζιφιόγκος σου έταξε το δείνα μικροειδέστατο ρουσφετακίδιο για να μας κάτσει στο λαιμό για άλλη μία τετραετία. και μετά από λίγους μήνες όταν το ρουσφετάκι δεν θα έχει εκπληρωθεί ή όταν θα έχει ξεσπάσει το επόμενο μεγάλο "σκάνδαλαλάκι" και η μακρόχρονη μνήμη θα θυμηθεί και όλα τα προηγούμενα n (όπου το n τείνει στο άπειρο) σκανδαλα και σκανδαλάκια και ρεμούλες και τζιριτζάντζουλες, τότε θα προκύψει η μούτζα στον καθρέφτη για άλλη μία φορά...
Αν όμως δια νόμου ίσχυε εμπράκτος ο κανόνας Η' του πηδάλιου, τότε

"Ο μαλακίαν διαπραξάμενος, τεσσαράκοντα ημέρας ξηροφαγία διαιτώμενος και μετανίας εκάστης ποιών εκατόν"
Και έτσι αν υπήρχαν και τέτοιες τιμωρίες θα το ξανασκεφτόσουν πριν ψηφίσεις όπως εψήφισες...

Εξάλλου ας μην ξεχνούμε ότι όπως σημειώνεται, ο θεός μισεί τη μαλακία αφού θανάτωσε γι' αυτή τον αυνάν τον υιό του Ιούδα όπου πρώτος αυτός(;) έδειξε το κακό αυτό επάνω στη γη. Εξ ' ου και η ονομασία του, αυνανισμός... Και απ 'οτι φαίνεται αυτό όντως ισχύει αφού τον τελευταίο καιρό ο καλός θεούλης μας έχει ρίξει ήδη τις μισές πληγές του φαραώ στα κεφάλια μας τέτοιοι που είμαστε και λίαν συντόμως θα μας ρίξει και τις άλλες μισές. εγώ πάντως περιμένω τα βατράχια για να σιγουρευτώ (οι ακρίδες έχουν έρθει εδώ και πολύ καιρό και έχουν καταμασουλήσει τα πάντα)
όπερ έδει δείξαι

Επιστροφή μετά από μια μικρή τραγωδία...

Μία φορά και ένα καιρό ήταν ένας μικρός υπολογιστής...
Και μετά κόλλησε και μετά χάλασε, και μετά χρειάστηκε FORMAT! και μετά φτου από την αρχή να προσπαθείς να φέρεις βόλτα όλα αυτά που έχεις χάσει...
Αλλά επέστρεψα... και θα τα λέμε...

Κοίτα τί μου 'ρθε τώρα!!!

"Οι πιο ζωντανές στιγμες στη ζωή μερικές φορές είναι και οι πιο βρώμικες.
Το νέο Πσιτ με αίσθηση Σκατολίν με μαλακτικά συστατικά συνδυάζει την αξεπέραστη
καθαριότητα του Πσιτ με την φανταστική αίσθηση φρεσκάδας του Σκατολίν.
Πσιτ λερωθείτε, κάνει καλό!"

Αυτό το μήνυμα, είναι ο εφιάλτης μου!!! και θα σου πω αμέσως γιατί!!!
Είναι ένα μήνυμα που έχω διαβάσει ΑΠΕΙΡΕΣ φορές, και εξηγούμαι.
Κάθε, πρωί ξυπνάω ο κακοντέλης για να πάω στη δουλειά. Και σε ερωτώ, πως ξεκινά ο κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του τη μέρα του;
Μα φυσικά πάει εκεί που και ο βασιλιάς πάει μόνος του. Και ενώ είμαι κομμάτια, γιατί συνήθως δεν κοιμάμαι πάνω από έξι, εξίμησι ώρες, έχω κάθε πρωί το απειλητικό κουτί του πσιτ να με αντικρύζει, και να μου κάνει πλύση εγκεφάλου με το παραπάνω διαφημιστικό.

Και νοιώθω την ανάγκη να προχωρήσω ευθύς αμέσως σε ανάλυση!
Λέει: " Οι πιο ζωντανές στιγμές στη ζωή μερικές φορές είναι και οι πιο βρώμικες!"
Ξεκινούμε λοιπόν ως πρέπει, με μία γενικότητα, την οποία ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει καταπώς του αρέσει... Κάποιοι θα την ερμηνεύσουν κυριολεκτικά, κάποιοι άλλοι θα το δούν το πράγμα πιο πονηρά! Σε κάθε περίπτωση όμως όταν το διαβάζεις αυτό πρωί-πρωί, κομμάτια, και σε κουτί απορρυπαντικού νιώθεις τουλάχιστον ως βασιλιάς της σκόνης...

Συνεχίζει ο διαφημιστής και μετά τη γενικότητα σου ρίχνει το κυρίως πιάτο.

"Το νέο Πσιτ με αίσθηση Σκατολίν με μαλακτικά συστατικά συνδυάζει την αξεπέραστη
καθαριότητα του Πσιτ με την φανταστική αίσθηση φρεσκάδας του Σκατολίν."

Άρα εδώ με ένα σμπάρο διαφημίζουμε δύο τριγώνια. Βέβαια, το πσίτ έχει "αίσθηση" σκατολίν. Τί εννοεί εδώ ο παμπόνηρος διαφημιστής; είναι σαν αυτό που λέμε με γεύση τυριού; Δηλαδή χωρίς τυρί; Δηλαδή χωρίς μαλακτικό. Άρα, σε κοροϊδεύει; ή δεν στα λέει όλα;
Και συνεχίζει γράφοντας "συνδυάζει την καθαριότητα του πσιτ", (εγώ μέχρι τώρα νόμιζα ότι η καθαριότητα είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό και όχι χαρακτηριστικό των απορρυπαντικών!) για να κλείσει και εδώ αναφέροντας και πάλι την φανταστική (δηλαδή αυτή που είναι μόνο στο μυαλό μας;) "αίσθηση" φρεσκάδας (άντε πάλι με τις αισθήσεις).

και εντέλει: "Πσιτ λερωθείτε, κάνει καλό!"
Κάνει, καλό στην εταιρεία που πουλάει, στο βιομήχανο που θα γίνει πιο πλούσιος και στο διαφημιστή που θα έχει δουλίτσα για καιρό...

Και εγώ;

εγώ θα συνεχίσω να βλέπω αυτή την αηδία κάθε πρωί και να σκέφτομαι να αγοράσω ένα άχρωμο κουτί να βάζω το απορρυπαντικό μου, για να μη διαβάζω τις παπαρδέλες του καθενός...

Η αλητεία της ιατρικής.

Πολλοί, μα πάρα πολλοί γιατροί είναι αλήτες… Ας κάνουμε ένα νοητικό πείραμα. Ας υποθέσουμε ότι έχεις ένα συγγενή που για κάποιο λόγο είναι κατάκοιτος. Π.χ. έχει ζάχαρο, πίεση, πρόβλημα με την καρδιά και ένα παλιό εγκεφαλικό που τον έχει καθηλώσει. Και κάποια στιγμή επειδή είναι και μεγαλούτσικος, αλλά όχι και πάρα πολύ με τα σύγχρονα δεδομένα, (δηλ., 68-69 ετών, ας πούμε) έχει κάποια προβλήματα ούρησης (ας πούμε έχει να ουρήσει από το προηγούμενο βράδυ) Τον πας στο Νοσοκομείο, για να βρεθεί μία λύση. Εκεί τι απλούστερο, από το να του βάλουν κάποιο καθετήρα… Για κάποιους όμως μάλλον όχι τόσο κατανοητούς λόγους, (ας πούμε κακές εργαστηριακές εξετάσεις, λέω τώρα εγώ) μάλλον πρέπει να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Το πρόβλημα είναι σε ποιο τμήμα; Το παθολογικό; Το καρδιολογικό; Το νευρολογικό; Το πιο λογικό θα ήταν στο παθολογικό. Τελικά ας πούμε έτσι λόγω του νοητικού μας πειράματος πως εισάγεται στο νευρολογικό. Κάνει τον απαραίτητο έλεγχο, περνάνε οι μέρες και αντιμετωπίζεται το όποιο νευρολογικό του πρόβλημα (η αδυναμία στην ούρηση; Κάποιο εξαιρετικά μικρό και «αθώο» εγκεφαλικό;) Από την άλλη και εσύ που είσαι η γυναίκα του, έχεις τα χρονάκια σου, αλλά τι να κάνεις; Είσαι η μόνη που έχει ο δύστυχος…Και είσαι κάθε μέρα εκεί και τον φροντίζεις, και έτσι περνάει ο καιρός… Όμως τα πράγματα δεν φτιάχνουν γιατί ο άνθρωπος κατά βάση δεν έχει νευρολογικά προβλήματα από τα οποία κινδυνεύει η ζωή του, αλλά παθολογικά και καρδιολογικά και διαβητολογικά. Και δεν μεταφέρεται στην παθολογική για αδιευκρίνιστους λόγους, ούτε στη διαβητολογική γιατί κανείς δεν είναι αρμόδιος, και χειροτερεύει. Και εσύ, η γυναίκα του κρατάς πάντα στάση αναμονής και είσαι ευγενέστατη με όλους, και καταδεκτική. Και περνάει ο καιρός, και ο άνθρωπος χειροτερεύει. Και αρχίζουν αυτό που λένε οι γιατροί κατακλίσεις και ο άνθρωπος έχει και το ζάχαρο, και αρχίζει να σαπίζει η φτέρνα του. Και το λες στους γιατρούς, αυτοί είναι όμως νευρολόγοι… και αυτοί το λένε στους χειρουργούς, και περνάνε οι μέρες και περνάνε, και δεν γίνεται τίποτε και περνάνε πάλι, και το πόδι χειροτερεύει…και κάποια στιγμή ή ο άνθρωπος θα καταλήξει ή θα του κόψουν το πόδι. Και δεν έρχεται ένας ερμογιατρός να του φροντίσει λίγο την πληγή και να τον καθαρίσει. Και νοσηλεύεται σε ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ για διάστημα ενός μηνός και δεν διαφαίνεται καμία μα καμία θετική έκβαση!! Καλά μιλάμε στο νοητικό αυτό πείραμα, το σύστημα υγείας και το νοσοκομείο είναι γαμώ τα μπουρδέλα! Και τέτοια νοητικά πειράματα μπορεί να κάνω ατελείωτα!!!

Μετά από λίγο καιρό... και πάλι χαζοί

Ώρες ώρες απορώ και εγώ με τον προφητικό κατά τα άλλα λόγο του μπριζολίνου. Ομολογώ πως το ποιητικό του κείμενο με συγκίνησε βαθύτατα. Ήταν ένα σπαραξικάρδιο σημείωμα, που με τράνταξε σαν τον μέρμηγκα δίπλα από τον οποίο περπατά ένας ανέμελος ελέφαντας. Ο λόγος τόσο ρευστός, οι μεταφορές, τόσο μα τόσο σύγχρονες. Μπριζολίνε, αποδεικνύεις με αυτό το σημείωμα το ρομαντικό σου τάλαντο, τον ακριβή σου λόγο... και μου έδειξες πως έπασχες μαζί μου σε αυτή την κόλαση της τεχνολογικής γραφειοκρατικής αλητείας όπως εύγλωττα την ονομάτισες... Τώρα όμως επέστρεψα... Συντομότερα ίσως από ότι θα περίμεναν αλλά και θα ήθελαν πολλοί... Και θα συνεχίσουμε μαζί...

Που χάθηκε ο Σελήνιος;

Όχι, δεν παράτησε το blogging.
Όχι, δεν παράτησε τα εγκόσμια.
Όχι, δεν τον παράτησε η γυναίκα του και πίνει για να ξεχάσει.
Όχι, δε στραμπούληξε τα χέρια του.
Σελήνιε που έπεσες θύμα του Τεχνολογικού μας Μεσαίωνα.
Σελήνιε που η Γραφειοκρατία της Αλητείας σου έκοψε τον ομφάλιο λώρο με το διαδίκτυο.
Πότε, ώ πότε Σελήνιε θα μας ξαναχαϊδέψει το ασημένιο φως των μεστών σου λόγων;
Κανείς δε ξέρει;
Δε ξέρουν οι τεχνικοί που τιθασεύουν να φιδίσια καλώδια της επικοινωνίας μας.
Δε ξέρει η τεχνική στήριξη που μας σερβίρει κονσερβαρισμένα ψέμματα.
Δε ξέρει το λογιστήριο που απλά θέλει να σου κόψει ένα τιμολόγιο.
Δε ξέρει το αφεντικό που θέλει να πάρει καινούριο κόττερο.

Ω, Σελήνιε, εμείς προσμένουμε. Αυτοί δεν ενεργούν. Και μέχρι οι λόγοι σου να μας ηρεμήσουν τις ταραγμένες μας καρδιές...
Θα περιμένουμε...

Στέη τιούντ...

Όταν μου μιλάει το μυαλό μου...

Το μυαλό μου μου μιλάει συνεχώς.

Και μου λέει διάφορα πράματα.

Κάποια είναι χρήσιμα. Κάποια είναι ενοχλητικά.

Κάποια πρέπει να γίνουν επιτακτικά.

Ορισμένες φορές διαφωνώ με το μυαλό μου. Εκεί υπάρχει πρόβλημα.

Μου λέει: Κάνε αυτό. Εγώ του απαντώ: Ξεκόλλα.

Σαν γεροντοκόρη με πιέζει:

Κάνε το, κάνε το , κάνε το. Και εγώ του ανταπαντώ: Σε έχω βαρεθεί.

Κόφ’ το, γιατί

Θα ‘χουμε κακά ξεμπερδέματα… Τότε, μερικές φορές ηρεμεί…για λίγο. Μετά όμως μπορεί να επανέλθει ακόμα πιο απαιτητικό.

Τότε αποφασίζω ότι είναι η ώρα να το δελεάσω. Του προσφέρω μία εναλλακτική ενασχόληση.

Κάποιο « γλυκάκι», που θα του αποσπάσει την προσοχή. Ένα μικρό δωράκι, ας πούμε: Μία όμορφη οπτική παράσταση.

Μία υπόσχεση που θα το ευχαριστήσει.

Ένα παιχνίδι που θα το χαλαρώσει.

Πολλές φορές του ψιθυρίζω… νιώθω λέξεις να φτάνουν έως τη γλώσσα μου, η οποία όμως μένει ακίνητη,

και να γυρνάνε να κάνουν διάλογο με τον κύριο που κατοικεί αποπάνω.

Ορισμένες φορές κάνουμε υπέροχες συζητήσεις οι δυό μας.

Βέβαια, έτσι το καλομαθαίνω, γιατί δεν το έχω μάθει στο όχι.

Και αυτό όμως εντάξει… Προς το παρόν είναι εργατικό και την ψιλοκάνει τη δουλειά του, ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες.

Θα δούμε… Νομίζω ότι μία εκ των ημερών θα πρέπει να του δώσω κανά ρεπό για να ξεκουραστεί.

Εσύ πότε έδωσες του δικού σου άδεια για τελευταία φορά;

Όταν συμβαίνει ένα από ΑΥΤΑ τα 24ωρα...

Κάποιες φορές...
Ξεκινάς τη μέρα με τις καλύτερες διαθέσεις...
Όμως νωρίς το πρωί συνειδητοποιείς ότι παρόλο που αυτά που έχεις να κάνεις δεν είναι τόσο πολλά...
Δεν υπάρχει περίπτωση να τα προλάβεις...
και στην πορεία της μέρας προκύπτουν και άλλα... και
κάτι σου χαλάει... και δεν προλαβαίνεις να το επισκευάσεις,
και μετά χαλάει και κάτι άλλο...
και μετά προς το απόγευμα χαλάει και κάτι άλλο... και λές πάλι καλά που δεν το πήρα πρέφα γιατί θα μπορούσε να μου συμβεί κάτι κακό...
και το βράδυ μιλάς με κάποιον δικό σου να μάθεις κάποιο καλό νέο...
και μαθαίνεις ότι και αυτός έχει πρόβλημα και δεν είναι καλά...
τότε τί κάνεις;
εγώ θα κοιμηθώ και ελπίζω στη διάρκεια της νύχτας να μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου...
αν είναι να συμβεί και αυτό, τότε θα έχει πέσει και στο δικό σου... οπότε τι να κάνουμε...
χαιρετίσματα...

Αγαπημένα μου βιβλία

Ένα καλό βιβλίο είναι πάντα μια σοβαρότατη υπόθεση.

Να μερικές, υποθέσεις που είναι σημαντικές για εμένα:

Ο άνθρωπος ζάρι

Γυρίστε το γαλαξία με ωτοστόπ

V.A.L.I.S.

Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών

Οι σταυροφορίες από την πλευρά των Αράβων

Ο άνθρωπος που έγινε Θεός

Φαντάσματα στον εγκέφαλο

Ο βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ

Ελληνική μυθολογία

Βασανιστήρια και εξουσία

Άνοιξη στην Αθήνα;;;!::!;

Και όμως... και στην Αθήνα υπάρχουν μέρη σαν και αυτά που μπορείς να ξεκουραστείς, να ανασάνεις και να απολαύσεις τη φύση σε μεγάλα κέφια έχοντας ταυτόχρονα και οπτική της τσιμεντοαηδίας, έτσι για να μεγαλώνει η αντίστοιξη. Που θα μπορούσε να είναι αυτό το μέρος;;; θα δούμε λίγο αργότερα...

Χαιρετισμός...

Είναι αλήθεια πολύ ενδιαφέρον και παράξενο πως μπορεί να ερμηνεύσουν το ίδιο γεγονός διαφορετικοί άνθρωποι ανάλογα με τα συμφέροντά τους, και πως συμμετέχουν σε αυτό συναισθηματικά ανάλογα με τον τρόπο που το βιώνουν... Είναι παράξενο επίσης να χαιρετάς κάποιον άγνωστο, που έχεις αναλάβει να τον φροντίζεις για καιρό. Δεν επικοινωνούσες μαζί του, δεν μιλούσες καν την ίδια μητρική γλώσσα. Δεν υπήρχε σημείο επαφής, δεν υπήρχε καν κάποια αντίδραση. Εσύ τον φρόντιζες όσο καλύτερα μπορούσες και δεν ήξερες πως αυτός ένοιωθε... Μπορεί να ήθελε να σου πει, σταμάτα! μην το κάνεις πια αυτό. Και όμως, δεν μπορούσε. Και από σήμερα έχει πάψει να έχει την ανάγκη σου. Και κάποιοι λυπούνται, και κάποιοι χαιρόνται που ξεκουράζεται, και κάποιοι νιώθουν ανακούφιση γιατί τώρα θα ξεκουραστούν και αυτοί λίγο περισσότερο...και εσύ; είσαι προβληματισμένος για όλα αυτά... Γειά σου ρε Λέοντα, ας ξεκουραστείς όπως σου αξίζει

Οι περιπέτειες του Ποκοπίκο Ι

Οι περιπέτειες του ποκοπίκο Ι

Ο ποκοπίκο τεντώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα. Ήταν Δευτέρα πρωί, και το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να το κουνήσει έστω και ένα εκατοστό από το ζεστό του, μαλακό και ευωδιαστό κρεβατάκι. Σε λίγο όμως, το ξυπνητήρι ξαναχτύπησε. Ήταν ένα από αυτά τα αυθάδικα πολύπλοκα ξυπνητήρια που για να τα κλείσεις μόνιμα πρέπει να είσαι και με τα δύο μάτια ανοιχτά, σε πλήρη συνείδηση και πιθανότατα καθισμένος και όχι ξαπλωτός… Δυστυχώς δε, ήταν σε τόση απόσταση από το κρεβάτι, έτσι ώστε να απαιτείται ένα καλό τέντωμα για το κλείσιμό του, ένα τέντωμα που πολλές φορές ήταν μοιραίο να διακόψει ένα από τα υπέροχα όνειρα του. Σε αυτά, πάντα είχε το ρόλο του πρωταγωνιστή σε μία υπέροχη περιπέτεια, π.χ. ήταν μαχαραγιάς και διέθετε ένα τεράστιο χαρέμι, ηγούταν ενός παντοδύναμου στρατού, ή απλώς πρωταγωνιστούσε σε μία περιπέτεια με δυνατά κυνηγητά. Σήμερα βέβαια έβλεπε κάτι διαφορετικό… Κάτι που ερχόταν κατευθείαν από το παρελθόν, πριν η αντρική του φύση επιβάλει τα βαρετά περιπετειώδη «αντρικά» όνειρα…

Έτσι ο ποκοπίκο έκανε να στρίψει προς τα δεξιά και να συνεχίσει το υπέροχο ταξίδι στην καραμελούπολη. Εκεί, όλα τα πράγματα ήταν φτιαγμένα από γλυκιά καραμέλα, οι βρύσες έτρεχαν κόκα κόλα, για να είσαι υγιής έπρεπε να τρως τουλάχιστον μία φορά την ημέρα γαριδάκια και άλλη μία παγωτό (χειμώνα και καλοκαίρι) και ήσουν υποχρεωμένος να κάνεις μπάνιο μόνο δύο φορές την εβδομάδα…

Τότε άξαφνα, μία κακή, πολύ κακή και επιθετική σκέψη μπήκε ξαφνικά στο μυαλό του, σα μύγα που μυρίστηκε φρέσκα σκατά. Είχε φτάσει το πρωί… Ήταν δευτέρα…και ω ναι, δεν ζούσε στην καραμελούπολη, αλλά στην τενεκεδούπολη και είχε πάλι απεργία, στα λεωφορία…και στα τρόλεϊ…και στον ηλεκτρικό! Πανικός κυρίευσε τον κακόμοιρο ποκοπίκο… Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει παρά να π ε ρ π α τ ή σ ε ι προς τη δουλειά;

Και πιστέψτε με, αυτό δεν είναι κάτι τόσο απλό όσο ακούγεται! Η αλήθεια είναι πως δούλευε σε ένα πολύ παράξενο μέρος… Δούλευε στο κέντρο της τενεκεδούπολης και είχε μία πολύ νευραλγική θέση, από την οποία εξαρτιόταν ολόκληρη η εύρυθμη λειτουργία της πόλης! Κύρια δουλειά του ήταν να χαϊδεύει τους συμπολίτες του. Μερικές φορές, όταν τα πράγματα στη δουλειά ήταν πολύ μα πολύ πιεσμένα, έπαιρνε και άλλες επιπλέον αρμοδιότητες και ευθύνες. Αναγκαζόταν να τους γαργαλάει και που και που ακόμα και να τους φυσάει φαγουρόσκονη στη μύτη για να κάνουν μερικά καλά φτερνίσματα.

«Παιδί μου ποκοπίκο, δεν υπάρχει τίποτα πιο υγιεινό από τρία τέσσερα καλά φτερνίσματα για να ξεκινήσεις τη μέρα σου» του έλεγε συχνά-πυκνά ο πατέρας του με διδακτικό ύφος. Είναι το μυστικό της ευεξίας μου και πρέπει να ακολουθείς το παράδειγμά μου.

Αυτό ήταν άλλο ένα σημαντικό πρόβλημα του ποκοπίκο. Επειδή ήταν πολύ ευγενικός αλλά και καταδεκτικός, όλοι νόμιζαν ότι δεν είχε άποψη για τα πράγματα και τρελαίνονταν να του κουνούν το δάκτυλο και να του λένε τι να κάνει! Αυτός ο κακομοίρης για να μην τους στενοχωρήσει προσπαθούσε να κάνει ή να υποδύεται πως κάνει αυτά που του έλεγαν. Όμως αυτό τον έβαζε συχνά σε μεγάλους μπελάδες, γιατί αυτά που του έλεγε ο ένας, έρχονταν σε σύγκρουση με αυτά που του έλεγε ο άλλος και στο τέλος όλα γίνονταν μπάχαλο. Για να γίνω πιο σαφής: του έλεγαν… Ένα καλό γαργάλημα είναι καλό να ξεκινά από τις πατούσες των ποδιών και να ανεβαίνει προς τα πάνω. Αυτό είναι η φυσιολογική τάξη των πραγμάτων και έτσι πρέπει πάντα να ξεκινάς. Σκέψου (του έλεγαν)… Γαργαλάς την πατούσα κάποιου… Η ανατριχίλα δεν θα αρχίσει να ανεβαίνει προς τα πάνω έως την σπονδυλική στήλη; Άρα αυτό αποδεικνύει την αλήθεια της μεθόδου… Κάποιος άλλος όμως επίσης του έλεγε: Το σωστό γαργάλημα πρέπει να ξεκινά από την αμασχάλη… (η οποία πρέπει πάντα να έχει μακριές τρίχες για τη μέγιστη απόλαυση…) και να προχωρεί προς τα κάτω γιατί έτσι η ευχαρίστηση εξελίσσεται σταδιακά και διαρκεί περισσότερο… Να ξεκινάς από πάνω!

Αυτός συνήθως ξεκινούσε από τη μέση και μερικές φορές πήγαινε προς τα πάνω, μερικές προς τα κάτω, έτσι όμως ούτε ο ίδιος ήταν απόλυτα ικανοποιημένος, ούτε και οι άλλοι που έβλεπαν ότι τελικά δεν άκουγε κανένα.

Δυστυχώς λοιπόν σήμερα έπρεπε να βιαστεί περισσότερο, αφού θα περπατούσε προς τη δουλειά, κάτι το οποίο φρόντισα να τονίσω προηγούμενα, γιατί έχω και εγώ το σκοπό μου… Άπλωσε λοιπόν τα ποδαράκια του για να τεντωθεί και να χασμουρηθεί και πάνω που ήταν έτοιμος να σηκωθεί, του ήρθε ένα μικρό και ευωδιαστό χεράκι στη μούρη που πολύ τον αναστάτωσε, γιατί δεν ήταν το δικό του, απ’ όσο μπορούσε να υποθέσει. Άνοιξε το αριστερό του μάτι και κοίταξε προς τα δεξιά για να δει την προέλευση του χεριού-εισβολέα και αμέσως ηρέμησε γιατί είδε πως το χέρι ανήκε στην αγαπημένη του αφροξυλάνθη, που κοιμόταν δίπλα του. Της έβγαλε την γλώσσα για αυτό που μόλις του είχε κάνει και με σβέλτες αποφασιστικές κινήσεις σηκώθηκε από το κρεβάτι και έτρεξε ευθύς προς την τουαλέτα για να κάνει τα πρωινά του πίου (αφού η γλυκιά του αφροξυλάνθη είχε πολύ ευαίσθητη ακοή και πολύ ευπρόσβλητη μύτη και όσο και να το κάνουμε ο ποκοπίκο ήταν και τζέντλεμαν με τα όλα του… Αφού ολοκλήρωσε με χαρακτηριστική ευκολία το δύσκολο τούτο έργο (του πίου στην τουαλέτα δηλαδή), πρόλαβε να καθαρίσει μόνο το ένα μάτι από την πρωινή του τσίμπλα γιατί θεώρησε ότι ήταν αρκετό για να βλέπει στην αρχή της ημέρας, έβηξε τρεις φορές για να πιάσει γούρι, έλεγξε την μύτη του στον καθρέφτη για να σιγουρευτεί ότι δεν υπήρχε κανάς απρόσκλητος μουσαφίρης και αγχωμένος έκλεισε την πόρτα της μικρής του ερωτικής φωλιάς για να βγει έξω και να αντιμετωπίσει τον κόσμο…

Συνεχίζεται…

Τα αγαθά κόλποις κτώνται...

Η καθημερινή Ελληνική πραγματικότητα θυμίζει καλογυρισμένο θρίλερ επιπέδου υπερπαραγωγής. Τα αγαθά κόλποις κτώνται μου είπε ένας γνωστός και αυτό μοιάζει να είναι το σύνθημα στο μυαλό κάθε Νεοέλληνα. Άραγε έτσι να ήταν και παλιότερα; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που βιώνουμε είναι παρόμοιο με το σαπούνι στο μπάνιο της φυλακής. Ο διπλανός με χαρακτηριστική ευκολία το πετάει μπροστά σου και αν κάνεις το λάθος και προσπαθήσεις να τον βοηθήσεις σκύβοντας να το πιάσεις… την πάτησες. Πρέπει να το παραδεχτούμε. Είμαστε ένας λαός μπαγαπόντηδων, χαβαλέδων και αναξιόπιστων.
Η σύγχρονη Ελλάδα είναι η εφαρμογή της θεωρίας του χάους στην καθημερινότητα. Και είναι απορίας άξιο πως συνεχίζουμε να επιβιώνουμε… Αυτή είναι η μαγεία της ζωής… Δεν ξέρω το γιατί, όταν όμως με ρωτούν για την εικόνα που έχω για τη σύγχρονη Ελλάδα δεν μου έρχεται στο μυαλό οτιδήποτε θετικό ή όμορφες εικόνες. Η επαρχία μου δημιουργεί συναίσθημα ολοκληρωτικής εγκατάλειψης, τα κύρια αστικά κέντρα εικόνες κυψέλης. Τα «μεγάλα έργα» τα έχω συνδέσει με συστηματική εκμετάλλευση, αφού ενώ γίνονται με δημόσιο χρήμα, για να τα απολαύσεις πρέπει να τα πληρώνεις μέσω διοδίων, τελών, εισιτηρίων. Οι δρόμοι είναι απελπιστικά γεμάτοι και αναγκάζεσαι να σπαταλάς τη μισή σου μέρα ανάμεσα σε τσαντισμένους(-νες), αγχωμένους(-νες) και επιθετικούς(-κες). Ακόμα και εκείνη η Κυριακή που επισκεπτόμασταν κάποτε δωρεάν αρχαιολογικούς χώρους έχει πια περάσει ανεπιστρεπτί. Το τζάμπα πέθανε, εκτός από ένα τομέα! Τη τζάμπα εργασία, γιατί από ότι φαίνεται κατά εκεί πάει το πράγμα. Τα ωράρια αυξάνονται, οι μισθοί και οι συντάξεις συρρικνώνονται. Η λύση; Δεν ξέρω, θα προκύψει μόνη της. Εξάλλου Έλληνας δεν είμαι κι εγώ; Γι’ αυτό λέω: ας βγάλει κανένας, άλλος το φίδι από την τρύπα… Εγώ θα κάνω τον κινέζο…(ο οποίος παρεμπιπτόντως επελαύνει με βήμα γοργό)…ή τον μαύρο (μπα, και αυτός καλά πάει, αφού ο άνθρωπος σκοτώνεται στη δουλειά)… εντάξει, θα κάνω τον Έλληνα!…

Το δικαίωμα στην τεμπελιά

Ή μάλλον καλύτερα η υποχρέωση στην τεμπελιά. Εδώ θα παρουσιάσω μερικά αποσπάσματα από ένα συγκεκριμένο έργο (το δικαίωμα στην τεμπελιά) ενός σημαντικού και πολύ πολύ ρομαντικού ανθρώπου... Ήταν ο Paul Lafargue, σοσιαλιστής, συγγραφέας,δημοσιογράφος και γάτος, αφού παντρεύτηκε και την κόρη του Carl Marx και γι' αυτό και τον θυμάται που και που κανένας άνθρωπος, άσε που όλο και κάτι θα μασούλησε η μασελίτσα του από τον πεθερούλη γιατί καλός ο σοσιαλισμός, αλλά και να πονάει και το στομαχάκι από την αφαγιά είναι κρίμα και άδικο. Εκεί λοιπόν που την είχε πέσει κάτω σε κανά λιβαδάκι στη Γαλλία όπου πολύ τον ευχαριστούσε μία και είχανε καλό φαγητό, μπόλικη μπαγκέτα και εύκολες γυναίκες, σα να του καλοάρεσε και είπε επειδή ήθελε πάντα να βασίζεται σε ιδεολογικά στρώματα και όχι στο απλό τραπεζομάντιλο του πικ νικ, "ρε δε γράφω για το δικαίωμα στην τεμπελιά να τους κουφάνω όλους;" Και το έκανε...και σήμερα μοιάζει και λίγο ρομαντικό, και ο λόγος του λίγο εξεζητημένος, όπως και τα παραδείγματά του, αλλά ρε παιδιά... Ο άνθρωπος ήταν μπροστά από την εποχή του...και από τη δικιά μας...και η ουσία είναι ο τίτλος...το ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην τεμπελιά...

"Το δικαίωμα στην τεμπελιά"

Πωλ Λαφάργκ, Φυλακές Αγίας Πελαγίας, 1883

«Ας είμαστε τεμπέληδες σ’ όλα, έξω απ’ τον έρωτα, το πιοτό και την τεμπελιά».

Λέσινγκ

Η δουλειά είναι το αίτιο κάθε λογικής διανοητικού εκφυλισμού και κάθε λογής οργανικής παραμόρφωσης. Συγκρίνετε το καθαρόαιμο άλογο των σταύλων του Ρότσιλντ, που το φροντίζουν ένα κοπάδι δίποδοι υπηρέτες, με το ψωράλογο των νορμανδικών αγροκτημάτων, που οργώνει τη γη, κουβαλάει την κοπριά και μεταφέρει τη σοδειά. Δέστε τον ευγενικό άγριο που οι ιεραπόστολοι του εμπορίου κι οι έμποροι της θρησκείας δεν τον έχουν ακόμη διαφθείρει με το χριστιανισμό, τη σύφυλη και το δόγμα της δουλειάς και δέστε έπειτα τους δικούς μας θλιβερούς δούλους των μηχανών.

...........................................................................

Όταν θα πάψουν να υπάρχουν υπηρέτες και στρατηγοί που θα φορούν γαλόνια, όταν θα πάψουν να υπάρχουν ελεύθερες ή παντρεμένες πόρνες που θα στολίζονται με δαντέλες, όταν θα πάψουν να υπάρχουν κανόνια για φτιάξιμο και παλάτια για χτίσιμο, θα χρειαστεί να επιβάλουμε, με νόμους αυστηρούς, στις εργάτριες και στους εργάτες της δαντέλας, των σιδηρουργείων και των οικοδομών να κάνουν ασκήσεις κωπηλασίας και ρυθμικής προκειμένου ν’ αποκαταστήσουν την υγεία τους και να τελειοποιήσουν τη ράτσα. Απ’ τη στιγμή που τα ευρωπαϊκά προϊόντα θα καταναλώνονται επιτόπου και δεν θα μεταφέρονται στου διαόλου τη μάνα, θα χρειαστεί οι ναύτες, οι χαμάληδες κι οι καροτσιέρηδες να την αράξουν και να μάθουν να γλεντούν. Οι τρισευτυχισμένοι Πολυνήσιοι θα μπορούνε τότε να ριχτούν στον ελεύθερο έρωτα δίχως φόβο για τις κλωτσιές της πολιτισμένης Αφροδίτης και για τα κηρύγματα της ευρωπαϊκής ηθικής.

...........................................................................

Αν, ξεριζώνοντας απ την καρδιά της το διεστραμμένο πάθος που την κυβερνά και διαστρεβλώνει τη φύση της, η εργατική τάξη ύψωνε το φοβερό ανάστημά της όχι για ν’ απαιτήσει τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που δεν είναι τίποτε άλλο απ’ τα δικαιώματα της εκμετάλλευσης ούτε και το Δικαίωμα στη δουλειά που δεν είναι τίποτε άλλο απ το δικαίωμα στην εξαθλίωση, μα για να σφυρηλατήσει έναν ατσάλινο νόμο που θ’ απαγόρευε στον καθένα να δουλεύει περισσότερες από τρεις ώρες τη μέρα, η Γη, η γριά Γη, ξετρελαμένη απ τη χαρά της θα ‘νιωθε να γεννιέται μέσα της ένα καινούργιο σύμπαν.

...........................................................................

Ω Τεμπελιά, σπλαχνίσου τη μακροχρόνια δυστυχία μας! Ω Τεμπελιά, μάνα των τεχνών και των ευγενικών αρετών, γίνε το βάλσαμο για την ανθρώπινη αγωνία!

Περί εξαφανίσεων... Έτσι για να συνηθίζουμε...

Ως γνωστόν, υπάρχει μια συνωμοσιολογία τον τελευταίο καιρό περί κοσμοϊστορικών γεγονότων, αλλαγή του καιρού, φαινόμενου του θερμοκηπίου, έλλειψης νερού, πετρελαίου, αντρών (λένε οι γυναίκες, εγώ δεν το πιστεύω). Έτσι λοιπόν για να μην ξεχνιόμαστε, είπα να μαζέψω καμιά πληροφορία για την εξαφάνιση ενός άλλου σημαντικού είδους του πλανήτη, έτσι για να ξέρουμε τί μπορεί να μας βρει πριν το επόμενο ξημέρωμα...

10 Θεωρίες για την εξαφάνιση των Δεινοσαύρων.

Οι δεινόσαυροι είναι ένα θέμα που μαγεύει τους πάντες. Μέσα στο πλήθος των επιστημονικών πληροφοριών, αλλά και στην αβεβαιότητα που οδηγεί η εξαφάνισή τους σε μια εποχή που ο άνθρωπος δεν είχε καν εμφανιστεί στον πλανήτη, ξεχωρίζουν 10 θεωρίες που προσπαθούν να ερμηνεύσουν αυτήν ακριβώς την αιτία της εξαφάνισης τους. Κάποιες από αυτές τις θεωρίες αλληλοσυμπληρώνονται, κάποιες είναι περισσότερο ή λιγότερο τραβηγμένες. Στις περισσότερες από αυτές, ένα εξωτερικό γεγονός οδηγεί σε κατακλυσμική περιβαλλοντική αλλαγή.

1. Σύγκρουση με αστεροειδή.

Είναι ίσως η πιο διαδεδομένη. Υποστηρίζει πως ένας αστεροειδής μεγάλου μεγέθους, διαμέτρου περίπου 3 ή 3,5 km συγκρούστηκε με την γη στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου. Το τι έγινε μετά την σύγκρουση είναι ακόμα υπό αμφισβήτηση. Η επικρατούσα άποψη είναι πως η σφοδρότητα της σήκωσε τόση σκόνη στην ατμόσφαιρα ώστε η γη καλύφθηκε ολόκληρη από ένα πέπλο που εμπόδιζε τις ακτίνες του ήλιου να περάσουν. Η συνεπαγόμενη πτώση της θερμοκρασίας ήταν θανατηφόρα για τα ποικιλόθερμα ζώα όπως οι δεινόσαυροι. Η υπόθεση αυτή στηρίζεται κυρίως στο γεγονός της ύπαρξης ιριδίου στο φλοιό της γης, στο ίδιο ή κοντά στο ίδιο γεωλογικό επίπεδο με απολιθώματα. Η παρουσία του υποδηλώνει σύγκρουση με ουράνιο σώμα, αφού είναι σπάνιο στην επιφάνεια της γης, πλούσιο όμως στους αστεροειδείς.

2. Ηφαιστειακή έκρηξη.

Η ηφαιστειακή θεωρία υποστηρίζει πως υπήρξε μεγάλη δραστηριότητα στην περιοχή της σημερινής Ινδίας. Πολλαπλές και συχνές εκρήξεις γέμισαν την ατμόσφαιρα με διοξείδιο του άνθρακα με αποτέλεσμα δημιουργία φαινομένου του θερμοκηπίου. Η απότομη αλλαγή στο παγκόσμιο κλίμα αποδείχθηκε υπερβολική για τα γιγαντιαία ερπετά. Αυτό που είναι ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη θεωρία είναι πως είναι σύμφωνη με την ύπαρξη ιριδίου στο φλοιό της γης.

3. Γαλαξιακή σκόνη

Όπως και οι περισσότεροι επιστήμονες έτσι και οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας θεωρούν πως η αλλαγή του κλίματος ήταν ο κρίσιμος παράγοντας που ευθύνεται για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων. Το ιδιαίτερο στοιχείο της είναι η αιτία της αλλαγής αυτής. Η υπόθεση είναι πως το ηλιακό μας σύστημα κατά την Μεσοζωϊκή περίοδο περνούσε από ένα μαζικό νέφος Γαλακτικής σκόνης. Η σκόνη έπαιξε το ρόλο καυσίμου για τον ήλιο, κάνοντάς τον λαμπρότερο και ζεστότερο. Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει τις υψηλότερες θερμοκρασίες αυτής της περιόδου. Μετά, στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου το ηλιακό σύστημα πέρασε έξω από το σύννεφο αυτό. Το αποτέλεσμα; Αυτόματο χαμήλωμα των θερμοκρασιών στη γη και πέρασμα των δεινοσαύρων στην ιστορία ή μάλλον στην προϊστορία. Το κύριο μειονέκτημα της θεωρίας αυτής είναι πως είναι με τα σημερινά δεδομένα αδύνατο να επαληθευτεί.

4. Θεωρία επέκτασης του Αρκτικού ωκεανού

Αυτή είναι σίγουρα μια από τις πιο τραβηγμένες θεωρίες. Υποστηρικτές της, αναφέρουν πως μέσα στη Μεσοζωϊκή περίοδο ο Αρκτικός ωκεανός «απομονώθηκε» για μια περίοδο. Αυτή η απομόνωση παρήγαγε ένα πιο κρύο, γλυφό και ανάλατο νερό. Κάποια στιγμή αργότερα ο Αρκτικός επανενώθηκε με τα ζεστότερα, αλμυρότερα νερά του Ατλαντικού. Το αποτέλεσμα ήταν μαζική πτώση στην επιφανειακή θερμοκρασία των ωκεανών. Οι θιασώτες της θεωρίας αυτής υποστηρίζουν πως αυτό θα ήταν αρκετό για την παγκόσμια πτώση της θερμοκρασίας κατά 10 ⁰C.

5. Θηλαστικά κυνηγοί

Η κρατούσα άποψη εδώ είναι πως η ανάπτυξη των θηλαστικών στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου οδήγησε στην εξάλειψη των μεγάλων ερπετών. Τα θηλαστικά ήταν άμεση απειλή για τους δεινόσαυρους γιατί τρέφονταν κατευθείαν από τα αυγά τους. Μη μπορώντας να ανταγωνιστούν τους καινούργιους τους αντιπάλους, οι δεινόσαυροι σιγά μεταμορφώθηκαν σε μικρά, θερμόαιμα ζώα. Αυτή η θεωρία είναι ενδιαφέρουσα, αλλά φαίνεται δύσκολο μόνο τα θηλαστικά να ευθύνονται για το χαμό των δεινοσαύρων.

6. Αντιστροφή μαγνητικού πεδίου.

Το μαγνητικό πεδίο της γης την προστατεύει από εξωτερικές δυνάμεις όπως είναι η κοσμική ακτινοβολία. Περιοδικά το πεδίο μεταβάλλεται και αλλάζει πολικότητα. Η τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν πριν 700.000 χρόνια. Σε μια λοιπόν τέτοια περίπτωση προσωρινής μεταβολής του μαγνητικού της πεδίου, η γη εκτέθηκε σε υψηλά επίπεδα κοσμικής ακτινοβολίας. Αυτή η θεωρία λειτουργεί καλά μαζί με αυτή τη θεωρία της σουπερνόβα. Δυστυχώς καμία από τις δυο θεωρίες δεν μπορεί να υποστηριχτεί με βεβαιότητα.

7. Κλίση τροχιάς.

Η αλλαγή του κλίματος δεν ήταν μια τραυματική δράση όπως αυτή της σύγκρουσης με ένα μετεωρίτη, αλλά μια αργή, περιοδική αλλαγή της κλίσης τροχιάς της γης. Τέτοιες αλλαγές ήταν υπεύθυνες για την εποχή των παγετώνων στο παρελθόν, με τελευταία αυτή 10.000 χρόνια πριν. Υποστηρικτές της θεωρίας αυτής επισημαίνουν πως δεν είναι υπερβολικά τολμηρό να υποστηρίξουμε πως μια παρόμοια εποχή παγετώνων ήταν καταστροφική για τα ποικιλόθερμα ζώα. Στα υπέρ της υπόθεσης αυτής είναι πως δεν χρειάζεται εξωτερικό γεγονός για την υποστήριξη της.

8. Κοσμική ακτινοβολία από κοντινή Σουπερνόβα.

Όπως υπονοείται και από το όνομά της, η θεωρία υπονοεί πως μια κοντινή Σουπερνόβα δημιούργησε τεράστια ποσά ραδιενέργειας, ικανά να σκοτώσουν όλους τους δεινοσαύρους. Αυτή η θεωρία όμως έχει αρκετά κενά. Το πρώτο είναι ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις μιας τέτοιας Σουπερνόβα στο παρελθόν. Το δεύτερο είναι πως η θεωρία δεν εξηγεί: Γιατί να πεθάνουν μόνο οι δεινόσαυροι και τίποτε άλλο;

9. Ασθένεια.

Άλλη μια πιθανή εξήγηση είναι η έξαρση επιδημιών στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου. Ίσως λόγω μετάλλαξης ενός κοινού ιού, η ασθένεια εξαπλώθηκε γρήγορα στις κοινότητες των δεινοσαύρων. Ενώ η ασθένεια ίσως να μην ήταν ικανή για την εξολόθρευση όλου του είδους, ίσως όμως να ήταν αρκετή για τη σημαντική μείωση της γονιδιακής ποικιλότητας, με αυτό τον τρόπο προδικάζοντας την εξαφάνιση τους. Οι αντιρρήσεις εδώ προέρχονται από την μη-ειδικότητα της επιδημίας: Γιατί η αρρώστια να χτυπήσει όλους τους δεινόσαυρους και όχι μερικά συγγενικά είδη; Οι υποστηρικτές ανταπαντούν λέγοντας πως ακόμα και η εξαφάνιση λίγων ειδών θα ήταν αρκετή να διαταράξει το ευαίσθητο οικοσύστημα από το οποίο όλοι οι δεινόσαυροι εξαρτώνταν.

10. Πνιγμονή

Η τελευταία των θεωριών που αναφέρονται εδώ λεει πως οι δεινόσαυροι πέθαναν λόγω μιας απότομης πτώσης του οξυγόνου της ατμόσφαιρας. Όπως εξηγεί η υπόθεση Pele οι δεινόσαυροι εξελίχθηκαν και προσαρμόστηκαν σε ένα περιβάλλον πλούσιο σε οξυγόνο. Δείγματα αέρα παγιδευμένα σε κεχριμπάρι απέδειξαν υψηλά επίπεδα οξυγόνου στη Μεσοζωϊκή και Κρητιδική περίοδο. Επιστήμονες αναφέρουν ως πρόσθετες αποδείξεις τα μικρά ρουθούνια των δεινοσαύρων και την έλλειψη διαφράγματος. Τι ήταν όμως υπεύθυνο για αυτή τη μεταβολή; Η απότομη πτώση ίσως οφείλεται σε άνοδο της ηπειρωτικής πλάκας, η οποία εξέθεσε τον αέρα σε οργανική ύλη που απορροφούσε οξυγόνο. Η συνεπαγόμενη πτώση στο οξυγόνο αποδείχθηκε υπερβολική για τους δεινόσαυρους

Ένα μικρό χρονικό του χρόνου

Αρχή.

«Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον Ουρανό και την Γη, και η Γη ήταν χωρίς μορφή και κενό. Παντού κυριαρχούσε το σκότος.» Ωραία, αλλά θα τρελαινόμαστε να μάθουμε τι έγινε πριν όλα αυτά. Ένα είναι βέβαιο. Η βίβλος δεν καταπιάνεται με αυτό το ζήτημα, ενώ ο μύθος της γένεσης μας λεει απλά πως δεν υπήρχε πριν, τουλάχιστον κατά μια κατανοητή για τους πολλούς έννοια. Οι περισσότεροι από εμάς, σχεδόν όλοι για την ακρίβεια, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πως ο χρόνος είχε κάποτε αρχή και κάποτε πιθανότατα θα καταλήξει σε κάποιο τέλος. Ναι, αλλά αν υπήρχε αρχή τι γινόταν κανά δυο ώρες πριν; Ε ρε μπελάς που με βρήκε…
Τη δεκαετία του 1870 ο άγγλος αρχαιολόγος George Smith, χάρη σε ανασκαφές που πραγματοποιούσε κοντά στην πόλη της Μοσούλης (στο νοτιοδυτικό Ιράκ) ανακάλυψε πως η βιβλική αναφορά της γένεσης, « στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον Ουρανό και την Γη» ήταν ένας μύθος που οι εβραίοι είχαν αντιγράψει σε μεγάλο μέγεθος από τους Ασσύριους, αρχαίους απογόνους των Σουμερίων. Από τότε φυσικά πολύ νερό κύλησε στ’ αυλάκι και πολλές θεωρίες αναπτύχθηκαν για να αντικατασταθούν τελείως ή να τροποποιηθούν από άλλες. Μία μάλιστα, η πιο διαδεδομένη στην εποχή της και αρκετά διασκεδαστική, ήταν αυτή του Ιρλανδού αρχιεπισκόπου της Αγγλικανικής εκκλησίας James Ussher. Δημοσιεύθηκε στα 1656 στην χρονολογία του με τίτλο : ”Annales veteris testamenti a prima mundi origine deducti” ( Τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης υπολογισμένα από την αρχή του Χρόνου). Αυτός ο ευρυμαθής κύριος λοιπόν, υπολόγισε πως ο κόσμος ξεκίνησε τη λειτουργία του το 4004 π.Χ., ακριβώς το μεσημεράκι της 23ης Οκτωβρίου!

Δευτερόλεπτα

Το χρέος που οφείλουμε στους Σουμέριους είναι ανυπολόγιστο. Αυτοί είναι που σημάδεψαν το ξεκίνημα του πολιτισμού μας. Έφτιαξαν μεγάλες πόλεις κράτη περιβαλλόμενες από τείχη και ναούς για τις θεότητές τους, πράγματα που σήμερα φαίνονται μεν κοινότυπα, τότε όμως ήταν άκρως ριζοσπαστικά! Δεν υπάρχει καταγραφή άλλου πολιτισμού πριν από τον δικό τους. Αν υποθέσουμε ότι η μη ανεύρεση στοιχείων για ύπαρξη άλλων πολιτισμών ισοδυναμεί με απόδειξη μη ύπαρξής τους, τότε αυτόματα πρέπει να δεχτούμε πως οι Σουμέριοι ήταν αυτοί που εφηύραν οχήματα κινούμενα με τροχούς, την αγγειοπλαστική, επιτραπέζια παιχνίδια, παιχνίδια με μπάλες, το πρώτο σύστημα γραφής, τους πρώτους κώδικες νόμου, τη γεωμετρία, τον μύλο, ένα ημερολόγιο βασισμένο στις φάσεις της σελήνης, και τέλος κατά μια έννοια εφηύραν το δευτερόλεπτο!
Η σημερινή λέξη δεν προέρχεται φυσικά από τους Σουμέριους αλλά από τους Λατίνους.(secunda= δεύτερο, αυτό που έρχεται μετά το πρώτο=prima minuta). To λεπτό προέρχεται από την εξηνταδική διαίρεση της ώρας σε πρώτα λεπτά. Με τον ίδιο τρόπο προκύπτει και το δευτερόλεπτο. Είχαν οι Σουμέριοι λέξη για το δευτερόλεπτο; Αυτό δεν το ξέρουμε, θα μπορούσαμε όμως να υποθέσουμε πως θα μπορούσε να είναι η λέξη «gesh», που μεταξύ άλλων υποδηλώνει τον αριθμό ένα (άλλες σημασίες: «άνθρωπος», « στητός φαλλός!» τώρα πως οι ωραίοι αυτοί τύποι κατάφερναν να χωρέσουν τόσο διαφορετικές έννοιες υπό την σκεπή μιας και μόνης λέξης…) Χρησιμοποιούταν λοιπόν για να περιγράψει μια γεωμετρική μοίρα (1/360 του κύκλου) στο μοναδικό τους σύστημα γεωμετρίας που είχε για βάση τον αριθμό 60. Τώρα η εύλογη ερώτηση είναι γιατί τον συγκεκριμένο αριθμό; Ίσως ήταν ο πιο εύκολος στη χρήση ή γιατί είναι ο μικρότερος αριθμός με το μεγαλύτερο αριθμό διαιρετών. Με ένα νόμισμα των 60-gesh μπορούσες να πας στην αγορά και να αγοράσεις 1 ταύρο, 2 γελάδες( άραγε ήταν τρελές τότε;), 3 προβατάκια, 4 γουρούνια, 5 σκυλιά, 6 ξύλινα καθίσματα τουαλέτας( ναι, είχαν και από αυτό!), 10από αυτά,15 από εκείνα, 30από τ’ άλλα, 60από ότι υπήρχε τότε τέλοσπαντων! Αν ένα σύστημα βόλευε την αγορά, τότε ήταν καλό για τα πάντα (γιατί τώρα τι γίνεται…), αλλά οι θεωρίες είναι φυσικά πολυπληθείς…
Σίγουρα υπάρχει σχέση ανάμεσα σε αριθμούς και τους Θεούς των αρχαίων Μεσοποτάμιων που κατάγονταν από τους Σουμέριους. Ο πιο μαγικός αριθμός απ’ όλους, το 3.600 ονομαζόταν sas ή saros και το σύμβολο του ήταν κυκλικό: η λέξη επίσης σήμαινε «ολόκληρο», «τα πάντα», «κόσμος». Οι Bαβυλώνιοι Θεοί Αssar και Kissar πήραν το όνομά τους από τον εν λόγω αριθμό και ενώθηκαν γεννώντας το Θεό του παραδείσου τον Anu, που σύμβολό του ήταν ο αριθμός 60. Βέβαια ας μην ξεχνούμε την πιθανότητα οι Σουμέριοι να λειτούργησαν αντίστροφα και να έφτιαξαν τους θεούς τους βάση των αριθμών τους…
Η πιο πιθανή θεωρία για την αιτιολόγηση του εξηνταδικού αυτού συστήματος προέρχεται από τον Γάλλο Ιστορικό των Μαθηματικών τον Georges Ifrah. Τα περισσότερα συστήματα φαίνεται πως ξεκίνησαν από το μέτρημα δακτύλων. Οι λέξεις των Σουμερίων για το έξι, επτά και εννιά σημαίνουν αντίστοιχα πέντε συν ένα, πέντε συν δύο και πέντε συν τέσσερα. Η λέξη του δέκα, «u», επίσης σημαίνει « δάκτυλα». Ίσως έτσι οι Σουμέριοι έφτιαξαν ένα σύστημα με διπλή βάση, το πέντε και το δώδεκα, καταλήγοντας στο 60. Ο Georges Ifrah έφτιαξε ένα αξιομνημόνευτο σύστημα μέτρησης με δάκτυλα, που ίσως να αποτέλεσε την έναρξη των Σουμερίων μαθηματικών, άρα και των λεπτών και δευτερολέπτων. Κοιτάξτε το δεξί σας χέρι με την παλάμη προς το πρόσωπο. Μην μουντζώσετε τον εαυτό σας, τουλάχιστον όχι ακόμα. Θα παρατηρήσετε πως καθένα από τα τέσσερα δάκτυλα έχει τρεις φάλαγγες!(Ζήτω) Αν τις αθροίσουμε, είναι 12. Όπως με τον άβακα, με τα δάκτυλα του αριστερού χεριού μπορούμε να μετράμε τις μονάδες από το ένα έως το δώδεκα, ενώ με το αριστερό μπορούμε να μετράμε τις δωδεκάδες. Αν κάθε δάκτυλο αντιστοιχεί σε μια δωδεκάδα, το άθροισμα των πέντε δακτύλων μας δίνει τον αριθμό 60! Έτσι, οποιοσδήποτε αριθμός μικρότερος του 60 μπορεί εύκολα να δειχθεί. Ο αριθμός 34 για παράδειγμα, μπορεί να συμβολιστεί ως 24+10. Το 24 συμβολίζεται με δυο δάχτυλα του αριστερού χεριού και το δέκα με τον αντίχειρα να ακουμπά την κορυφαία φάλαγγα του δείκτη! (Μήπως τελικά εκείνοι οι τρελοί στο χρηματιστήριο που κουνάνε τα χέρια τους σα δαιμονισμένοι ξέρουν κάτι παραπάνω; Λεω τώρα εγώ)
Το ότι οι Σουμέριοι χώριζαν τον κύκλο σε 360 μοίρες δεν αμφισβητείται. Οι ώρες τους όμως, γνωστές ως danna, ήταν αντίστοιχες με δυo δικές μας, κάνοντας τα μερόνυχτά τους να αποτελούνται από δώδεκα συνολικά ώρες. Μάλλον λεπτά και δευτερόλεπτα δεν χρησιμοποιούσαν… Στην επιστήμη, τα δευτερόλεπτα χρησιμοποιούνταν από το 2ο αιώνα π.Χ. Ο Έλληνας αστρονόμος και μαθηματικός Ήπαρχος, κατάφερε να υπολογίσει τη διάρκεια του χρόνου με ακρίβεια εξίμηση λεπτών. Στη ζωή των απλών Σουμερίων όπως και στη σύγχρονη για τους περισσότερους από εμάς μάλλον τα δευτερόλεπτα δεν έχουν σημαντικό ρόλο εκτός από τους τομείς της επιστήμης και του αθλητισμού.
Η άποψη ότι η ύλη αποτελείται από διακριτά άτομα διατυπώνεται απ’ όσο ξέρουμε από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους Λεύκιππο και Δημόκριτο. Αργότερα άλλοι, όπως ο Επίκουρος και ο Λουκρήτιος υποστήριξαν ότι ο χρόνος δεν είναι συνεχής, αλλά μπορεί να χωριστεί σε μια σειρά από «διακριτές ατομικές στιγμές». Γιατί τώρα καθορίστηκε να υπάρχουν 22.560 δευτερόλεπτα σε μια ώρα, ίσως να μη μάθουμε ποτέ. Το μεσαίωνα, μια εποχή οπού η γνώση περιορίστηκε και κυνηγήθηκε στην Ευρώπη, η Εκκλησία ανέλαβε το ρόλο της ενασχόλησης με το χρόνο. Τότε, τον 8ο μ.Χ. αιώνα ένας λόγιος μοναχός, ο σεβάσμιος Bede, ενασχολήθηκε φανατικά με το ζήτημα του χρόνου, υποστηρίζοντας τη διαίρεσή του στις σημερινές μονάδες. Φυσικά η προσέγγισή του ήταν καθαρά θεωρητική, αφού μόνο 400 χρόνια αργότερα κατασκευάστηκαν τα πρώτα μηχανικά ρολόγια.
Παρόλο που δημιουργήθηκε το θεωρητικό υπόβαθρο των δευτερολέπτων, ήταν ακόμα μη εφαρμόσιμο-υπήρχαν μόνο ηλιακά ρολόγια με μικρή ακρίβεια. Στο τέλος του 16ου αιώνα χάρη στα πειράματα του Γαλιλαίου με το εκκρεμές, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για κατασκευή ρολογιών ακριβείας. Το δευτερόλεπτο ισοδυναμούσε με την περίοδο ενός εκκρεμούς με μήκος 39 ½ ίντσες.

Λεπτά

Στο έβδομο βιβλίο της φυσικής του ιστορίας, ο Πλίνιος μας αναφέρει πως το 451 π.Χ. μόνο το ηλιοβασίλεμα και η ανατολή αναγνωρίζονταν ως οδηγά σημεία του μερόνυκτου. Λίγο αργότερα, το μεσημέρι αναγνωρίστηκε ως άλλο ένα τμήμα της μέρας και η τελευταία ώρα της μέρας διαλαλιόταν από ένα αξιωματούχο. Ο Lucius Papirus Cursor ήταν ο πρώτος που έφερε ηλιακό ρολόι στη Ρώμη περίπου το 290 π.Χ. Χώριζε τη μέρα σε 12 ώρες, όρο τον οποίο οι Ρωμαίοι δανείστηκαν από τους Έλληνες, από την εποχή του Μέγα Αλέξανδρου 100 χρόνια νωρίτερα. Πρέπει να ήταν πολύ περήφανος για το ρολόι του και να είχε διοργανώσει υπέροχα μπάρμπεκιου στον κήπο του για να κοκορεύεται για το απόκτημά του, που μάλλον δεν είχε στηθεί καλά, γι’ αυτό και η μόδα δεν έπιασε αμέσως, αφού ποτέ δεν λειτούργησε. Ένας αξιωματούχος, ο Valerius Massala, μπόρεσε να φέρει άλλο ένα ηλιακό ρολόι στη Ρώμη το 263 π.Χ., αλλά ούτε αυτός το χάρηκε, γιατί για πρώτη φορά ηλιακό ρολόι στήθηκε σωστά στη Ρώμη περίπου 99 χρόνια μετά (τα προβλήματα πήγαζαν από τη διαφορά γεωγραφικού πλάτους).
Ο Πτολεμαίος, το 2ο π.Χ. αιώνα χώρισε τη μέρα σε τέσσερα τέταρτα των 6 ωρών, ή 360 χρόνους. Άρα γι’ αυτόν ο χρόνος ήταν ίσος με 4 λεπτά, χρόνος που ήταν δυνατόν να μετρηθεί με ηλιακό ρολόι ή κλεψύδρα. Ο Bede ονόμασε τους χρόνους του Πτολεμαίου «partes» και ανέφερε και τις μικρότερες υποδιαιρέσεις του συστήματός του, που ονόμασε «momenta». Ο Πτολεμαίος είχε χωρίσει την ώρα σε 40 «momenta» κάνοντας κάθε ένα από αυτά να διαρκεί 90 δευτερόλεπτα. Τα «momenta» ήταν η μικρότερη υποδιαίρεση των αρχαίων. Βέβαια ως άνθρωπος με ανησυχίες ο Bede δημιούργησε και ένα κάρο άλλες υποδιαιρέσεις πριν φτάσει στη θεμελίωση των σημερινών μονάδων…
Παρόλα αυτά, ο μέσος άνθρωπος του μεσαίωνα έμεινε επιδεικτικά ασυγκίνητος στον κόπο όλων αυτών των επιστημόνων που ίδρωναν να τιθασεύσουν το χρόνο, αφού είχε πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνει, όπως το να αγωνίζεται να τη σκαπουλάρει από την Ιερά εξέταση και το γείτονα που εποφθαλμιούσε το διπλανό χωράφι. Έτσι, όπως αναφέρεται στο « Χρονικό της Constance», στις 23 Αυγούστου του 1295 έγινε ένας σεισμός που είχε τόση διάρκεια όση χρειαζόταν να πεις ένα «Paternoster και ένα Ave Maria!!!» Ένας σεισμός στη Νάπολη το1456 διήρκεσε τόσο, όσο να πεις ένα Miserere αρκετά αργά και μάλιστα 1,5 φορές!» Φυσικά με ανάλογο τρόπο γινόταν και η μέτρηση του χρόνου των βασανιστηρίων! Δηλαδή στα 15 Ave Maria άντεχες, στα 25 τα πράγματα ήταν δύσκολα, στα 30…χαιρετούσες τη Μαρία από κοντά…Οι θάλαμοι βασανιστηρίων μάλιστα που είχαν κλεψύδρα, όπως είχε διατάξει ο πάπας Παύλος ο ΙΙΙ, θεωρούνταν κυριλέ!
Στην Κίνα του 18ου αιώνα τα λεπτά μετριόνταν ως μπολ ρυζιού, που ήταν ο τέλειος χρόνος για να φας ένα μπολ ρυζιού (η λαιμαργία, ή η πολύ αργή κατάποση θεωρούταν άκρως αγενής!)
Ουσιαστικά η χρήση του λεπτού ξεκίνησε στα τέλη του δέκατου όγδοου-αρχές δέκατου ένατου αιώνα και όπως για πολλές άλλες μονάδες τα στάνταρτ της τέθηκαν το 1967. Τώρα πια υποδηλώνεται από ένα άνευ ουσίας μεγάλο αριθμό που αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο αριθμό ατομικών ταλαντώσεων του ατόμου του Καισίου. Μάλλον του κυρίου Βede δεν θα του άρεσε ιδιαίτερα…

Ώρες

Γιατί μια μέρα αποτελείται από 24 ώρες; Μάλλον οι αρχαίοι Αιγύπτιοι φταινε γι’ αυτό, γιατί περισσότερο από 3000 χρόνια πριν οι ιερείς του Ρα διέταξαν πως πρέπει να υπάρχουν 12 ώρες μέρας και 12 νύχτας. Οι Σουμέριοι, όπως αναφέρθηκε ήταν οι πρώτοι που αναγνώρισαν τη σημασία του αριθμού 12, έχοντας ίσως ελατήρια ταπεινότερα από αυτά που θα φανταζόταν κάποιος. Σιγά-σιγά, ο αριθμός 12 απέκτησε μυστικιστική αξία, αντιπροσωπεύοντας θεούς, πλανήτες κτλ. Γι’ αυτό οι Αιγύπτιοι χώρισαν το χρόνο σε 12 μήνες των 30 ημερών. Συνολικά ο χρόνος τους είχε 360 μέρες. Βέβαια, ο ηλιακός χρόνος είχε 365, αλλά αυτό δεν τους πείραζε, γιατί τις πέντε μέρες που περίσσευαν τις χρησιμοποιούσαν για να λατρεύουν τους Θεούς τους, με πρώτο το Μέγα Ρα. Για τους Αιγυπτίους, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι τα μερόνυχτα τους έπρεπε να διαιρούνται σε 12ωρα, όμως το πρόβλημα ήταν να κατανείμουν ίσο αριθμό ωρών σε μέρες και νύχτες διαφορετικής διάρκειας. Σύντομα ανακάλυψαν πως 12 ώρες μέρα και 12 νύχτα υπάρχει μόνο στις περιοχές των Ισημεριών, οπότε τα δυο 12ωρα ενώθηκαν σχηματίζοντας το 24ωρο.
Στη μέτρηση των ωρών ιδιαίτερα χρήσιμα ήταν τα ηλιακά ρολόγια. Ένα απλό τέτοιο ρολόι μπορούσε να κατασκευαστεί από δυο κομμάτια ξύλο. Το πρώτο κομμάτι ήταν επίπεδο σαν χάρακας και το δεύτερο, αρκετά μικρότερο σε μήκος, ήταν προσαρμοσμένο στην άκρη του πρώτου σχηματίζοντας ορθή γωνία. Για να διαβάσουν την ώρα, το απέθεταν στο έδαφος, έτσι ώστε ο άξονας του να είναι παράλληλος με αυτόν από την ανατολή προς την δύση, με το κάθετο κομμάτι ξύλου προς την ανατολή. Καθώς ο ήλιος ανέτειλε, η σκιά από το κάθετο ξύλο είχε το μεγαλύτερο μήκος, για να φτάσει στη μέση της μέρας να έχει σχεδόν μηδενικό. Έπειτα, γύριζαν το πρωτόγονο αυτό ρολόι αντίστροφα, (180 μοίρες), έτσι ώστε η σκιά να είναι πάλι μετρήσιμη καθώς ο ήλιος προχωρούσε προς τη δύση του. Τη νύχτα, τα πράγματα ήταν πιο πολύπλοκα. Τη λύση εδώ έδιναν τ’ άστρα. Κάθε λαός είχε λίγο έως πολύ τα δικά του άστρα-οδηγούς. Οι Βόρειοι λαοί είχαν τον πολικό αστέρα, οι Αιγύπτιοι ένα σύμπλεγμα 36 αστεριών.
Οι κλεψύδρες, τα γνωστά μας ρολόγια με νερό η άμμο, θα έπρεπε να λύνουν το πρόβλημα εναλλαγής μέρας-νύχτας. Η αρχή της λειτουργίας της κλεψύδρας είναι απλή: Νερό ή άμμος μετακινείται από ένα δοχείο σε ένα άλλο. Άρα δεν θα έπρεπε να επηρεάζεται από την μέρα ή τη νύχτα… Επηρεάζεται όμως από την θερμοκρασία: Αν υποθέσουμε πως η εναλλαγή θερμοκρασίας είναι της τάξεως των 24 0C( από 25 οC τη μέρα σε 1 0C τη νύχτα, τότε η ροή στην κλεψύδρα γίνεται διπλάσια…) Στην αρχαιότητα κατά καιρούς είχαν κατασκευαστεί τεράστιες κλεψύδρες (Οι κινέζοι το 1100 μ.Χ. είχαν κατασκευάσει μια κλεψύδρα με ύψος 12μ. και πλάτος 6μ., ενώ οι Έλληνες 1000 χρόνια πιο πριν είχαν κατασκευάσει μια άλλη της οποίας ο τροχός που την τροφοδοτούσε με νερό είχε περίμετρο 4μ.) Ανεξάρτητα όμως από το μέγεθος και την κατασκευαστική τελειότητα όλες αυτές οι κλεψύδρες μοιράζονταν ένα κοινό: Ήταν ιδιαίτερα ανακριβή μηχανήματα μέτρησης του χρόνου…
Το μεσαίωνα οι νυχτερινές ώρες είχαν πάρει ενδιαφέροντα ονόματα: occasus solis-ηλιοβασίλεμα, crepusculum-λυκόφως, vesperum-εμφάνιση του πρώτου άστρου στη δύση, conticium-ησυχία, intempestum-ώρα γαλήνης, galinicum- η ώρα του πετεινού,aurora-πρώτο φως, diluculum-χαραυγή, exortus solis-…….. Βέβαια όλες αυτές οι ώρες δεν διαρκούσαν τον ίδιο χρόνο και μάλλον είχαν διαφορετική σημασία για τον καθένα. Σιγά-σιγά η εκκλησία όπως αναφέρθηκε φρόντισε τον καθορισμό της 24ωρης ημέρας με 1.440 λεπτά και 86.400 δευτερόλεπτα. Σιγά-σιγά ρολόγια άρχισαν να δημιουργούνται και να κοσμούν καμπαναριά εκκλησιών και παλάτια. Το νέο πρόβλημα που προέκυψε ήταν ο συγχρονισμός τους σε περιοχές που απείχαν σημαντικά η μια από την άλλη, πρόβλημα αρκετά δύσκολο που επιλύθηκε το 1924 όταν το BBC άρχισε να μεταδίδει την ώρα βάσει της περιοχής Greenwich, κάτι που συνεχίζεται έως σήμερα.

Μέρες

Στην εποχή μας, το 24ωρο ξεκινά στις 00.00 τα μεσάνυχτα, που σημαίνει πως κάθε νέο 24ωρο ξεκινά σε διαφορετική χρονική στιγμή σε διαφορετικά μέρη, ανάλογα με το σημείο που βρίσκονται στην επιφάνεια της γης. Το μεσημέρι έχει καθοριστεί στις 12.00 ανεξάρτητα από την τοποθεσία, πράγμα που σημαίνει πως σε διαφορετικές περιοχές της γης το μεσημέρι λαβαίνει χώρα σε διαφορετική χρονική στιγμή ανάλογα με το γεωγραφικό μήκος, δηλαδή το μεσημβρινό που ανήκει αυτό το μέρος (υπάρχουν 24 μεσημβρινοί, όσοι και οι ώρες σε μια μέρα). Ο πρώτος, είναι ο μεσημβρινός του Greenwich, και ο επόμενος προς τα ανατολικά έχει +1ώρα διαφορά, ενώ ο επόμενος προς τα δυτικά –1ώρα.
Τα ονόματα των ημερών της εβδομάδας έχουν εβραϊκές ρίζες. Το Σάββατο (εβραϊκό Sabbath) η τελευταία μέρα της εβδομάδας, είναι μέρα ξεκούρασης δοσμένης από το Θεό. Η Κυριακή, (μέρα του Κυρίου) ανακηρύχθηκε έτσι από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο αφού αυτός ασπάστηκε την Χριστιανική Θρησκεία και θεωρήθηκε η πρώτη μέρα της εβδομάδας. Τα ονόματα των υπολοίπων ημερών τονίζουν τη σχέση τους με τη Κυριακή, (Δευτέρα-δεύτερη μετά την Κυριακή κ.ο.κ)

Εβδομάδες

Η εβδομάδα είναι μια «τεχνητή» διαίρεση του χρόνου. Θα μπορούσε να αποτελείται από πέντε, έξι, επτά, δώδεκα μερόνυχτα. Που βρίσκεται το πρόβλημα; Και εδώ έρχεται πάλι ο ηλιακός χρόνος των 365 ημερών. Ο αριθμός των ημερών της εβδομάδας έπρεπε να διαιρεί το 365. Γιατί όμως 7 και όχι 5; Τα πρώτα Τευτονικά φύλα χρησιμοποιούσαν εβδομάδες 5 ημερών, αλλά ήταν οι εξαιρέσεις. Η εβδομάδα των επτά ημερών είναι τόσο παλιά όσο και ο πολιτισμός…Για τους Εβραίους ο αριθμός επτά έγινε κάτι σαν μονομανία… Είχαν τριών ειδών «εβδομάδες». Η πρώτη, ήταν η συνηθισμένη των επτά ημερών. Η «δεύτερη» ήταν αυτή των επτά ετών και η τρίτη αυτή των επτά επί επτά ετών= 49 ετών, στο τέλος των οποίων (το πεντηκοστό έτος) ήταν το Ιωβηλαίο, που εορταζόταν για να τους θυμίζει την ελευθέρωση από την Αίγυπτο. Από που προέρχεται το όνομα της εβδομάδας; Ετυμολογικά σημαίνει το άθροισμα 7 ημερών…

Μήνες

Το φεγγάρι χρειάζεται 29 ½ μέρες για να ολοκληρώσει ένα κύκλο των φάσεών του. Αυτός ο αριθμός ημερών αποτέλεσε τη βάση όλων των ημερολογιακών μηνών. Ήταν μόνο θέμα χρόνου κάθε μήνας να πάρει το δικό του όνομα. Βέβαια χωρίς το σημερινό πολύπλοκο σύστημα μηνών με διαφορετικό αριθμό ημερών και την δημιουργία δίσεκτων ετών, σιγά-σιγά οι μήνες αντιστοιχούσαν σε διαφορετικές εποχές. Αυτό που ξεκίνησε ως Se-kin-kud (μήνας θέρους του καλαμποκιού) πρέπει να είχε αλλάξει όνομα μόνο μετά από 15 έτη, λόγω ακριβώς αυτού του φαινομένου.
Τα σημερινά ονόματα των μηνών παρέμειναν λίγο έως πολύ σταθερά για τα 2000 τελευταία χρόνια και ο λόγος ήταν πως αντί να ονοματίζονται με βάση τις εποχές ονοματίστηκαν από Ρωμαίους αυτοκράτορες, Θεούς, και αριθμούς. Έτσι ο Ιανουάριος ονοματίστηκε από το Ρωμαϊκό Θεό Janus, και εναλλασσόταν με το μήνα Μάρτιο ως ο πρώτος μήνας κάθε έτους. Ο Janus ήταν ένας Θεός διπρόσωπος, άρα παιχνιδιάρης, που με το ένα πρόσωπο κοιτούσε το χρόνο που πέρασε και με το άλλο αυτόν που έρχεται.
Στο σύστημα που κληρονόμησε ο Ιούλιος Καίσαρας τον πρώτο αιώνα π.Χ., ο Φεβρουάριος ήταν ο τελευταίος μήνας του χρόνου και ταυτόχρονα ο μικρότερος (είχε μόνο 28 ημέρες). Το όνομά του προέρχεται από τη Ρωμαϊκή γιορτή της κάθαρσης «Februarius» που γινόταν στις 15 του μήνα και που όπως οι περισσότερες Ρωμαϊκές γιορτές έδινε στους πολίτες την ευκαιρία να πιουν τον άμπακο, να πλακωθούν στους δρόμους και γενικότερα να τους πιάσει αμόκ. Αργότερα όταν ο Φεβρουάριος έγινε ο δεύτερος μήνας, αμέσως θεωρήθηκε επικίνδυνος, μήνας των ατυχιών και δυστυχημάτων. Ο Μάρτιος πήρε το όνομά του από τον Άρη (Mars), το Θεό του πολέμου. Η λατινική ονομασία του ανοίγω είναι «aperire» και από εδώ παίρνει το όνομά του ο Απρίλιος, που είναι ο μήνας που η Φύση αναγεννάται, «ανοίγεται» στη δημιουργία νέας ζωής. Ο Μάιος χρωστά το όνομά του στη Maia, άλλη μια Ρωμαϊκή Θεότητα που προστάτευε τους γεωργούς αμείβοντας τους με αγαθά και κέρδη. Ήταν άλλη μια καλή ευκαιρία για τους αρχαίους Ρωμαίους να τραγουδήσουν, χορέψουν, να φάνε, να πιούνε τα λυσσακά τους και τέλος να τα βγάλουν προικισμένοι με φοβερά hangover’s. O Ιούνιος (από την Ήρα a.k.a «Juno») ο μήνας που παντρευόταν ο κόσμος, αφού η Θεά και γυναίκα του Δια ήταν προστάτιδα των γυναικών και του γάμου (με τέτοια προστάτιδα πως να μην προκόψουν;). Φτάνοντας στον Ιούλιο οι περισσότεροι ξέρουμε την προέλευσή του (Όσοι διαβάζουν Asterix σίγουρα…) Ο νουνός εδώ ήταν ο ίδιος ο Ιούλιος Καίσαρας, μέγας αναδιαμορφωτής του ημερολογίου και άνθρωπος όχι ιδιαίτερα μετριόφρων. Ο μήνας Αύγουστος, πρωτύτερα γνωστός ως Sextilis ονομάστηκε έτσι από τον αυτοκράτορα Αύγουστο Καίσαρα αφού μέσα σε αυτό τον μήνα του κάθισε οτιδήποτε αποφάσισε να κάνει: Κέρδισε αξιώματα, έκανε θριάμβους, σταμάτησε εμφυλίους, προσάρτησε την Αίγυπτο κτλ. Έκανε μάλιστα και ένα ωραίο: Φοβήθηκε πως επειδή ο Ιούλιος είχε 31 μέρες και ο δικός του μόνο 30, μπορεί οι μεταγενέστεροι να θεωρούσαν πως ο Ιούλιος Καίσαρας ήταν καλύτερος αυτοκράτορας… Έτσι πήρε μια μέρα από τον Φεβρουάριο τον οποίο έκανε πιο κουλό και την έβαλε στο δικό του μήνα! (σιγά που δεν θα ‘βρισκε τη λύση…) Οι υπόλοιποι μήνες ήταν απλά αριθμημένοι. Βέβαια κατά καιρούς όλο και κάποιος προσπαθούσε να κάνει αλλαγούλες, έτσι για να ανάβουν τα αίματα, όπως ο μέγας σουρεαλιστής Νέρωνας που πήρε τον Απρίλιο και τον ονόμασε Νερόνιο, αλλά γρήγορα όλοι κατάλαβαν τι πλακατζής που ήτανε και τον αντιμετώπισαν ανάλογα.

Έτη

Η περίοδος μετά το 8 π.Χ. ήταν χωρίς αλλαγές για το ημερολόγιο, αλλά ένα μακροπρόθεσμο πρόβλημα επωαζόταν… Ο μέσος ηλιακός χρόνος δεν ήταν ακριβώς 365 ¼ ημέρες. Η διαφορά δεν ήταν μεγάλη, μόνο 11 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα κάθε χρόνο, δημιουργώντας μια διαφορά της τάξεως της μιας εβδομάδας σε 1000 χρόνια. Το πρόβλημα είναι όμως πως και οι χιλιετίες περνάνε κάποτε, οπότε η διαφορά μεταξύ του Ιουλιανού και του ηλιακού ημερολογίου άρχισε να γίνεται σημαντική. Ένας Άγγλος, ο Roger Bacon (1214-92) ανέλαβε εκ μέρους του πάπα Clement IV να ξεδιαλύνει το ζήτημα. Η εκκλησία ενδιαφερόταν για το ζήτημα του ημερολογίου, και αυτό γιατί είχε βασική σημασία για τις γιορτές της. Τα Χριστούγεννα είναι χειμωνιάτικη γιορτή ( χιόνιζε μάλιστα) οπότε δεν θα ήταν συνεπές να γιορτάζονται το κατακαλόκαιρο! Το ίδιο ακριβώς ίσχυε και για τη γιορτή του Πάσχα. Τελικά το ζήτημα δεν διευθετήθηκε και διάχυτη αναβλητικότητα κατέλαβε τους πάπες για να φτάσουμε στον Γρηγόριο τον ΧΙΙΙ που αποφάσισε να επέμβει στα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα. Ήδη από το 45 π.Χ. το ημερολόγιο είχε « γλιστρήσει» κερδίζοντας 10 μέρες. Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να γίνει ήταν να «κοπούν» αυτές οι μέρες. Αυτό έγινε, όχι ταυτόχρονα όμως στις ευρωπαϊκές χώρες, και όχι χωρίς επεισόδια και προβλήματα. Το δεύτερο βήμα ήταν να διορθωθεί ή έστω να μειωθεί το πρόβλημα. Η διαφορά αυτή των 11 λεπτών και 14 δευτερολέπτων προέκυπτε από το γεγονός πως υπήρχαν υπερβολικά πολλά δίσεκτα έτη, δίνοντας 0.0078 μέρες παραπάνω απ’ ότι έπρεπε κάθε χρόνο ή 3.12 μέρες κάθε 400 χρόνια. Η λύση ήταν η μείωση των δίσεκτων ετών, αφού αποφασίστηκε πως από τα δίσεκτα έτη θα εξαιρούνται αυτά με τα οποία ξεκινούν οι αιώνες (π.χ. 1600, 1700 κτλ.), εκτός και αν είναι διαιρέτες του τέσσερα (π.χ. 1600, 2000, 2400). Έτσι η ακρίβεια του ημερολογίου αυξήθηκε, αφού τώρα κέρδιζε μόνο 25.9 δευτερόλεπτα κάθε χρόνο ή μια μέρα κάθε 2.800 χρόνια και ο Γρηγόριος έδωσε το όνομά του στην καινούργια παραλλαγή του ημερολογίου.

Η ιστορία της προσπάθειας του ανθρώπου να δαμάσει το χρόνο είναι φυσικά πολύ μεγαλύτερη και πολύπλοκη από αυτή που φαίνεται εδώ. Με την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας οι ορισμοί των μονάδων αλλάζουν και θα αλλάζουν (σήμερα το δευτερόλεπτο ορίζεται ως 9.192.631.770 ταλαντώσεις του ατόμου του Κεσίου 133) χωρίς ταυτόχρονα να έχουν και σημασία για κανένα. Ο χρόνος είναι υποκειμενικός. Τον αντιλαμβανόμαστε μέσα από το περιβάλλον μας που αλλάζει, τη δικιά μας συμπεριφορά μέσα σε αυτό, τα γεγονότα της ζωής μας. Διαφορετικές ψυχονοητικές καταστάσεις, μας κάνουν να τον αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά και όσο μεγαλώνουμε μας προσπερνά όλο και πιο γρήγορα. Θυμάστε τότε που ήμασταν πιτσιρίκια και το απόγευμα δεν περνούσε ποτέ;

Μηνυμα προς τους εχθρούς μου!

Αυτό αποτελεί μία σαφή προειδοποίηση προς όλους εσάς που έχετε ως σκοπό να με στριμώξετε με οποιονδήποτε τρόπο για οποιαδήποτε αιτία και σκοπό. Δείτε αυτό το μικρό βίντεο. Είναι μερικές λήψεις που πήρε ένας φίλος μου από την πρωινή και την απογευματινή μου προπόνηση. Αεεερα κουφάλες!!!

Γλωσική σαλάτα

Σας προσκαλώ να συμμετάσχετε με τη δικιά σας γλωσική σαλάτα για να φτιάξομε ένα ολόκληρο σαλατομενού...

Παραδείγματος χάριν, παραπήγματα άνευ ουσίας και ουσίες κενές σημασίας, ανεπηρέαστα λόγια επισπευσμένα ανώγια τράνταγμα μιας απειρίας, σχολή πλήρους απραξίας.
Αναμένω την έτσι κι αλλιώς ανορθούμενη δύναμη ακροβατώντας μετάξι και δίνοντας πόνο και τάξη.
Τρελλέ απλησίαστε έρωτα χάρισε βράδια αξημέρωτα επίπληξε την αρχή της ελιάς της δώς της κουράγιο και πιάστης τον ένα τον μόνο ανέφικτο πόνο, αυτόν που σε ατσαλώνει σε μετατρέπει σε γόνο…Μιας όμορφης τάξης, μιάς ανάσας μιας βιάσης.
Εσύ θα της δώσεις κουράγιο εσύ θα την κάνεις ναυάγιο του τρόπου του λόγου της μιας εμπειρίας της δόξας της αναλγησίας.
Φύγε της, πέτα της κάντην αέρα, πουλί νυχτολούλουδο δως της την μέρα που θα δύναται να φύγει πιο πέρα ν’ ανέβει να νιώσει να δει παραπέρα κι έπειτα βλέποντας εμένα , εξαίρετη να ναι για πάντα μια βέρα….

Ποιητική απόπειρα

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ

Με ξύπνησε ο Θόρυβος της κατσαρίδας που με τα πολλά, μαλλιαρά της πόδια διέσχιζε γοργά το πάτωμα της κουζίνας.
Σηκώθηκα να δω τι στο καλό συνέβαινε και τότε ΩΩΩ τι ατυχία, το ημιάπλυτο πέλμα του γυμνού μου ποδιού τι άλλο; Πάτησε την κατσαρίδα. Ενας ξερός και αμέσως μετά υγρός ήχος πλημμύρισε το δωμάτιο, την ώρα που ο χυτηνένιος εξωσκελετός συνθλιβόταν κάτω από τη μαζική πίεση του σώματός μου και τι αηδία, τα σωθικά της ξεχύθηκαν απέξω.
Μόνο οι κεραίες σου απέμειναν ω κατσαρίδα, μόνες να κουνιούνται αντανακλαστικά και ο βλάσφημος λεκές που ήσουν εσύ στη δεξιά μου πατούσα.
V E N I , V I D I , V I C I

Ω κατσαρίδα, κατσαρίδα, τι άδοξο τέλος το τέλος σου στο πλακάκι της κουζίνας.
Κατσαρίδα, μόνη πιθανή επιζούσα μιας μελλοντικής αρμαγγεδών δεν έχεις ελπίδες πια. Νεκρή και λιωμένη τώρα κείτεσαι στο γκρίζο πλακάκι της κουζίνας από μια ανήθικη (ίσως;) πατούσα με έντονη τη μυρουδιά της πλαστικής παντόφλας, τώρα πια ανακατεμένη με τη δικιά σου, ύπουλα, άδικα και πρόωρα σκοτωμένη.
Άφησες πίσω σου χιλιάδες παιδιά κι εγγόνια, κατσαρίδα, ήσουν μάνα και αδερφή και γιαγιά και ( ίσως ) προγιαγιά.
Χαίρε ω κατσαρίδα χαίρε και είθε να βρεις την πολυπόθητη και χιλιοαναζητημένη αιώνια γαλήνη.
Και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.
Ζωή σε μας.-

παλιά ποιητική απόπειρα...

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ

Με ξύπνησε ο Θόρυβος της κατσαρίδας που με τα πολλά, μαλλιαρά της πόδια διέσχιζε γοργά το πάτωμα της κουζίνας.

Σηκώθηκα να δω τι στο καλό συνέβαινε και τότε ΩΩΩ τι ατυχία, το ημιάπλυτο πέλμα του γυμνού μου ποδιού τι άλλο; Πάτησε την κατσαρίδα. Ενας ξερός και αμέσως μετά υγρός ήχος πλημμύρισε το δωμάτιο, την ώρα που ο χυτηνένιος εξωσκελετός συνθλιβόταν κάτω από τη μαζική πίεση του σώματός μου και τι αηδία, τα σωθικά της ξεχύθηκαν απέξω.

Μόνο οι κεραίες σου απέμειναν ω κατσαρίδα, μόνες να κουνιούνται αντανακλαστικά και ο βλάσφημος λεκές που ήσουν εσύ στη δεξιά μου πατούσα.

V E N I , V I D I , V I C I

Ω κατσαρίδα, κατσαρίδα, τι άδοξο τέλος το τέλος σου στο πλακάκι της κουζίνας.

Κατσαρίδα, μόνη πιθανή επιζούσα μιας μελλοντικής αρμαγγεδών δεν έχεις ελπίδες πια. Νεκρή και λιωμένη τώρα κείτεσαι στο γκρίζο πλακάκι της κουζίνας από μια ανήθικη (ίσως;) πατούσα με έντονη τη μυρουδιά της πλαστικής παντόφλας, τώρα πια ανακατεμένη με τη δικιά σου, ύπουλα, άδικα και πρόωρα σκοτωμένη.

Άφησες πίσω σου χιλιάδες παιδιά κι εγγόνια, κατσαρίδα, ήσουν μάνα και αδερφή και γιαγιά και ( ίσως ) προγιαγιά.

Χαίρε ω κατσαρίδα χαίρε και είθε να βρεις την πολυπόθητη και χιλιοαναζητημένη αιώνια γαλήνη.

Και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Ζωή σε μας.-

Η αρχή είναι το μισό των όλων

Γειά σας,
είμαι ο Σελήνιος. Το πλήρες όνομα μου είναι Σελήνιος Κατρούτσος, και αυτό λέει πολλά για την προσωπικότητά μου. Στην πορεία θα τα βρούμε τα υπόλοιπα...